Άτιτλο

Μες τις ραγάδες τ΄ ουρανού

φεγγίζουν κίτρινα χαμόγελα
μύριες χαράδρες δειλινού
Δωρίζουν χρώματα ανώφελα

Δες οι μανάδες του ορφανού
πλέκουνε όνειρα αφόρετα
Πες στις αρμάδες του λυγμού
πως γίναν λάθη ασυγχώρετα

Ψάχνεις το νόημα της ζωής
Κάποιος φιλόσοφος σε δέρνει
Σε απόσταση αναπνοής
Ένα συναίσθημα που γδέρνει

Πλειάδες κόρες συνοδοί
υψώσαν μύθο στο εξάστερο
μα η πικραμένη μας ωδή 
τον έρωτα κατάντησε άπτερο

Έχεις απόθεμα ψυχής
ο φόβος όμως επιστρέφει
Στην πρώτη νότα της αυγής
ο εγωισμός σε καταστρέφει

Του Έρωτα

Φουρτούνα η αγάπη σου,

φουρτούνα το κορμί σου,

συγχύστηκα που μ άφησες,

συγχύστηκα μαζί σου.

Χωρίς σεβασμό, αντίληψη και ήθος,

Μπερδεύτηκες μέσα στο πλήθος.

Ωστόσο μαγεύτηκα με το φιλί σου,

Μαύρος κι αν ήσουν η λευκός,

Στην αγκαλιά μου ήσουν μία ατραπός. 

Το φιλί σου φωτιά, το χάδι σου

κεραυνός. Με δρόσισε η βροχή,

ανεμοστρόβιλος εσύ. Λαχτάρησα το τέλος,

την σιωπή. Την περήφανη αναμονή.

Χάθηκες και σε μίσησα,

Ήλθες και σ’ έδιωξα. Αλλοπρόσαλλε εραστή,

Με κούρασε η υπομονή.

Με έπνιξε η ματαιοδοξία.

Ξεκουράσου μακριά μου,

για ν’ αφεθώ στον κυρίαρχο ύπνο.

ΠΌΘΟΣ ΝΎΧΤΑΣ

Θέλω εγώ στα σκοτεινά
να 'ρθω να σε αγγίξω.
Θέλω να σε 'βρω στα κρυφά
να νιώσω το κορμί σου.
Να νιώσω την ανάσα σου
και να χαθώ μαζί σου.
Το κάθε βράδυ στα κρυφά,
το κάθε μέρα χώρια,
δίνει μια μπόρα στο κορμί
μια ζάλη στο μυαλό μου.
Όλες οι ώρες οι πολλές
δεν έχουν σημασία.
Το μόνο που ποθώ εγώ
είναι να ρθει το σκότος.
Σκότος νυχτιας, χτυπος καρδιάς, αντάρα στο κορμί μου.
Υγρή η νύχτα θα γενεί,
υγρό θα ναι το στρώμα.
Η σκέψη και τα μάτια της
πάνω σου γέρνουν πάλι.
Η προσμονή ειν' θάνατος αργός,
λύτρωση η αγκάλη.
Οι ώρες της ημέρας μου
να φύγουν θέλω σα στιγμή.
Να ρθουν οι ώρες της νυχτιάς,
να τρέξω πια να σε έχω.
Σκότος νυχτιάς, χτύπος καρδιάς, αντάρα στο κορμί μου.
Υγρή η νύχτα θα γενεί,
υγρό θα ναι το στρώμα.

ΒΟΜΒΑ ΓΕΛΙΟΥ

Κάποια νύχτα μ’ αστεράκια

που’ χε πόλεμο η γη

και που ρίχναν στα παιδάκια

βόμβες χίλιοι στρατηγοί

τ’ ουρανού ήρθαν αγγέλοι

με ολόχρυσα φτερά

για να φέρουνε εν τέλει

στα παιδάκια τη χαρά.

Κι όπως γλένταγαν φωνάζαν

της γης όλης στρατηγοί

και οι βόμβες τους ρημάζαν

την ταλαίπωρη τη γη

ρίχνουν βόμβα οι αρχαγγέλοι

που το γέλιο προκαλεί

κι από τότε όλοι γελάνε

και ησύχασε η γη.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ

Και να θυμάσαι,

γυναίκα εσύ της μνήμης και της ανάγκης

πως ο δικός μας κόσμος

είναι αυτός των κρυφών θεών ο ασύνορος κόσμος,

του χορού των αγγέλων και του ίσκιου των ανθρώπων,

αυτός που μπορούμε με ουρανό να μετράμε

και σε μικρά κρησφύγετα να μοιραζόμαστε.

Και να λογιάζεις,

γυναίκα εσύ της πεθυμιάς και των ονείρων

πως ο δικός μας έρωτας

είναι αυτός της πληρότητας και του δέους,

της αυγής ανασαιμιά, βλεφάρισμα της εσπέρας,

αυτός  που μπορούμε με σιωπή να ομολογούμε

και σε εικόνες και σύμβολα να στεγάζουμε.

Για να μην φοβάσαι

τη μοναξιά των απωλειών και των παραιτήσεων,

για να αρνείσαι

τα βέβηλα προσχήματα και τις αδέξιες αποδράσεις

και να συντρέχεις  με πλήρη συναίσθηση,

ταίρι εσύ στο προσκύνημα των ειδώλων

και στο μεγαλείο της αιωνιότητας των στιγμών.

Τα πρώτα βήματα

Αν δε ναυάγησες στις λίμνες 

των παιδικών παραμυθιών

αν δε ξεθώριασαν οι μνήμες

των μακρινών των ουρανών...

Μην ψάχνεις άλλη πρόφαση

στου γαλαξία τις σπείρες

και πάρε την απόφαση

που ποτέ δεν πήρες.

Κάνε τα βήματα τα πρώτα

και μην κολλάς πουθενά

μύρισε πώς ακούγονται τα φώτα

όλος ο κόσμος μια σταλιά

Δεν υπάρχει νωρίς 

δεν υπάρχει αργά

δεν υπάρχει το πριν 

δεν υπάρχει μετά.              

Αν δε σε θάμπωσαν οι χάντρες 

αν δεν την πούλησες φτηνά

αν βγήκες έξω από τους χάρτες

αν είσαι ακόμα μακριά...

Μη ζητάς δικαιολογία 

στις άλλες διαστάσεις

ξέρεις την αναλογία

ξεκίνα κι όπου φτάσεις.

Κάνε τα βήματα τα πρώτα

και μην κολλάς πουθενά

μύρισε πώς ακούγονται τα φώτα

όλος ο κόσμος μια σταλιά

Δεν υπάρχει νωρίς 

δεν υπάρχει αργά

δεν υπάρχει το πριν 

δεν υπάρχει μετά.

ΜΙΑ ΚΟΥΠΑ ΚΑΦΕ

Σε πόσες κούπες καφέ να ναυάγησα;

Πόσα φλιτζάνια να συντρόφευσαν

τις ώρες της σιωπής,

τις ώρες της γραφής,

τις ώρες της αποστροφής,

τις ώρες τις αποσιωπητικές…

Τα πρωινά της ελπίδας,

τα δειλινά της ματαίωσης

Τις μέρες της αυτo-απόρριψης,

τις νύχτες τις αυτo-εξόριστες

Κούπες αμέτρητες

την ψυχή μου άχνισαν,

σ’ όλα τα χρώματα, σ’ όλα τα σχέδια,

για να ‘χει καθεμιά

καινούργιες ιστορίες να διηγιέται

Κούπες χαρούμενα ζωγραφισμένες,

το μέσα τους μαυράδι να παραμυθιάζουν·

τη θέρμη του κρατώντας,

τη μυρωδιά του ευωδιάζοντας 

Ένας καφές, σχεδόν πικρός,

με… ολίγη μαύρη

σα μια μικρή, νότα γλυκιά,

σαν τρυφερότητα ελάχιστη

στην άνοστη τριγύρω μου σκληράδα·

της μέρας ευφρόσυνη στιγμή,

για να παλεύει

στο κατακάθι της ζωής

Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή, «ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ»

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΦΥΓΗ

Μέσα από την προσποίηση όλων

των αναλώσιμων εαυτών μου

γίνομαι ειλικρινής.

Επιστρέφοντας από την τελευταία διαφυγή μου

σε οικείο παρελθόν

βρήκα τον παλιό εαυτό μου

να πειθαρχεί στη νοσταλγία

ενός άλλου κόσμου

μεταξύ κέρινων ομοιωμάτων

και αντικειμένων χωρισμού

παραταγμένα με θρησκευτική ευλάβεια

σαν ακριβές μνήμες φυλαγμένες

στις πιο κρυφές γωνιές της θύμησης

σαν ένα σημείωμα που άφησε κάποιος

που με αγαπούσε, όταν δεν ήμουν εκεί.

Επιστρέφοντας από τις αδιέξοδες οδούς

και τα μονοπάτια του χρόνου

βρήκα τον άνεμο να φυσά

μέσα από τις κουρτίνες

και ένα χαμόγελο

να κρέμεται στο δωμάτιο

και έναν μικρό θάνατο

φτιαγμένο από σιωπή

και υγρό άρωμα.

Ο ΕΚΑΝΤΟΤΑΕΤΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Άνοιξα τα μάτια με πολύ κόπο 

Είμαι στην ίδια θέση όπως πριν 
Μα πρέπει να πέρασαν εκατό χρόνια 
Μια και το σύννεφο που είχα κολλήσει στη δική μου 
   γωνιά τ‘ ουρανού 
Έχει πια ξεκολλήσει κι ένα δέντρο 
   με μαύρα φύλλα 
Είναι τώρα στη θέση του

Είναι κλειδαμπαρωμένο το παραθύρι 
Ενώ το κορίτσι είναι πια γυναίκα που δραπετεύει από το στό-
   μα της 
Και λημέρι το στόμα μου κάνει κρύβεται στις λέξεις μου 
Το σώμα της οι έλξεις μου και το παράπονό τους

Θ.Δ.ΤΥΠΑΛΔΟΣ-Από την ποιητική συλλογή "Τα Θολωμένα Μάτια της Στίλβης"-εκδόσεις Φαρφουλάς, 2016

Υπέροχοι Ηττημένοι... ή Οι αναπάντεχοι εμείς...

Παίζαμε κάπως επικίνδυνα...ρεφάροντας τη λαμπερή μας ήττα

Στο φως...που οι σκιές παραπονιόντουσαν πως δεν αντέχουν τόση ευτυχία

Και με που τόση αυταπάρνηση στεφάνωνε την μαυροφορεμένη έξαψή μας....

Στα λαγγεμένα πλήθη αναπαύονταν οι βραδινές μας επιδόσεις

Κι όλες οι εξισώσεις που  θεριέψανε την κοσμική μας πλάνη...

Και τα οράματα ενός νέου ανθρωπότυπου στη φαντασμαγορία των ειδώλων...

Που ως υπεράνθρωπος υψώθηκε χτίζοντας αχυρένιες μέρες..

Και ένα Εγώ, που δεν αντέχει δευτερόλεπτο...στις πιο βεγγαλικές ψυχές μας

Κι όλο μας λέρωναν...

Οι νίκες μας, οι αγώνες μας  κι ένδοξοι νεκροί μας

Οι παρελάσεις κι οι εξέδρες μας, οι βασιλείς και οι Ροβεσπιέροι

Οι μυρωμένες εξεγέρσεις μας, που πνίγανε τα πιο καλά παιδιά μας...

Γονατιστοί...και έρποντες για τους αγέρωχους μας πόθους!

Ασήκωτοι για το ανάλαφρο της ύπαρξής μας

Λίγοι για το πολύ μιας άλλης ένδοξης ευδαιμονίας...

Σακατεμένοι από στο  χρόνο που ευθύς γεννάται να συνθλίβεται...

Και από τη σάρκα που συμβαίνει έτσι αβίαστα με βία

Μ 'αοριστίες και με βήματα αργά και τεθλασμένα,

Υπέροχοι ηττημένοι...

μιας έναστρης καθαρότητας, που ξεκληρίζει  Αττικές μας ψευδαισθήσεις...

Εμείς τώρα του κόσμου οι αναπάντεχοι!

Κραδαίνοντας...

Συντρίβοντας...

Πλημμυρίζοντας...

Τον υπέροχο απαστράπτοντα μινιμαλισμό της Σύγχρονης Ιδέας...

Να χορεύουμε...στη λαμπερή περφόρμανς των ασάλευτων ειδώλων

Εκποίηση Εμπορεύματος

Τα άστρα καταναλώνουν ενέργεια

ας κλείνουμε τους διακόπτες που και που 
Το φεγγάρι είναι με πρόωρη σύνταξη
βγάζει δε βγάζει τον μήνα
Τα όνειρα έχουν πνευματικά δικαιώματα
θα μας κάνουν μήνυση κάποια στιγμή
Ο ήλιος κάηκε από την πολλή χρήση
Τα δάκρυα που τρέχουν ποτάμια
φούσκωσαν τον λογαριασμό
Η ελπίδα πεθαίνει τώρα τελευταία
Η ψυχή κουράστηκε να εκτίθεται 
θέλει ανάπαυση
Ο άνεμος παίρνει τα μυαλά μας διαρκώς
Η επανάληψη ως μήτηρ πάσης μαθήσεως 
μας έκανε στο τέλος παπαγάλους

ΧΕΡΙ

Παιδί  ακόμη η στιγμή, δεν ήξερε να παζαρεύει

την κοιτίδα των χαμογελαστών κυττάρων.

Ειδύλλια σκοτεινά παρεμηνεύουν τους κήπους,

αχόρταστα τα αμοιβόμενα κεφάλαια….

και τι περισεύει στο λειψό κρότο της ζωής;

Ποια η απάντηση..; Σε ποια εικόνα ζούμε; Ζούμε..;

Βλέπω να περνάν τα καλοκαίρια σαν τρένα,

στάθηκα στις γραμμές μικρός αντιήρωας να τα ξεπεζέψω,

να μείνουν μια στάλα στην ασήμαντη ενοχή μας

και μια διεργασία με τις μνήμες αιματηρή.

Οι λεπτομέρειες ηγούνται του όχλου των λέξεων.

Κατέβα κάτω να κλάψουμε σου λέω, χωρίς κλάμα

σβήνει η απεραντοσύνη.

Δεν θέλω να χορτάσω, να γευτώ θέλω, κι ας είναι ένα νήμα,

μια στιγμή κόλασης και παραδείσου μαζί..Μαζί σου!

Μη σωπαίνεις,άνοιξε τα πατζούρια να ξεσπάσει η ερημιά των δωματίων

Ξημερώνει, σβήνοντας τον τρόπο που πλαγιάσαμε ,

δεν θυμάται κανείς μας μια λεπτομέρεια που ν’ αλλάζει τις νύχτες,

όλες ίδιες κυλούσαν σαν τις γυναίκες που εκδίδουν τον εαυτό τους

στα τείχη των σπιτιών τους φτιάχνοντας ήλιους ν’ αποτάξουν τη σκιά.

Σαν τους άντρες π’ αντιστέκονται στο κλάμα,

 κρατώντας το για τη μεταθανάτια επική εποχή τους…

Ο άδειος κόσμος στην παρέλασή του, δεν είχε κεντημένα λουλούδια

σ’ ανέμελα μπλουζάκια, μα την τάση των νεύρων στον ίδιο σκοπό,

ανεξερεύνητη η όαση, δεν ποδοπατήθηκε ούτε από τουε επιζώντες,

το μακρύ χάσμα κοντά στο άγγιγμα των δαχτύλων

τροφοδότησε τις ανυποψίαστες φωνές.

Τα μάτια πενθούν τις περιπέτειες που δεν σώθηκαν,

τα μοναχικά βλέμματα των παραθύρων είναι οι εφιάλτες

που κερδίζουν την αξία της καθημερινότητας, σαν κάτι χαμόγελα

που λες θα πνιγείς από ευτυχία, κι ας ξέρεις πως δεν υπάρχει,

παίζουν και τους εραστές, προδομένοι από το ύφος το ναυαγισμένο, καλλιεργούν μυστικά για να σωπάσει η αλήθεια.

Δεν πρέπει να φαίνομαι, πρέπει..; Αόρατη ανυπακοή…

Σε σένα μιλώ αρετή, έχει κι άλλα χρώματα μη ξεμοναχιάζεις το κίτρινο…

Εμείς δεν είμαστε που φωνάζαμε σχεδόν δογματικά

ότι πρέπει να τσακίσουμε τους ψιθύρους;  Τώρα τους βλέπουμε

να κυβερνούν κι εμείς χωμένοι στην ιεροτελεστεία της σιωπής

γεννάμε, εφεβρίσκουμε τρόπους στο ύφος να χρηματίσουμε το εγώ μας.

Το  ‘’αξίζει;’’ Άρχισε να καρφώνεται σαν ερώτηση μέσα μας.

Η μοιρασιά διχάζει..πως να μοιράσω εσένα;

Κι εγώ χίλια κομμάτια για τα άυλα, απεγνωσμένα ψάχνω για τις γωνιές

που άφοβα κινούν της παρατηρήσεις της ευαισθησίας.

Μην ξεχνάμε τα τίποτα… τα ενοχοποιημένα φλάουτα,

τις θλιμμένες λύσεις που θα ψάξουμε, όταν, αν, εξέλθουμε

απ’ την ύπουλη γλυκύτητα κι από φανταχτερά ποιήματα.

Δως μου το χέρι.

Η ΜΑΝΑ ΝΥΧΤΑ

Πλησίασε να καταθέσει τον πενιχρό της οβολό

στα πέτρινα χέρια των αγνοούμενων.
Εν μέσω αρχαγγέλων κι ανταρτών.
Με φανταχτερό διάδημα και κόκκινο βελούδο.
Οπλισμένη.
Ξυπόλυτη και ξάγρυπνη.
Πλησίασε ευλαβικά η μάνα νύχτα
κρατώντας την ανάσα στην προσμονή
της έκρηξης.
Πλησίασε κι έβαλε το λαιμό της
κάτω απ’ το λεπίδι των γνωστικών.
“Ας έρθουν τώρα'. Είπε.
“Ας έρθουν οι υπάλληλοι. Ας έρθει η πουτάνα η
μέρα.
Από την Ιθάκη ας έρθουν. Κι από την Πέλλα.
Εγώ θα χωθώ, να κοιμηθώ λίγο, εδώ,
στις τσέπες των πουλημένων, των προδομένων,
των σακατεμένων απ’ αγάπη. Ας έρθουν'.
Απομακρύνθηκε. Άφησε πίσω τον τόπο του
κρανίου.
Του κρανίου που σήμαινε:
Έτσι θα δοθείς στην κοινωνία. Ούτε λογοτεχνικά
άλλοθι, ούτε έρωτες θα σε σώσουν. Όπως οι
πρωθύστεροι
και οι μετέπειτα θα συρθείς στη δίνη μου.
Στο προσωπικό μου κενό θ’ αφομοιωθείς.
Απομακρύνθηκε.
Πίσω,
Σαν κομμένη ουρά φιδιού, σφάδαζε το πάθος.

(απ’ τη συλλογή «Το μαύρο χιόνι», εκδ. Ελλέβορος)

ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ

Σε τούτους τους δρόμους σέρνεται η σιωπή.

Ένοχη και απολογητική.

Σε τούτες τις μέρες τρυπώνουν οι ψίθυροι.

Ασαφείς και  ανακριτικοί.

Και στριμώχτηκαν όλοι αυτοί, πανικόβλητοι συνοδοιπόροι

με μια  επιτηδευμένη έκπληξη και απορία

στα στενά του φόβου και τ’ ανοιχτά του θυμού,

να δηλώσουν συμμετοχή και ακολουθία.

Σε τούτους τους λόγους περισσεύει η υποκρισία.

Αξόδευτη και αναδρομική.

Σε τούτες τις γραφές στερεύουν οι ευθύνες.

Αλλότριες και ασπούδαστες.

Και συντάχθηκαν όλοι αυτοί, επιτήδειοι συλλειτουργοί

με πλήρη ομοφωνία και συναίσθηση αρραγή

στης ιστορίας το αύριο, στο χθες της δημιουργίας,

το χρέος να αναδείξουν ως συνείδηση και διδαχή.

Κι έγινε ο κομπασμός οιμωγή και βλασφημία,

η εγρήγορση μοναξιά και η αφοσίωση πλάνη.

Η περηφάνια στοίχειωσε σε σαρκασμό και ειρωνεία,

η φρόνηση υπέκυψε σε αναφορές και αιτίες

κι έμειναν όλοι αυτοί οι  αστόχαστοι χειροκροτητές,

απρόσωποι στασιαστές και ασύντακτοι φυγάδες,

ανιστόρητοι, χωρίς πνεύμα και δίχως προορισμό,

ναυάγια μιας πλαστογραφημένης και κίβδηλης εποχής.

ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Έρχονται τα πάθη μου, τα πάθη σου,

Ο σταυρός μου, ο σταυρός σου.

Η Παναγία πάλι θα κλάψει..

Τον χαμένο γιυό, την χαμένη κόρη.

Η γη θα ποτιστεί με αίμα και θα κάψει

η αλαζονία τις  ζωές κάθε θνητού,

Όπως τότε, από στρατιώτη χέρι,

έτρεξαν αίμα οι  πληγές του Θε-Ανθρώπου.

τόσες πληγές που έχουν ανοίξει, κάπου,

σ’όλα τα μέρη του Κόσμου.

Μόνο με την ψευδαίσθηση του Χριστού,

Περίμενε την Ανάσταση σου.

Με την ψευδαίσθηση, ότι θα

 γλυτώσεις την συμφορά.

Η Ανοιξη θάλθει πάλι μέσα

 από το  καμένο χιόνι, το μηδέν.

Κι ένα χελιδόνι, θα κρατήσει στα φτερά

του, το σώμα του Χριστού,

 κι΄ένα άλλο, το σώμα της Παναγίας.

Δεν τελείωσε ακόμη το ρεφρέν.

Η γη δεν γύρισε, η Κιβωτός χάθηκε.

Εμεινε καρφωμένη στον Χρόνο Εκείνο,

Όπου το ΤΕΛΟΣ έγινε ΑΡΧΗ.

Η ελπίδα έγινε όντως το Ζητούμενο.

Στο Μέλλον ήδη προτάθηκε,

από  το φίδι, τους ΙΣΧΥΡΟΥΣ,

και τους Πρωτόπλαστους:

Είτε πετάς με ίντερνετ και Κυβερνητική,

γιατί έτσι ο θεός κατέβηκε,

στη Γη αυτή τη φορά.

Είτε το δόρυ στα πλευρά

 σου για πάντα μπήκε!

ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ.

ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ ΣΟΥ ΘΑ ΣΤΑΘΩ

Στην εγκαρτέρησή σου θα σταθώ,

κάτω από ενός ουρανού αυγινού

τα ανοικτήρια

κάτω από μιας ανοιξιάτικης βροχής

το γάργαρο σκέπαστρο,

θα εκλιπαρώ…

σαν από μηχανής θεός να έρθεις

την άνυδρη γη μου να ποτίσεις,

σαρωτικό κύμα ψύχους…

η μυρωδιά σου

το εντός μου να ευωδιάζει

κι ο αγέρας,

από εσένα εμποτισμένος,

αερικό θα γίνεται

τη σκέψη να νοτίζει

σαν τα κουράγια μου θα σώνονται,

σαν το συναίσθημα

μονάχο θα αφήνεται

να αφυδατωθεί

κι εγώ εκστατική

κάτω απ’ τη διάφανη ομπρέλα μου

τις κερασιές θα βλέπω

ολάνθιστες να ερωτοτροπούν,

μαργιόλικα

τα λυγερά κορμιά τους να λικνίζουν

σε κάθε ψιλόβροχο… χάδι απαλό,

δε θα δακρύζω…

παρά την ώρα της βροχής,

τότε που το νερό

στην αγκαλιά μου θα σε τρέχει

και κάθε δάκρυ

με τη δική σου αέναη ροή θα σμίγει

σαν ένα αόρατο φιλί

που άδοτο,

απόμεινε να εκκρεμεί

Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή, «ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ-Η ώρα της εξόδου»