ΦΛΟΓΑ (Χριστόφορος Τριάντης)

Έτσι είναι οι άνθρωποι :

τις νύχτες με βροχή

αφήνουν τα παράπονα 

και τις στάχτες αναδεύουν ,

δίχως να βρίσκουν φλόγα.

Έσβησε  –κάπως- νωρίς

στα θέατρα και τις λεωφόρους.

Ούτε φρυκτωρία έγινε

στις κορφές,  

ούτε φώτισε –λίγο - την αγάπη.  

Μα , χωμένη στα καταλύματα της  τύρβης

θαύμαζε   τους αριθμούς

και στέρεψε από ντροπή.

Στεγνή έμεινε σαν πληγωμένο δέντρο,

που τους διαβάτες  ικετεύει

να δέσουν τις πληγές του …

Ο αγωγός (Βασίλης Καπράλος)

ΣΤΑΓΟΝΕΣ (Φαίη Ρέμπελου)

Σταγονίδια τα μόρια του ιού στον αγέρα

Σταγονίδια.

Σταγονίδια στους αστικούς ωκεανούς οι μοναχικοί άνθρωποι,

άνοιξη δίχως αποσκευές, παρέες και προεκτάσεις

στους δρόμους.

Σταγονίδια.

Σταγονίδια τα δάκρυα που με πλημμυρίζουν,

δεν χωρούν εδώ άλλα'

το μαρτύριο της σταγόνας,

σταγονίδια.

Σταγονίδιο και η χαρά μου, που μάταια περιμένει κι άλλες σταγόνες

να αντέξει, να μη σβηστεί.

Ένα μικρό, αδύναμο σταγονίδιο.

"Όσο μπορείς" του Κ.Π.Καβάφη

Οι ποιητές της ομάδας "ποίηση στην εποχή της εκποίησης" αποδίδουν το ποίημα "Όσο μπορείς" του Κ.Π.Καβάφη. Μοντάζ και video edit: ομάδα Glitch_A
https://www.youtube.com/watch?v=Hqwd6Xc-3l8

ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ ΜΥΣΤΙΚΟ (Β.Α.)

Τ’  Απρίλη σμίγει η ψυχή με τ’ ουρανού τα φρύδια

που απόψε αργά γυρίζουνε σε γάλανο ουρανό

πάνω από πολυχρώματα των οριζόντων φίδια

νιογέννητα  στο γέρικο της φύσης δειλινό.

Και μια γρια τρελούτσικη μονολογάει παρέκει

τραγούδι  βρυσοτράγουδο  χυμένο στον καιρό

αγράμπελη για σκέπη της μες στα μαλλιά της στέκει

στον κόρφο της δυο σπούργιτα στήσανε το χορό.

Κι από την κάτω ποταμιά απόηχο αφήνει

καμπάνα γέρος που χτυπάει του χρόνου ζαραλής

βέλασμα ένα μοναχό στα λόγγα μέσα σβήνει

κι ένα άλλο από φτωχικό απόμακρης αυλής.

Κι ύστερα οι ήχοι χάνονται μες του Κυρίου τα Πάθη

τ’ αηδόνι την Ανάσταση Κυρίου διαλαλεί

κόβονται οι λίγες φωταυγές με του Έσπερου τη σπάθη

αρχαίο ένα μυστικό κοντά του με καλεί. 

Ταραγμένοι (Στέλλα Βατίστα)

Περιπλανώμενοι περιπλανημένοι κάτοικοι γης που μας φοβήθηκε Μάγισσες και χαρτορίχτρες που μιλούν με τα’ άστρα, συμβουλάτορες, φωτογραφίζουν ψυχές και αύρες αναζητώντας ανήμπορα γιατί ….. μονοπώλιο η τεχνολογία, λογική καρτεσιανής λογοκρισίας στα χέρια «εκλεκτών»…. χρεωκοπία θλιβερή σαν χαμαιλέοντες να δικαιολογούμε την ύπαρξή μας ιδέες και πραγματικότητα, ανάμεσα σκιές παραμονεύουν σαν σκέψεις γερασμένες.

ΑΠΥΡΕΤΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ (Αντώνης Μπουντούρης)

Πράγματι

το πένθος αν τραβήξει ως το τέλος

υπάρχει ελπίδα να μας εξαγνίσει.

Για να φανεί στο βάθος η πολιορκία.

Του παράφορου κύματος η σπρωξιά

που τσάκισε ανέμελους γλάρους 

και βεβαιότητες.

Η θερμοκρασία των πολλών παραμένει σταθερή.

Η ανταλλαγή σιωπής το νέο νόμισμα.

Η βασιλεία του Ιδιωτικού το πολίτευμά μας.

Το Τέρας της Αδηφαγίας λένε πως θα μείνει

Απύρετο ακόμη για καιρό.

Ο εφιάλτης της Ανάπτυξης διασωληνωμένος.

Ο ασεβής Ερυσίχθονας αποκρουστικός

θα τρώει τις σάρκες του.

Οσο πλαταίνει η εξορία μέσα μας

η Φύση βρυχάται.

Το αλώνι στενεύει.

Ο χορός αργεί.

Μα θάρθει.

Κι οταν έρθει

γοργά θ΄αγκαλιαστούμε και θα

σμίξουμε στον κύκλο.

Ασφαλείς.

ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ (Ανδριάνα Μπιρμπίλη)

Μπορεί να είσαι η μάνα μου,

μπορεί ο αδερφός,

μπορεί να είσαι εκείνη που αγαπώ.

Ένα μονάχα ξέρω πως είσαι ένας αόρατος,

ύπουλος εχθρός.

Ένας ακόμα καημός,

που γέννησε ο άδικος καιρός.

Κρίμα σαν άνθρωπος,

δεν είμαι τόσο δυνατός,

ούτε άφθαρτος,

ούτε σημαντικός.

Ίσως είμαι ένας ακόμη αριθμός.

Το όνομα σου ιός

και οι γονείς σου

η φτώχεια και ο καπιταλισμός.

Λένε πως είσαι αρχηγός,

μα σαν θα βγει ο ήλιος,

θα έχει γίνει πια καπνός!

ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ (Γιάννης Γερογιάννης)

Δε θα σκουριάσει η άνοιξη,
ούτε θα σβήσει ο ήλιος
Τη μοναξιά όμως ποιος την αντέχει;
Μέσα στο συρματόπλεγμα,
ποιό αηδόνι θα λαλήσει;
Όταν η ανάσα του άλλου γίνεται εχθρός σου
γύρευε τόπο να πιαστείς
και χέρι ν’ ακουμπήσεις.
Αν αγαπάς μάθε και να στερείσαι
Να γίνεις πέτρα για ζωή,
Κυκλάμινο ν ανθισεις.
Ο πόνος δίνει δύναμη,
η αγάπη μας πικραίνει.
Πρέπει να χτίσεις τη ζωή σε νέα δεδομένα
Ποιός Όρισε την άνοιξη σύννεφο ματωμένο;
Ποιός έκλαψε το αύριο;
Ποιος έφυγε απ’ τον κόσμο;
Δίπλα στο χάρο να σταθείς,
μα μην τον ακουμπήσεις
Να σκέφτεσαι τον άλλον.
Στη μοναξιά δεν είσαι μόνος
Οι άνθρωποι σε σκέφτονται,
ο πόνος μας ενώνει.
Μα τι μπορούν να κάνουν όλοι οι άλλοι;
Σαν τους μιλάς αλλάζουνε
κατεύθυνση και βλέμμα.
Η ανάσα μου δε σκούριασε
γυρεύει οξυγόνο.
Γιομίσαμε με φέρετρα
κι αδειανές πλατείες
Αλαφιασμένα βλέμματα,
σε σκοτωμένα χείλη
Ο δρόμος έκλεισε
κι ο κόσμος μας σωπαίνει.
Μες στη σιωπή βιώνουμε
τον πόνο και τη θλίψη
Με ξόρκια και εγωισμούς
δεν άλλαξε ο κόσμος
Άλλαξε με το πάλεμα,
με γνώση και ευθύνη.
Μα τώρα λίγο πριν φύγω
θέλω να στείλω μήνυμα
Μόνος σου να παλεύεις
-να πάρεις την ευθύνη-.
Δε θέλω να με κλάψεις
μήτε να με ακουμπήσεις
Τη λογική που στένεψε
μόνος σου ν’ αποχτήσεις.
Να ξέρεις θα σε σκέφτομαι,
Ποτέ δε θα ‘σαι μόνος.

Χαϊκού (Θεοχάρης Παπαδόπουλος)

Ψεύτικε κόσμε 
πριν τον κορονοϊό 
μάσκα φορούσες. 

Θρόισμα (Ανδρέας Βατίστας)

Αυτή η συννεφιά αρματώνει
τους σημαδευτές απέναντί μου
αναμένοντας αρμέγματα
λοβοτομημένων εγκεφάλων
μπας και ξεράσουν μέλλον
το ρημάδι παρελθόν υποβόσκει
ανεπιθύμητα υποχρεωτικά μαθήματα άνοιας.
Η επιδερμίδα μετά το κύλισμα
στην εκφορά του λόγου
θρόισμα φαντάζει.
Τα δαγκωμένα ειπωμένα λόγια να ξεχνάς,
χάδια λέξεις είναι αγγίγματα,
διορθώνουν τις εξισωμένες ανορθογραφίες.
Η επιτόπια επαλήθευση προγραμματίστηκε
όταν οι μασκαράδες θα χορεύουν
στα προσκεφάλια της αλαζονείας.

Φ Τ Ω Χ Ε Ι Α (Γεώργιος Βελλιανίτης)

                                          Βλέπεις  ματάκια  απορημένα.

                                          Ματάκια αθώα,  φοβισμένα,

                                          Ο  πόνος  των  μικρών παιδιών.

                                          Λύπη  στα μάτια  της  μητέρας.

                                          Απελπισμένος  ο πατέρας.

                                          Μαύρα  σημεία  των  καιρών.

                                          Παππούς,  Γιαγιά,  μέσα  στο  δάκρυ.

                                          Στέκουν θλιμμένοι  σε  μιαν  άκρη.

                                          Θρηνούν  προσπάθειες  ετών.

                                          Βλέπεις  τους  άστεγους  στο  δρόμο.

                                          Στα  μάτια  τους  διακρίνεις  τρόμο.

                                          Ποιά η  κατάληξη κι  αυτών.

                                          Καταγράφονται  αυτοκτονίες.

                                          Οργιάζουν  οι  συντεχνίες,

                                          απατεώνων  και  κλεπτών.

                                          Η  Πρόνοια  έχει  εκλείψει.

                                          Κάθε  ευθύνη  έχει  λείψει.

                                          Πειράματα  των  ισχυρών.

                                          Ποιοί  όμως  έχουν  την  ευθύνη;

                                          Η  Κοινωνία  έχει  γίνει

                                          Σύνολο  ζωντανών  νεκρών.

                                          Δεν  θα  αργήσει όμως  η  μέρα.

                                          Θα  κάνομε  τον  τρόμο  πέρα,

                                          λυτρώνοντας  τον  τόπο  αυτόν.

ΠΑΝΟΡΜΟΥ (Γιάννης Γερογιάννης)

Πριν πέσει η άσφαλτος

σ’ αυτή τη γειτονιά

είχε δυο δένδρα

όπου κούρνιαζαν πουλιά

με πέτρες παίζαμε, με χώματα, με σβώλους

κι ήτανε σπίτι μας, η αλάνα και ο δρόμος.

Ερχόταν τότε οι πλανόδιοι μουσικοί

τσιγγάνοι, γύφτοι και παλιοί περαστικοί

και τραγουδούσαν στις γιορτές μες στην πλατεία

κι έπαιρνε άρωμα και χρώμα η συνοικία.

Εκεί σε γνώρισα μια μέρα γιορτινή

χόρευες γέλαγες και έπαιζες κι εσύ

Μα δε στεριώνει μες στις λάσπες τ’ όνειρό μας

τα πήρε όλα και τα ρήμαξε ο χειμώνας.

Τώρα Πανόρμου έχεις στήσει μαγαζί

σ’ αυτό το πεύκο που βρεθήκαμε μαζί,

πουλάς καφέδες νοσταλγείς την συνοικία

μα δεν γυρίζει προς τα πίσω η κοινωνία.

ΠΑΡΑΤΑΣΗ (Χριστόφορος Τριάντης)

Στις κατηφόρες,

ψέματα γεννούν οι μασκαράδες,

για να δώσουν παράταση

στις ηδονές.

Και εύκολες απολαύσεις  στοχάζονται

στα παζάρια ,

μήπως και καταφέρουν

να χωρέσουν λίγες – ακόμη –

προφητείες περί ανατάσεως (των σωμάτων).

Είναι ο τρόπος  για ν’ αποδομηθεί

 – παράλογα – το μοιραίο,

προσφέροντας –αιτιατά- 

καινούργιες μεταμφιέσεις

στους  χαρακτήρες

(των κατατάξεων).

Μα , ετούτοι δεν άλλαξαν

(ούτε μια στιγμή) προσανατολισμό, 

έστω κι αν η τάξη καθυστερούσε

 (κάπως τυχαία)

τις εισβολές της ωριμότητας.

Παρέμειναν πιστοί στην τύχη,  άνευ σωτηρίας.

Ουαί υμίν ‘‘ άριστοι’’ (ΧrIstoS)

Οι άριστοι αρίστοις αεί συναγελάζονται.

Των  αρίστων  τα  έργα θαυμαστά εισί.

Τους αρίστους οφείλομεν επαινείν.                           

΄Ω άριστοι μας έχετε ζαλίσει.

Κι είσαστε και πολλοί ˙

άλλοι από κούνια  και εκ γενετής    

άριστοι από τζάκια και εξ απαλών ονύχων,   

και κάποιοι άλλοι εξ ημών

άριστοι εκ του πλήθους  εσείς,

που διακριθήκατε σε κάποιον τομέα.

Ουαί υμίν

οι άρρωστοι ˙

όσοι σας αριστεύετε    

εις  τας  αναρριχήσεις

και στρογγυλοκαθίσματα

σε θώκους ψηλούς και  θρόνους,

που δίνουν παχυλούς μισθούς

και άριστες ρεμούλες.

Σπουδαία

αριστεία  σας

η αυτοπροβολή σας

και η εξυπηρέτηση ιδίων

και  Μεγάλων  Συμφερόντων.

Ουαί υμίν

                    τοιούτοι

                                    άριστοι.

EKEINH TH NYXTA (Γιώργος Αλεξανδρής)

Εκείνη τη νύχτα,

τη νύχτα της λειτουργίας και ανάτασης των ψυχών,
της υμνωδίας και σαγήνης των μακαρισμών,
που αναμετριόμασταν με το χρόνο και τον κόσμο
και δικάζαμε βιαστικές τις επιλογές μας,
αστόχαστες τις στάσεις και άγουρες τις συμπεριφορές,
εκείνη τη νύχτα ανακαλύπταμε τη ζωή μας
σε κοντινούς ορίζοντες και μικρές καταθέσεις,
σε όνειρα φτιασιδωμένα κι αδέσποτες προσδοκίες.

Εκείνη τη νύχτα,
τη νύχτα της απροσποίητης έκπληξης και χαράς,
της ομορφιάς της αναστάτωσης και των πόθων
που αρνηθήκαμε τη σοφία των συμβιβασμών
και παραδοθήκαμε στην αρετή των ευαισθησιών
και τη θελκτική μαγεία απόκοσμων φωνών,
εκείνη τη νύχτα διαφεντέψαμε τη ζωή μας
σε  πρωτόφαντες λαχτάρες και μύχιες πεθυμιές,
σε άγνωστες διαδρομές και μακρινές περιπλανήσεις.

Εκείνη τη νύχτα,
τη νύχτα της περισυλλογής και της γνώσης,
της μυσταγωγίας, της έκστασης και των ασπασμών
που μαρτυρήσαμε κοινές καταφυγές και αποδράσεις,
που αφουγκραστήκαμε σκιρτήματα και κατανύξεις,
ανίσκιωτα βλέμματα και λόγια αναμνήσεις,
εκείνη τη νύχτα διακονήσαμε τη ζωή μας
σε ιερά θυσιαστήρια και άσπιλα άβατα θεών,
στου  έρωτα τα μυστικά  λιοστάσια των  θνητών.

Ανοίκεια Αγιογραφία (Νίκος Τερζής)

Εγώ, ο «κλώθει σαυτόν» άπλειστος ποιητής

ιδρύω την εκκλησία των Αχράντων Συνειρμών

κυρήττω μετά αναστεναγμών και ενίοτε βδελυγμών

από τον άμβωνα  performanceτε σουρεαλισμόν

Η ατίθαση γυναίκα τόσο μακριά τόσο κοντά

ακουμπάει στη καρδιά του μυαλού μου

είναι η γυναίκα που ποτέ δεν θα γίνει γυναίκα μου

Δεν ήρθε να θυσιαστεί ξανά ούτε με βαμβάκι, ιδού

απολαμβάνει από αριστερού ψάλτη στασίδι

Η γυναίκα μου που ποτέ δεν θα γίνει γυναίκα μου

αδελφομάνα του Βορά με επιδερμίδα σταριού Ξάνθης

ανοιχτό αίνιγμα στον Κόσμο σε ελεύθερη ένωση

–έπαιξα άναψα κάηκα σιμά της

νιώθω Βαλμόν χωρίς δίχτυ ασφαλείας στις Επικίνδυνες Σχέσεις–

με εθίζει μεkeywords αυτοκόλλητα και φωτομυνήματα του Viber

έως ότου ο αφρός των κυμάτων το παιδικό ασήμι

μας ραντίσει με καινούρια νέα

η γυναίκα μου που ίσως κάποτε γίνει για λίγο γυναίκα μου

κοινωνεί αστραπιαίους συνειρμούς που στριβολίζονται slowmotion

κι ανυψώνονται από τα μάρμαρα

της αβύσσου πυγολαμπίδες οι ψίθυροι

και γλυκιά η θέρμη η ανείπωτη

ώσπου η δίκογχη πηγή της γυναίκας μου

χοντρές σταγόνες αναβλύζει σαν

από χείλη κορδωμένου Ανθυποτσαλαπετεινού

και κεφίρ μυχού σπηλιάς Αμβροσίας

εκτοξεύει στον πανύψηλο θόλο

βρέχει κατάμουτρα τον Παντοκράτορα

Ε, Αυτός προβάλλοντας στα αναρίθμητα παιδιά του δαιμόνια άπειρο δύναμη

χαμογελά αδιόρατα κάτω από φρύδια τόξα ουράνια

το μάτι κλείνοντας μας 

Μίλα μου νύχτα (Γιάννης Ντέλλας)

Νύχτα γιατί δε μου μιλάς

πού είναι η γλύκα σου

πού είναι η έξαψη

το βήμα τ' αλαφρό

το μυρωμένο απόγεμα

νύχτα καρδιά μου

πού είσαι

πού να βρίσκεσαι

σε ποια περβόλια ξένα

ξένες καρδιές

μεταναστεύεις

το μέλι στάζεις

ΦΥΛΛΟΡΡΟΟΝ ΗΜΑΡ (Β.Α.)

Χινοπωριά.

Μολυβδωτή σκέπασε η αντάρα

γυμνή απόκρημνη κορφή ψηλά στον ουρανό

μουντόχρωμη στη δίψα της η παλιακιά η σάρα

σκούρα τα φύσης χρώματα στο αρχαίο το βουνό.

Και κάτω

απ’ τη νεφελή

της ερημιάς ομπρέλα

βελάνι σ’ όχτο κύλισε δίπλα στο κολχικό*

ανάδεψε μία μικρή του λόγγου κουκουμέλα*

κι ένα άλλο νεοφύτεμα σπάνιο εποχικό.

(Η στάλα πάνω ιρίδισε στης πέτρας την ψυχή

κι άφησε χίλια χρώματα σε ηλιαχτίδας μάτι

κι ύστερα σ’ ένα ράγισμα

σε πέτρας αμυχή

κύλησε πάνω σε πετρό καινούριο ένα κομμάτι.)

Κι οι φυλλωσιές που φόρεσαν χρώματα γιορτινά

τα ρόζ τα μπλέ τα κίτρινα πορτοκαλιά και τ’ άλλα

σκαρφαλωμένες

πέφτουνε αέρινα απαλά

από καιρού το διώξιμο απ’ τ’ ουρανού τη σκάλα

στη νοτισμένη κάτω γη σε φθινοπώρου σάλα.

Μόνο η βοή του ποταμού στην πατωσιά σου κράζει

<<Καλό χειμώνα>>

και κυλάει κατά τα χειμαδιά

με κείνη την αργόσυρτη στο πρωτοβρόχι βιάση

ντυμένος με την καφετιά του άγριου την προβιά

που του ’βαψαν νεροσυρμές λαγκάδια καταιγίδες

στούρνες* που κάτω κύλησε το άγριο γιδερό

μέσα στα αστραπόβροντα και σε φωτιάς αχτίδες

κι άλλαξε χρώμα ο ποταμός και χρώμα το νερό.

Τα σπίτια έρμα !

Η εκκλησιά

στη θλίψη της κλεισμένη

μια μυστική στον κόρφο της ψελλίζει προσευχή

και το σχολείο ερείπιο με την καρδιά σπασμένη

σε μια γρια δίπλα καρυά

αργά ψυχοραγεί.

Ψευτορωμαίικο

παλιά λένε πως είχε γίνει

κι έταζε για την αρχή λαγούς με πετραχήλια

μα η καρδιά ενός λαού έτσι άρχισε να σβήνει

κι απόμειναν τα υστερνά τα γκρέντζελα* σταφύλια.

Κι αυτά ως πότε

κλίματα τα νια ποιος θα φυτέψει

και ποιος καμπάνα της ψυχής στα χρόνια θα χτυπήσει

στην κούνια νεογέννητο ποια μάννα θα χαϊδέψει

το λόγο το γεροντικό ξωπίσω ποιος θ’ αφήσει.

Άλαλα χρόνια

μπάλαλα

μούτα* που βαριακούνε

και χαραμάδες ψάχνουνε σ’ απάνθρωπα στερνά

σαν όχεντρες εκπτωτικές μες σε σχισμές να μπούνε

και να κρυφτούνε

σε σαθρά του χρόνου τα φερνά.

Ξυπνάτε

σκλάβοι και αστοί

Ξυπνάτε οι αστυσκλάβοι

βάλτε το νου στα χέρια σας τον ήλιο στην καρδιά

πριν του θανάτου

οι τάριχοι της γυάλας οι εργολάβοι

σας στείλουν στην αγύριστη τη σκοτεινή βραδιά.

Και βγάτε ν’ αγναντέψετε γεφύρια καμαρούλες

αετόφτερα και νέφελα ψηλά στον ουρανό

βράχια πετρά πλαγιές ριχτές κι απόκρυφες βρυσούλες

το θαυμαστό που αφήσατε ξωπίσω σας βουνό.

Κι υμνήστε με τον έσπερο επιστροφής το θάμα

κι υμνήστε με αυγερινό τον έναστρο ουρανό

επιστροφής σωτήριο της γενεάς το τάμα

στο αγαπημένο της ψυχής και της καρδιά βουνό.

             

κολχικό*- λουλούδι φθινοπωρινό

κουκουμέλα*- μανιτάρι

γκρέντζελα*- κλίματα αναριχώμενα

στούρνες*- πέτρες

μούτα* άλαλα

Οπτασίας πάθη (Δήμητρα Σαμοΐλη)

Γιατί υπάρχουν βράδια που δεν χωράνε και κάποιες μέρες απλά δεν τσουλάνε... και οι αναμνήσεις δεν φτουράνε... Η υπεροχή ενός παρανοϊκού μυαλού και η μετριότητα της κανονικότητας, υπολογίζεται από το χρώμα που παίρνει το φως του ηλιοβασιλέματος, όταν πέφτει στους άσπρους τοίχους, κοιτώντας μέσα από ροζ γυαλιά! Κι αν εμείς είμαστε εδώ για να σκορπίσουν τα κομμάτια μας σε κάθε πεινασμένο; Τι θα κάνεις τότε; Θα κοπείς; Η θα δειλιάσεις και θα πεις «τέτοιο φορτίο εγώ δεν παίρνω»… Σε όλα μου τα ποιήματα, αγάπησα την ελευθερία Και μέσα στην περίσσια οχλαγωγία Μόνη, αντιμέτωπη, με την δική μου οπτασία Ω, Τρισμέγιστη ανάλγητη φαντασία Δεν έχω θέμα για να γράψω Απλά μ' αρέσει η κίνηση του στυλού πάνω στο χαρτί και το πώς ξεπηδάνε οι λέξεις από το υποσυνείδητο. Κι έτσι, πιάνω το στυλό και γράφω, ενώ ονειρεύομαι απείθαρχες πολιτείες και ξεσηκωμένα πάθη ταυτόχρονα παρακολουθώντας την διεργασία του πως βγαίνουν όλα αυτά από μέσα μου και τι πρόκειται να κάνω με την συνειδητοποίηση τους…

*rain in tears. Frere Jacques* (Δρακοπούλου Αθανασία)

Πεπεισμένος και σηκωτός. Ανασαίνω ακόμα απέναντι στο γυαλί. Που με ενώνει με τα γεγονότα. Της χαρακωμένης ελευθερίας μας. Κρύος, οικείος, γελειος, με πληρωμένη συνείδηση, ο έξω απ' τον άνθρωπο κόσμος. Με τρομάζουν τα παιδιά... Για την ακρίβεια μου γεννούν Δέος. Είναι θεοί σε εγκλωβισμένα μικροσκοπικά κορμιά. Μα εγώ δεν τα πάω καλά με τους Θεούς! Μου γεννούν ένα τσουβάλι ερωτήσεις κάθε τόσο. Στις μέρες μας, επανάσταση σημαίνει επιδείνωση του καιρού. Να πηγαίνεις με κόντρα τον Άνεμο. Να μην κρατάς ομπρέλα στη βροχή. Να μην ρίχνεις κάτι πάνω σου. Ο άνδρας, σημαίνει επιβήτορας. Η γυναίκα έρμαιο της ζυγαριάς και της βλεφαρίδας. Πορσελάνη στα δόντια, για σκέψου... Κάποτε την βγάζαμε μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα απ' το σερβαν να φάει το σόι και να φαγωθεί ευχαριστημένο. Σήμερα την χτίζουμε στα χαμόγελα μας. Οι άνθρωποι ανοίγουν το στόμα και κλείνουν τα μπούτια... Ή αντιστρόφως ανάλογα. Ανοίγουν τα μπούτια και κλείνουν το στόμα... Μέσα σε όλες τις απώλειες η γόνιμη αυθαιρεσία , απώλειας της ανθρώπινης επιθυμίας. Βουρκώνω σαν βροχή... Όταν συναντήσω πλέον κάτι αυθεντικό. Κάτι που μέσα στην βλασφημία του ή την αφέλεια του, εμπεριέχει " ορούς αληθείας". Προχωράμε λοιπόν... Λαβωμένοι και μεταλλαγμένοι. Προχωράμε. Προχωράμε μέσα στη βία σε δρόμους λασπωμένους σε κατάσταση αγρυπνίας. Στα αβέβαια βήματα. Δίποδα γουρούνια εκσπερματώνουν.... Παραβλέποντας ανθρώπινα κυλιόμενα, ανθρώπινα "κουφάρια". Παντού πέφτουν υπογραφές, για κάτι, για κάποιον. Γλοιώδεις υπογραφές.. Οι άνθρωποι του "πνεύματος" ακολουθούν την οσμή του οινοπνεύματος. Στάζουν τα μάτια αίμα... Η βροχή , σκληρό rock με το αγέρι. Μπουμπουνιζει..Μπαρούτι. Και η Ζωή μας .Παραγραφή εκτάκτου καιρικού φαινομένου.
* rain in tears.
Frere Jacques*

Στην κάμαρα με τα σπιθίσματα (Δημητριάδης Α. Δημήτρης)

Νύχτα βαθιά

κι αυτοί

πλούσιοι σε ώρες

πάμπλουτοι σε στιγμές

άοπλοι οπλίτες

ζουν κι εορτάζουν

στην κάμαρα με τα σπιθίσματα.

Γεμίζουν τα ποτήρια τους

αφήνουν την τύχη να σκορπά

τα σάουντρακ μιας άλλης εποχής

πλαγιάζουν

και βυθίζονται σε γαλακτώδη κείμενα

κι όλο γλιστρούν με το φως των κεριών.

Άλλο δεν κάνουν

πάρεξ να λούζονται στα νάματα των νοημάτων

να καίγονται στ’ ανάμματα φλεγόμενων λέξεων.

Το πάρτυ πνέει τα λοίσθια (Διονύσης Φραγκόπουλος)

Εντελώς αναμενόμενη η πορεία που χρόνια στήνεις

με καταστροφολογίας εμμονή σε σενάρια που

η συλλογική μανία μορφοποιεί αλόγιστα

καταφέρνοντας θαυμάσια έλξη στο απευχόμενο…

Διαρκώς στριμώχνεις το ποθητό σε γωνιές

σκιερές όπου το φως σου αποτελεί ουτοπική

ακτίνα στέρησης εμπεριέχοντας στοιχεία

παραμυθένια ενδεδυμένα νέων μύθων…

Εν τω μεταξύ παρενδυσίας φαινόμενα

ελκύουν προβολείς εισαγωγής ενώ εσύ

στέκεις άλαλος βουλιμικά ρουφώντας

στοιχεία που σηματοδοτούν την επόμενη

φάση της προδιαγεγραμμένης διολίσθησης

δέσμιος εθιστικής αγκύλωσης σε κατανάλωσης

πολύχρωμη φούσκα αυτοκτονικής αποχαύνωσης.

Παρακαλώ σπανίως αλλά οι περιστάσεις το απαιτούν,

στο όνομα όλων των απανταχού άγρυπνων

στις τέσσερις μεριές του μπούσουλα που χάσαμε,

όσοι ξυπνάτε σκουντήστε και τους διπλανούς σας…

…διότι κάθε καλός παρτάκιας συνέρχεται

τσιτώνει

αφυπνίζεται

ενεργοποιείται

όταν του καταστρέφουν το όμορφο πάρτυ που έχει στήσει…