η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Άνω τελεία (Δήμου Βικτώρια)

Ποιες ειναι εκείνες οι νύχτες; 
Που εγω δεν κοιμήθηκα ποτε ολο το βραδυ ξαπλωμένη δίπλα σου
Ποιες ειναι εκείνες οι νύχτες;
Που παράλληλες εφαπτομενες γραμμές τα σώματα μας ενωνα
Τα βραδια εκείνα ποια ειναι;
Που την ανάσα σου εγω προσευχή σε βωμό κατέθεσα 
Ειναι εκείνες οι νύχτες;
Οι νύχτες που εγω μέτρησα ανάσες και δάκρυα 
ξανα και ξανα πέθανα στο στερνο σου
Ειναι εκείνα τα βραδια.
Που το όνομα σου φώναξα να λυτρώσω, να ξορκίσω την μοναξιά σου

..................... (El. F.)


Νομίζω ξεκίνησε με ένα μήνυμα 
Η με ένα βλέμμα
Έχει σημασία; 
Οι άκρες του στόματος μας 
Πιασμένες με μανταλάκια μόνιμα 
Οι κόρες των ματιών μας, κεράσια 
Λιώναμε σαν παγωτά 
Στην παραλία
Τον Αύγουστο 
Και μετά περάσαμε τον ήλιο
Και κάηκε η πλάτη μας
Τώρα βάζουμε γιαούρτια 
Μπας και περάσει 
Το κάψιμο 
Κάποια στιγμή θα φύγει 
Και την επόμενη φορά 
Οπωσδήποτε αντηλιακό 
Τόνοι αντηλιακό 
Προστασία με τα τσουβάλια 
Να μην νιώθουμε τον ήλιο 
Και όταν καούμε πάλι 
Θα καθόμαστε 
Από φόβο 
Κάτω από την ομπρέλα 
Σε όποια σκιά βρούμε 
Κι όταν καούμε πάλι 
Από την αντηλιά
Θα σταματήσουμε να βγαίνουμε στον ήλιο 
Θα αμπαρωθούμε σπίτι μας
Και θα καούμε από το παράθυρο 
Κάποιο πρωί 
Που το ξεχάσαμε επίτηδες ανοιχτό 
Ύστερα τα παντζούρια 
Θα είναι πάντοτε κλειδωμένα 
Και όταν ακόμα η ατμόσφαιρα 
Θα μας φανεί  αποπνικτική 
Θα έχουμε το κλιματιστικό
Να δουλεύει στο φουλ 
Μέχρι κάποια στιγμή 
Αν είμαστε τυχεροί
Να πεθάνουμε από το κρύο 
Χαρούμενοι και δροσεροί

Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (Αλεξανδρής Γιώργος)

Κάθε αρχή και ψέμα, κάθε τέλος και αλήθεια
και των ονείρων το δίκαιο και η αρετή,
ψευδαίσθηση υπότροπη, ιδέα δηλωτική,
αρμονική η σύζευξη και η εκπλήρωση αναμονή.
Συναρπαστικό και ερεβώδες μυστήριο η ζωή,
η σύμπτωση, η πρόκληση, η γνωριμιά και η μαρτυρία,
σπάταλη γραφή στους ορισμούς και τις εκζητήσεις,
ερώτημα μέγα οι λογισμοί και βεβαιότητα η απορία.
Οι υποθέσεις,αμφίδρομοι συνειρμοί κι εκτίμηση,
οι πιθανότητες, επινόηση μέτρου συναλλαγής,
η φαντασία  γλυκότροπη και αξία προστακτική
και η πραγματικότητα αδέκαστη αποτίμηση και παραδοχή.
Η αίσθηση του χρόνου, κρυφή ενοχή και φόβος,
η εντρυφή του μακάρια υπέρβαση κι επώδυνη αυτογνωσία,
ανύπαρκτο το αιώνιο, ψηλάφισμα το συμπαντικό
κι απόλυτη κορύφωση, η αρμονία και η αποδοχή του τέλους.
Κι  εμείς, μετουσιώσαμε την ύπαρξη σε λόγο και ανάγκη,
κοινωνήσαμε τη θέωση ως λύτρωση και μεγαλοσύνη,
κοινή  σπονδή και λειτουργία  η πεμπτουσία  της ζωής
κι ο έρωτας συνείδηση,μεγαλείο κι αφορισμός του τέλους .
                                                      5-5-2019

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης