η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Γύπας


Πάρα πολλά αυτή η "ζωή" σου έταξε
και σαν σκουπίδι τελευταίο σε πέταξε
Και ξαφνικά σε άρπαξε ένας γύπας
κι από τη μέση σ'έριξε μιας τρύπας
Ξυπνάς. Δε βλέπεις τίποτα. Τρομάζεις.
Δε βλέπεις τίποτα. Απελπίζεσαι. Φωνάζεις.
Φωνάζεις. Αλλά μάταια. Κανείς.
Μόνο η ηχώ της ίδιας σου φωνής
Μα απ'τις φωνές σου ξύπνησαν τα κτήνη
και πάνω σου έπεσαν, τίποτα να μη μείνει
Το πτώμα σου μια ύαινα το μύρισε
τη μέρα που ο γύπας ξαναγύρισε
Γύρισε να μαζέψει τα κομμάτια σου
και να χαθεί για πάντα από τα μάτια σου
Μακριά πετώντας με φτερά του Πήγασου
πήρε μαζί την τελευταία ελπίδα σου
Κι εκεί που ήσουνα η ψυχή της οικουμένης
κι είχες τα πάντα, ξαφνικά μονάχος μένεις
Στο δρόμο που η "ζωή" για σένα πήρε
τα τελευταία βήματά σου σύρε
Ξεφτιλισμένος, άχρωμος, κενός
στη χώρα του απολύτου μηδενός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης