η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

AΠΟΛΥΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΤΕ

ΣΑΝ ΕΞΑΦΝΑ ΩΡΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

ΑΚΟΥΣΤΕΙ -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΝΔΙΔΕΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ

ΤΕΣ ΦΑΝΤΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

ΗΔΗ ΕΡΙΝΥΕΣ,

ΤΕΣ ΠΛΑΝΕΣ

ΣΑΝ ΠΑΡΑΣΗΜΑ

ΣΑ ΘΙΑΣΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΥ, ΣΑΜΑΤΑΣ

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΓΙΟΡΤΗ, ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΣΤΑΘΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

ΚΑΙ ΣΚΕΨΟΥ ΜΟΝΟ ΑΝ ΕΙΝΑΙ

Τ΄ΑΛΟΓΟ ΑΠΟ ΚΑΤΩ...


ΤΙ ΚΙ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

ΑΝ ΦΕΥΓΕΙ

ΑΛΛΕΣ ΛΑΜΠΡΕΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΠΙΑ

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ.

-ΔΙΑΛΕΞΕ-

Η ΟΥΤΙΔΑΝΙΑ! Η ΩΧΤΑΝΑ! Η ΤΕΡΨΙΘΕΑ.

Η ΝΕΑ ΟΝΤΕΤ. Η ΑΜΜΩΔΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

COPA-COPANA.Η ΕΥΘΑΛΕΙΑ. FLAMINGO-CITY! Η ΝΕ-

ΦΕΛΟΚΟΚΚΥΓΙΑ...


ΚΙ ΑΝ ΑΞΙΩΘΗΚΕΣ ΣΥ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΟΛΗ,ΕΝΤΑΞΕΙ...

ΝΙΚΗ 'Η ΗΤΤΑ ΠΟΣΟ ΗΧΟΥΝΕ ΛΙΓΕΣ!..

ΑΚΟΥΣΕ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΕΞΑΙΣΙΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ

ΑΠΟΛΑΥΣΙΣ ΩΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ,

ΚΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ!

ΚΙ ΟΡΘΙΟΣ!, ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕ

ΤΟ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΩΣ ΦΕΥΓΟΝ

ΚΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ


Ώριμοι καιροί

Σαν αντιλάλησε διάτορος

………………… η κραυγή ιστορίας

ξεσηκώθηκαν τα όνειρα

Αναλήφθηκαν στους ουρανούς,

…………………. κι έγιναν πουλιά

Φτερούγισαν τα πουλιά,

…………………… έγιναν σμήνη

Κι εμείς ξοπίσω τους

Ασθμαίνοντας να κυνηγάμε

…………………….. τις σκιές τους

Να ελλοχεύουμε με θηλιές

…………………….. μες τα ξερόκλαδα,

Με ξόβεργες στ’ αγκάθια

Μα πώς να πιάσεις τ’ όνειρο;

Αφού σαν ήρθαν οι καιροί

……………… κι’ άνθισαν οι λειμώνες

Σύνθημα έδωσε η Ιστορία, ριγηλό

«Να γίνουν τα όνειρα ζωή»

Μα πώς να πιάσεις τ’ όνειρο;

Αφού σαν ήρθαν οι καιροί

Και θησαύρισε

……………… με χρώματα το φως,

Σύνθημα έδωσε η φύση, ευωδερό

Τα σκουλήκια

……………… να γίνουν πεταλούδες

Γι’ αυτό πέταξαν τα όνειρα

……………… κι’ οι ψυχές μας

Γι’ αυτό κι εμείς ξοπίσω τους

……………… ενεοί τα κυνηγάνε

Ας σταματήσουμε

……………… να στήνουμε παγίδες

και αποξηραμένα λουλουδάκια,

……………… μες στους στίχους μας

Αφού δεν βαλσαμώνονται οι ψυχές

……………… κι’ ωρίμασαν οι καιροί

Ξανά εμείς περήφανοι ποπολάροι,

……………… Έστω και ρακένδυτοι, στη μάχη

να διδάσκουμε, ακόμα αυταπάρνηση

Καθώς στις σημαίες μας ανεμίζει επίμονα

……………… ο συλλογικός πόθος

Πως αλλιώς;

Αφού δεν βαλσαμώνονται τα όνειρα

Στους δύσκολους καιρούς

Εμάς, πάντα θα μας οδηγούν

……………………. οι γόνιμες στερήσεις

Πως αλλιώς;

Αφού όταν σκύμνοι λιονταριών

……………………. βυζαίναμε στέρφες μάνες

Μάθαμε να ορθώνουμε τη χαίτη μας

……………………. Γρυλίζοντας

μες απ’ το έρκος των οδόντων μας

…………………… το όχι στην εκμετάλλευση

ψυχών τε και σωμάτων


Ποταμιάνος Γιάννης

EΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (2)

ΕΙΠΑΝ, ΟΤΙ ΘΑ ΒΡΕΞΕΙ!

ΕΝΩ -Η ΑΛΗΘΕΙΑ- ΗΤΑΝ ΜΑΖΕΜΕΝΟΙ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΦΤΥΝΑΝ.

ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΜΙΣΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ...

ΙΣΩΣ Ο ΦΘΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΧΟΝΤΟΣ ΜΑ

ΑΝΙΚΑΝΟΥ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΗΣΕΙ.

ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ

ΠΡΟΕΚΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ.

ΠΑΝΤΩΣ ΑΡΚΟΥΣΕ

ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΤΩ

ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΠΑΝΤΟΥ.

ΕΚΠΟΙΗΣΗ!

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ!

ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΡΥ.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ!

ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΥΛΛΑΒΕΙ,

ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΚΧΩΡΗΣΕΙ.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΙΣΩΣ

ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ?!

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

ΕΝΑ ΨΥΓΕΙΟ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΚΑΕΙ ΤΟ ΚΥΜΑ

ΜΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΥΘΕΙΑ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ..

ΚΡΑΤΑ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

ΚΑΙ ΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΕΡΑΥΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΙΝΙ

ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ (ΤΟΥΣ) ΘΟΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ

ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΕΕΙ..

ΤΟΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΔΕΡΦΟΙ!

ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΤΕ

Αλίκη

Τα χέρια και τα πόδια σου πεθαίνουν
ξυράφια σου ξεσκίζουνε τις σάρκες
κανίβαλοι σε κυνηγούν με βάρκες
σε ποταμούς από αίματα παρθένων

Γίγαντες σε χτυπάνε να σε λιώσουν
τέρατα σου τσακίζουν τα φτερά σου
σφαίρες περνούν δεξιά κι αριστερά σου
και νάρκες σκάνε μέσα στο μυαλό σου

Όρνια σε τριγυρίζουνε και λύκοι
και ζόμπι που πατάνε επί πτωμάτων
μα εσύ κοιμήσου ήσυχη, Αλίκη
είναι ωραία στη Χώρα των Θαυμάτων

Γύπας


Πάρα πολλά αυτή η "ζωή" σου έταξε
και σαν σκουπίδι τελευταίο σε πέταξε
Και ξαφνικά σε άρπαξε ένας γύπας
κι από τη μέση σ'έριξε μιας τρύπας
Ξυπνάς. Δε βλέπεις τίποτα. Τρομάζεις.
Δε βλέπεις τίποτα. Απελπίζεσαι. Φωνάζεις.
Φωνάζεις. Αλλά μάταια. Κανείς.
Μόνο η ηχώ της ίδιας σου φωνής
Μα απ'τις φωνές σου ξύπνησαν τα κτήνη
και πάνω σου έπεσαν, τίποτα να μη μείνει
Το πτώμα σου μια ύαινα το μύρισε
τη μέρα που ο γύπας ξαναγύρισε
Γύρισε να μαζέψει τα κομμάτια σου
και να χαθεί για πάντα από τα μάτια σου
Μακριά πετώντας με φτερά του Πήγασου
πήρε μαζί την τελευταία ελπίδα σου
Κι εκεί που ήσουνα η ψυχή της οικουμένης
κι είχες τα πάντα, ξαφνικά μονάχος μένεις
Στο δρόμο που η "ζωή" για σένα πήρε
τα τελευταία βήματά σου σύρε
Ξεφτιλισμένος, άχρωμος, κενός
στη χώρα του απολύτου μηδενός

Οι λέξεις μου ηχούν περίεργα

Δε μιλώ για το πικρό χνώτο της συντριβής

Μιλώ για το αγέλαστο μειδίαμα της άρνησης.

Γι αυτό μιλώ. Και για το αλύγιστο. Για το άκαμπτο.

Για το ύστατο.

Κι αν οι λέξεις μου ηχούν περίεργα

σαν πένθιμη βοή από το παρελθόν της ήττας

είναι γιατί δε βρίσκουν μουσικές εξαγνισμού

δε βρίσκουν τη δροσιά της ροής

την υφή των φύλλων

το νανούρισμα μελωδιών από δάση υγρά αγκαλιών μεγάλων

Δε βρίσκουν τη θαλπωρή του ξύλου

ούτε την ευπρόσδεκτη ομίχλη της στέρεης λήθης.


π ο ί η σ η

ονειροποίησηουρανοποίησηωραιοποίησηηρωωποίησηενοποίησηνεοποίησηενεργοποίησηπροςποίησηπαραποίησηαπλοποίησηθραυσματοποίησημετοκαλημεραποίησησημαντικοποίησηερωτοποίησηαγγελοποίησημεγιστοποίησησυνειδητοποίησηβυθοποίησηαδερφοποίησηζευγαροποίησηπροσωποποίησημυστικοποίησηταυτοποίησηαιματοποίησηαλφαβητοποίησηαυτοποίησηλαβυρινθοποίησηκαθρεφτοποίησημυθοποίησηρευστοποίησηχρονοποίησηχασισοποίησηκειμενοποίησηπολιτικοποίησηαντιποίησηεκποίησηπαραποίησηπροσποίησησηματοποίησημεταποίησηνευροποίησηλογοποίησηχρωματοποίησησυμμαχοποίησηπρωτογονοποίησηηλιοποίησηπραγματοποίησηπιστοποίησηοπωςποίησηευρωποίησηκρασοποίησηκοκκινοποίησηαισθητοποίησηγραμματοποίησηπολυποίησηστερεοποίησηκινητοποίηση

ακινητοποίησηαδρανοποίησηαθηνοποίησηελληνοποίησησχηματοποίησηισλαμοποίησηθεματοποίησηεθνικοποίησηπαραμυθοποίησηκλασικοποίησηστιχοποίησηχριστιανοποίησητροχοποίησηαρσενικοποίησηαφηγηματοποίησηποδηλατοποίησηπαπαγαλοποίησηιστορικοποίησηξυλοποίησηαριθμοποίησηυστεροποίησηκλωνοποίησημετροποίησηκρανιοποίησηεχθροποίησηεγκεφαλοποίησηαισθητικοποίησηφθοροποίησηδιαποίησημονοποίησηλασποποίησησυντηρητικοποίησηποινικοποίησηδουλοποίησημετοετσιποίησηεμπορευματοποίησηχρηματοποίησηγρονθοκοποίησηκοκαλοποίησηκομματικοποίησηφτηνοποίησηξυλινοποίησηδιαγραμματοποίησητριγωνοποίησησταυροποίησηφαρμακοποίησηαυνανοποίησηπονηροποίησητοιχοποίησησαλαμοποίησηνεκροποίησηχειροποίησημεγαποίησηθυληκοποίησηβιετναμοποίησηγεωμετρικοποίησηιδρυματοποίησηεπιπεδοποίησηελαχιστοποίησηκακοποίησηστεγανοποίησηγκετοποίησητηλεποίησητιποταποίησηλαστιχοποίησημικροποίησηνεονεοποίησηκινητοποίηση

αντιποίησησπινθηροποίησητιναλεειηποίησηθαλασσοποίησηφτεροποίησησυννεφοποίησηνεροποίησηψυχοποίησηγονιμοποίησηποντοποίησηπιστοποίησηψηφιοποίησηπυροποίησηβρεφοποίησηβροχοποίησηχοροποίησηηφαιστειοποίησησεληνοποίησημεγαλοποίησηθεοποίησητιτανιοποίησηπαραλληλοποίησητιθαπειποίησηπεριποίησηηλεκτροποίησηρηγματοποίησηαντικειμενοποίησησυγκεκριμενοποίησηηχοποίησηοπτικοποίησητελειοποίησηπεριπλοκοποίησηπολλαπλοποίησηαντιθετοποίησητεχνοποίησηεικονοποίησησημαντικοποίησηγιγαντοποίησηκεραυνοποίησηθαυματοποίησητεκνοποίησημονιμοποίησημετοκαληνύχταποίησηκινητοποίηση



σημείωση : Η ανάγνωση να γίνει , κατά το δυνατόν , α π ν ε υ σ τ ί - σαν μια λέξη κάθε παράγραφος.

Απόσπασμα από τη συλλογή « Γεννήτρια»

Δαμασμένα άλογα

Μπαίνω στο αίνιγμα κρατώντας

ένα κεράκι

Να φωτίζει τρεμοσβήνοντας

τις σκοτεινές γωνίες

Μα πάντα ελλοχεύει στο σκοτάδι

ένας Προκρούστης

για να κονταίνει τη σκέψη

με τη λογική

Μα όσο οι άδηλες αγωνίες μου

ψηλαφούν το πρόσωπο του αδιανόητου

Λογχίζει το τυχαίο τα πλευρά

της αναγκαιότητας

Γι’ αυτό αναθρώσκω

στα ουρανόσταλτα νέφη

να θησαυρίσω ονειρομορφές

και μύθους

για τα βράδια της μοναξιάς

τότε που το ασημένιο φεγγάρι, σφηνώνει

ανάμεσα

στα σφιγμένα δόντια μας

και μιμνήσκει το ανεπίστρεπτο ταξίδι

Όμως μακάριοι όσοι τρώνε και πίνουν

άκρατη την εκμηδένιση τους

Βαδίζοντας στα θολά τοπία

της συλλογικής βούλησης

Ταπεινοί σαν δαμασμένα άλογα

σέρνουν συντροφικά το βαρύ φορτίο τους

Γαληνεύουν έτσι οι πορείες τους

στα κακοτράχαλα μονοπάτια

Ναι μακάριοι όσοι προσμένουν

τη μυροφόρα άνοιξη

Να ραίνει με τα μύρα της

τη χειμωνιάτικη αποσύνθεση

Γιατί αυτοί ξέρουν

Πως η άνοιξη πάντα προπορεύεται

Πως φυτρώνει στη μέση του χειμώνα

Και γίνεται η πρώιμη αμυγδαλιά

Ναι μακάριοι αυτοί που ξέρουν

Πως ο μέγας ντελάλης της ελπίδας

ο έρωτας

Στιλβώνει τις τροχιές

των αστεριών

καθώς οδηγεί τα σμήνη

στα πύρινα ταξίδια τους

Ναι! Ένα κεράκι είναι η άνοιξη

Να φωτίζεις τον χειμώνα

Κι’ ο έρωτας μαχαίρι

Για να μοιράζει τη μοναξιά στα δύο

Γι’ αυτό. Στον έρωτα

ας αισιοδοξεί η φύση την αθανασία της

Στην συντροφικότητα

ας ελπίζει η ιστορία την δικαιοσύνη της


Ποταμιάνος Γιάννης


ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (1)

ΕΙΠΑΝΕ ΠΩΣ ΘΑ ΒΡΕΞΕΙ, ΣΥΝΝΕΦΑ ΘΑ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ

ΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ, ΜΑΥΡΑ

ΣΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ.

ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΘΑΡΘΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΝΑΚΡΙΒΗ

ΜILLION DOLLARS ΚΙΒΩΤΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΕΙ..

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΚΕΙ ΛΕΕΙ, ΔΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΑΛΛΟ

Ν ΑΠΛΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΕΙ ΠΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ, ΝΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΟΥΜΕ

ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΜΕ.

ΟΧΙ, ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΨΥΧΟΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΟΦΟΡΕΜΕΝΩΝ

ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ.

ΟΠΩΣ Η ΑΛΕΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΜΜΕΝΗ ΟΥΡΑ,

ΟΠΩΣ ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ, ΟΠΩΣ ΟΙ ΣΑΎΛΟΚ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΔΕΝ ΗΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΠΑΧΥΛΕΣ ΟΥΡΕΣ,

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΖΕΥΓΗ ΚΙ ΥΓΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

ΝΑ ΜΗ ΘΕΛΟΥΝ ΧΡΥΣΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΩΝΤΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Ν ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ..

ΕΙΠΑΝ ΠΩΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ ΟΜΩΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΥΚΟ, Ο ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ

ΠΩΣ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΜΠΑΖΟΥΚΑΣ......


ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ ΙΙΙ

Όλα λάθος ευτυχώς,

γιατί έτσι κατάλαβα,

παράδεισος και κόλαση,

είναι, μια πόρτα.

Θα βηματίζω απ’ έξω

και θα σε θυμάμαι

και μετά το πάντα,

φωτολουσμένη σαν κλάμα.

Ο λογαριασμός στην τράπεζα

της λήθης

παραμένει χρεωστικός,

παρενεβλήθει, ξέρεις,

των καταθέσεων μνήμης,

ως αχρεωστήτως καταβληθείσα,

η θλίψη.

Παρακαλώ μην κουνάτε

το τραπέζι μου,

κατρακυλούν τα γράμματα

και θα τα κάνω,

πάλι,

όλα λάθος.


Όταν ξεθολώνω,
με γεμίζει ψυχρό φώς,
ο ήλιος.
Υψηλή ανάλυση.

Πάλι θα βουλιάξω,

σαν στρόβιλος από άμμο.
Η κλεψύδρα μου.

Με το κεφάλι κάτω

ή με τα πόδια πάνω,
όσο είμαι όρθιος.
Θ' αδειάζω.

Έχω ξεχάσει να απλώνω.

Γιατί δεν έχει παύσεις ο χρόνος;

Μα ο χώρος

είναι σώμα,
είναι άμμος.

Χίλιοι κόκκοι,

όλοι είμαι εγώ,
ένας,
χίλιοι.



Μια σταγόνα νερό
Των θλιμένων θαλασσών

Απόμεινε στο αλαττισμένο κορμί

Της γοργόνας και ο περσινός καθρέπτης

Κομμάτιασε τα μισόγυμνα κορμιά...

...
Αποκαμωμένα από ένα τρελό πάρτυ
Στο τέλος σπρώχνανε το πτώμα

Εξω στο δρόμο


υπνοσόφι


καθε αυγη

γεννιεσαι

φρεσκος

καινουργιος

δινεσαι

στις υποθεσεις

ως τη νεα νυχτα

που γερακος

κουρασμενος

αφηνεις

τον υπνο-κουκουλι

να ανανεωνει

τη συνδρομη σου

στην προσωπικη σου

αιωνιοτητα

--------------

--------------

Σαν Κρυμμένος Σκορπιός

Τυλίγουμε με το σκοτάδι της νύχτας τις μέρες που χάθηκαν,

επιβιώνουμε στη σκιά της συνηθισμένης ζωής,

ταξιδεύουμε σε άγνωστες πόλεις αναζητώντας μια υπόγεια «έξοδο κινδύνου».

Τριγυρίζουμε στις άδειες πλατείες, τα κέντρα πληροφορίας,

τις διόδους διαφυγής… Κρυμμένοι από την κυβέρνηση

και τα mass media σε κολεκτίβες ψηφιακής κουλτούρας,

ηλεκτρονικά ηχοτοπία και ψηφίδες εξεγερσιακής θεωρίας…

Ανακατεύουμε αμφεταμίνες με αλκοόλ,

έκσταση με τροπικά κοχύλια,

l.s.d. με ανεκπλήρωτες ελπίδες

και μεξικάνικη μαριχουάνα με τα ξεχασμένα παιδικά μας όνειρα,

δημιουργώντας τους μύθους της μελλοντικής αντικουλτούρας…

Διωγμένοι… Καταδιωγμένοι στις παρυφές του δυτικού πολιτισμού

προσπαθούμε να θυμηθούμε

τα παλιά ριζώματα, τις ξεχασμένες ιστορίες, τις αρχαίες μας ήττες,

εκείνους που χάθηκαν και κρεμάστηκαν και βασανίστηκαν

από βασιλιάδες, φεουδάρχες, αυλοκόλακες, αποικιοκράτες,

πρωθυπουργούς και κυβερνήτες

μες στους αιώνες…

Ταξιδεύουμε στην ράχη ενός τοξικού ερπετού

που γλιστράει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στα χνάρια της ιστορίας.

Γενοκτονίες τραντάζουν τους εφιάλτες μας

καθώς κυλάνε μπροστά από τα μάτια μας

παραμεθόριες συγκρούσεις, επιθέσεις αυτοκτονίας,

εξαφανίσεις, απαγωγές, φυλακίσεις,

μαζικές δολοφονίες αμάχων πληθυσμών από κρατικούς στρατούς,

πόλεμοι θρησκειών, επεμβάσεις ειρηνιστικών στρατευμάτων.

Ταξιδεύουμε σε μολυσμένα ποτάμια, σε επικίνδυνα χημικά απόβλητα

ραδιενεργές ζώνες, στρατιωτικοποιημένες υπεραγορές,

αστυνομευμένες περιοχές, καμένα δάση,

μολυσμένες λίμνες, νεκρές αγροτικές καλλιέργειες

Τα πνευμόνια πονάνε στο σκοτάδι από αγωνία

και ο δηλητηριώδης άνεμος της ανάπτυξης σκοτώνει

τις ελπίδες των ανθρώπων της Γης…

Ταξιδεύουμε στην ράχη της ιστορίας σαν χιλιάδες κρυμμένοι σκορπιοί

καθώς η ιστορία παλεύει με απεγνωσμένες κινήσεις

να συρθεί προς την σιωπή του απείρου.

Μια αμυδρή υπόκωφη ιαχή σκοτώνει τον υπάρχοντα κόσμο

και γεννά νέους κόσμους

Πράκτορες του Χάους,

δηλητηριώδεις προφήτες της γενικευμένης πυράκτωσης,

βάζοντας σε πράξη τις πιο τερατώδεις δράσεις ανυπακοής

δοκιμάζουμε σε χιλιάδες σημεία

τις αντοχές του χάρτη πληροφορίας των εξουσιών.

Επανατοποθετώντας με διαφορετικούς όρους

τον άνθρωπο στο πνεύμα της μηχανής

εκμεταλλευόμαστε τις δυνάμεις παραγωγής για χάρη της καταστροφής,

της αδράνειας, της αντίδρασης, της ξεκάθαρης άρνησης

Προσμένουμε κρυμμένοι στις σκιές όπως ο δολοφόνος ή ο κλέφτης,

καραδοκούμε τις στιγμές που ο μέσος άνθρωπος θα εφεύρει ξανά

τους τέλειους τρόπους

για να κατασπαράξει τους κυβερνήτες της δικιάς του εποχής

Ηλεκτρισμένες γιορτές και συγκρούσεις με τη αστυνομία,

καταστροφές καταστημάτων και καμένα αυτοκίνητα,

καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων και δημόσιων χώρων

στέλνουν προς όλους το σήμα μιας ευχής και μιας δυνατότητας.

Καθώς η θάλασσα ξερνάει πετρέλαιο και λιωμένους πάγους,

καθώς τα παιδιά ουρλιάζουν πεινασμένα

στις παρυφές του γνωστού μας κόσμου,

καθώς οι πυροβολισμοί του στρατού κατοχής ακούγονται μες στο σκοτάδι,

και η αεροπορία του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής βομβαρδίζει το Αφγανιστάν,

την Υεμένη, το Κανταχάρ, τη Βασόρα, τη Γάζα, την Τεχεράνη,

καραδοκούμε κρυμμένοι στις μαζικές εξεγέρσεις και τις σιωπηλές διαμαρτυρίες

γνωστοί ανάμεσα σε αγνώστους στις βίαιες διαδηλώσεις,

μελαγχολικοί αρνητές της κυρίαρχης κουλτούρας, της μαζικής εκπαίδευσης

και της βιομηχανίας διασκέδασης,

οργισμένα παιδιά ενός κόσμου που ταξιδεύει στην άβυσσο

Καθώς η τυφλή υπακοή γεννάει ανισότητα

και η σκέψη του τρόμου της επιβίωσης γεννά την ανάγκη για ασφάλεια,

τα κανάλια της καπιταλιστικής προπαγάνδας

εμπορεύονται ψευδαισθήσεις στα συνηθισμένα μικροαστικά διαμερίσματα…

Καθώς τα εκλογικά αποτελέσματα,

οι εμπορικές στατιστικές,

οι κοινωνικές μελέτες

και οι οικονομικές προβλέψεις βεβαιώνουν την ανυπαρξία μας

εμφανιζόμαστε ξαφνικά σαν καταιγίδα,

σαν κεραυνός που χτυπάει την Γη απ’ το διάστημα

και εξαφανιζόμαστε ξανά περιπλανώμενοι,

χαμένοι μέσα στην έκσταση των στιγμών, την αυτοστοχαστική ενατένιση,

τις ερωτικές ιστορίες, τα καινούργια σχέδια νυχτερινών επιθέσεων

και τους δαιδάλους της υπόγειας κουλτούρας

Ταξιδεύουμε σαν κρυμμένος σκορπιός στην ράχη ενός τοξικού ερπετού

που γλιστράει με ιλιγγιώδη ταχύτητα

στα γεγονότα, τις κραυγές, τις εμμονές, τις δόξες και τις αποτυχίες

του ανθρώπινου κόσμου…

Οθόνες, μόντεμ, μόνιτορ, ενισχυτές,

συχνοτικοί λογάριθμοι, τυπωμένες σελίδες,

ψηφιακές συνδέσεις, ψηφίδες σκέψης, καλωδιακές συνιστώσες,

συναρτήσεις του απείρου, χαοτικές συνευρέσεις, μαθηματικά της αντίδρασης,

θεωρίες αντιδογματικών εξεγερμένων

δηλητηριάζουν τον υπάρχοντα κόσμο

με επικίνδυνους ιούς από τα σώματα χιλιάδων ερωτευμένων ανθρώπων

λυσσασμένων για Ζωή και Ελευθερία

Κάνουμε τα γυμνά σώματα μας

σελίδες λευκές για να ζωγραφίσουν τα παιδιά την Ιστορία του κόσμου

Το δηλητηριασμένο φλεγόμενο σώμα μας

γεννά το κεραυνό που θα κάψει τις αρχαίες μας πόλεις,

σελίδες λευκές για να ζωγραφίσουν τα παιδιά την Ιστορία του κόσμου.


Τάσος Σαγρής/ Κενό Δίκτυο
http://voidnetwork.blogspot.com


Καράβι ορθόπλωρο η ζωή μου

Καράβι ορθόπλωρο η ζωή μου

τη ρότα του στα πέλαγα γυρεύει,

με πρίμα ή όρτσα τον καιρό,

κάτω από λιόφωτους ουρανούς

ή αντάρες και ομίχλες σκοτεινές .

Ορθή στη γέφυρα

τ’ αστέρι ψάχνω

το δρόμο να μου δείξει,

όταν και στο κομπάσο μου

δεν έχω εμπιστοσύνη.

Και ταξιδεύω

και περνώ,

θάλασσες και λιμάνια,

κι ανθρώπους μύριους συναντώ,

μα το ίδιο πάντα ψάχνω,

τ’ αστέρι,

είν’ ο Πολικός, είν’ ο Σταυρός του Νότου;

Σιέται το καραβόσκαρο,

τα κύματα παλεύει

κι αν τις μπουνάτσες συναντά,

γαλήνια αρμενίζει.

Και στον απέραντο ουρανό,

της ξαστεριάς τις νύχτες

και μες τα μύρια τ’ άστρα του,

Πλειάδες, ΄Αρκτοι, Άλτάϊρ,

Διόσκουροι και Ανδρομέδα,

τ’ αστέρι, το μυριόφωτο,

ξεχωριστό απ’ τ’ άλλα,

που μόνο αυτό τη ρότα μου

σωστά θε να μου δείξει,

τ’ αστέρι,

τ’ αργυρόφωτο,

που την ψυχή φωτίζει

και ρίχνει το φως του άπλετο και δίνει

χρώμα στη ζωή,

νόημα στο ταξίδι.

Τ’ αστέρι αυτό κατάφερα

στο σύμπαν να εντοπίσω.

Ένα μέσα στα άπειρα

γι αυτό μου πήρε χρόνο.

Τ’ αστέρι μου το βρήκα !!



Σε είδα να στέκεις σκυφτή θλιμένη, μοναχή

Ξέρεις η πόλη απ’ την ανία της μετακόμισε απόψε στο απέναντι
οικόπεδο φοβούμενη πως οι δυο σηματοδότης - εραστές
θα τη δολοφονήσουν.
κι εγώ που στέκω στη μέση του φωταγωγού
...ακούγοντας το δελτίο καιρού των δώδεκα
φοράω το βαρύ πανωφόρι μου
και σκαρφαλώνοντας πάνω στη νύχτα
αναζητώ το κορμί σου
στο ανελέητο χειρουργείο των ΕΠΟΧΩΝ

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης