Θάλασσα Μάνα (Γιάννης Lat Λεμπέσης)

Αρχέγονα συναισθήματα
ο τόπος σου
ο τόπος μου
εδώ ξεκινήσαμε και συ και 'γω
υγρό περιβάλλον
αλάτι και νερό
χώμα και βράχια
φύκια και άλγη

Έχει γαλήνη εδώ
Έχει ουσία εδώ
Έχει σιωπή, και μια ανάμνηση πικρή

Και εγώ μπορώ
μπορώ και θέλω
θέλω να σε συναντώ κάθε μέρα
έχω όλα τα πλούτη του Κόσμου εδώ
στο πέλμα σου
στο στήθος σου
στο βλέμμα σου

Δώδεκα μικρά ποιήματα (Δημήτριος Καραγκούνης)

Δίας

Η πρώτη υποχρέωση υποταγή στον νόμο του Διός..

Στωικά αποδοχή  θεσμών, ηθών και  εθίμων που φρούραρχος είναι το χρέος και η ντροπή..

Λιτός και απέριττος ο βίος..

Πέτρες ακουμπούσε  η σεμνότητα των..

Ο Ξέρξης δεν κατάλαβε και όμως ύστερα κατάλαβε.. περίλυπος κατάλαβε…

Πλούτωνας 

Ο Οδυσσέας έσκαψε λάκκο έριξε ζεστό αίμα και έστησε αυτί ..

Οι γραίες σκάβουν λακουβάκι στέλνουν και λαβαίνουν προσταγή..

Ανάβουν κεριά και φεύγουν σούρουπο να ψωμώσουν  ζωντανούς..

Η χρεία ανίκητος..

Στο βασίλειο του τα πλούτη σίδηρος

Χρυσός..

Με στανιό ξεγέλασμα έδεσε την κόρη

Και δέθηκε...

Αναμάλλιασε και γέννησε καρπό ο τόπος..

Ήρα

Ξεπνεμένος κούκος έπεσε στα πόδια ερωτευμένος..

Σπλαχνίστηκε η σεμνή θεά..

Φύσηξε ζωή..

Με ανδρική ορμή την ξεγέλασε ο πάτερ Ζευς..

Υποτάχθηκε μα πρώτα του πήρε αιώνιους όρκους γάμου…

Η βασίλισσα μητέρα μας υπέταξε υποταγμένη και έφτιαξε το άγιο οχυρό του γάμου .. 

Ικετήριο ανθρώπων σε καιρούς θανατικού..

Το παγώνι το ρόδι και ο ταπεινός κούκος ιερά σύμβολα ένωσης..

Ποσειδώνας 

Αρχιστράτηγος στον πόλεμο ενάντια του πατέρα Κρόνου..

Πολύτεκνε άρχοντα προστάτη του ψαρά του βουτηχτή του ναύτη..

Έδωσες άδεια και οι ορεινοί άφησαν τις στάνες και έπλεξαν δίχτυα και έμαθαν τις τέχνες σου τις νερικές..

Μοχλευτήρ υδάτων με κοντάρι τρίαιχμο γεννήτορα νησιών εσύ..

 Ο Ταύρος ο ορμητικός Το  Άλογο το άγριο και το σοφό δελφίνι οι προστάτες των σφουγγαράδων μας..

Καλότυχων κυνηγών της άσπρης πέρλας.. 

Απόλλων

Σφάχτη του Πύθωνα! φωτοδότη μουσουργέ ..

Προστάτη  μητέρων 

γιέ τίμιε..

Μάντη, μύστη, Ανατολίτη..

Δάφνες μασούν οι κόρες σου και

Δίνουν ορισμό..

Προστάτη! λυράρη!  βοσκών και

Γέρων.. 

Βασιλόπουλο σωστό Διός βοήθεια δρακόντων σφάχτη..

 Έλα ξανά! αιώνια αιώνιος..

Αθηνά

Παναγιά υπερμάχω στρατηγέ..

 

Λύτρα σκλαβωμένων..

Οδηγέ του Οδυσσέα του γέρου του Μόριά και του Ιάσωνα..

 Κρυφών στρατηγημάτων δείκτη..

Φύλακα εθνεγερσίας..

Οδηγέ επανάστασης υπέταξες Έχιδνας γόνους..

Αφροδίτη

Αχνογελόχαρη Περιστερά..

Αρχαιοτέρα του Διός πρωτόθεη! 

Ισόθεη! Ουρανία κόρη..

Προστάτιδα μικροπαντρεμένων κοριτσιών, παρθένων και πρωτόγεννων..

Αγία κόρη γλυκιά θεά..

Περιτειχισμένος ο προστατευόμενος

Μάνα του Έρωτα....

Γόνιμη και καρπερή..

Λυγερόβεργη λιόντισσα  με χρυσά μήλα δείξε μας τους άξιους..

Άρης

Θυμωμένε! νευρικέ.. Λοξίας ο πατέρας σου  Λοξίας και εσύ..

Ηγέτη των γαιών που θα κατακτηθούν… 

Πατέρα ηρώων σπορέα πολεμιστών…

Πορφυρογέννητος αλλαξονούσης..

Καταλύτης, στρόφαλος..

Αίματος και κηδειών  ανθρώπων ηγέτης… 

Αλυσοδεμένος, αναγκαίος! σε υμνούμε..

Ευλόγησε τα σιδερένια ξίφη της σφαγής..

Ερμής

Βοϊδοκλέφτη σεληνιακέ! πτηνοπέδιλε, κερδέμπορα ..

Ελληνικότερε των Ελλήνων..

Νύχτα πετάς και ψυχές συνοδεύεις ψέλνοντας…

Εγγονέ Άτλαντα τιτάνα προστάτη θείας Λειτουργίας…. 

Βοήθεια μαθητών, διδασκάλων..

Φωτεινή ένδειξη στο σκοτεινό μέρος..

Αλέκτωρ πρόφτασε το πρωινό αστέρι σκότωσε το σκότος άγιε..

Άρτεμις

Παρθένε έφηβος κόρη..

Λεχώνων παραστάτη 

κυνηγός μαινάδα..

Φυσιολατρίας προστάτη..

 

Λήδας μάνας ξεγεννούσα 

Απόλλωνος… 

Κυνοτρόφος..

Τιμωρέ Ωρίωνος εγωισμού..

Εύστροφος πεισματική φρουρός δασωμένων λόφων..

Αμετάπειστος τιμωρέ λαγνείας..

Πρέσβευε υπέρ ημών των  αναπήρων.. 

Δήμητρα

Δαμάτηρ μητέρα γη. .

Μέλαινα σκοτεινή..

Μάνα χθόνιας 

Δέσποινας άρρητης.. 

Αλογοτρόφα ψωμότρα καρπερή μητέρα, τιτανίδος κόρη..

 Στυλοβάτη ανθρώπων τροφός πεινασμένων..

Τιμία αρχόντισσα γης...

Φθινοπωρινή βροχή..

Χορτασμένη των καρπών ζωντάνεμα…

Βοϊδολαλούσα μήτηρ..

Οικόσιτων ζώων στέργεις γέννα..

Ελέησον το βιός μάνα μυστική και κριθαροκρατούσα.. 

Εστία

Φλογοστεργούσα βοήθεια οίκου..

Καλή κυρά..

Υφάντρα μέλισσα..

Έγνοιες οικιακές τακτοποιούσα  μυαλωμένη οίκου παραστάτη…

Νόστου προστασία Εστία πεπλοφόρος..

Μαυροφορεμένη Την Ολυμπία φλόγα τρέφεις..

Ήφαιστος

Πολυτεχνίτη τεχνικέ... 

Σιδηροπλάστη οπλουργέ.. 

Κλειδούχε Λήμνου προστάτη..

Καβείρων ιεροφάντη …

Έξυπνε πρωτομάστορα θεών και ανθρώπων ..

Της Αφροδίτης δωρούχε..

Δάσκαλε σιδηρουργέ  δίδαξων

Τέχνες μυστικές...

Αμήν.

ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ (Γιώργος Αλεξανδρής)

Με του Μαρτιού το καλωσόρισμα το γλυκό ,

το γνέψιμο το πρόσχαρο τ' Απρίλη και το γέλιο

και του Μαγιού τ' αγκάλιασμα και το φιλί ,

πήρε ο κόσμος φώτισμα και χρώμα ανατολής

κι απόδρασε στις αναμνήσεις και τις πεθυμιές

μέσα από του χρόνου τις πλατιές ρωγμές

που άνοιξε η καλότυχη αποζήτηση της φυγής,

στης άνοιξης την ομορφιά και της ζωής.

Μέσα από κοινές προκλήσεις και ιστορίες,

από εσπέριους μύθους και δοξασίες

και αλήθειες προσωπικές,θάρρητες και φοβίες

βρήκε ο κόσμος πεποίθηση και αντοχή

κι απόδρασε στη γνώση και την πίστη

να γίνει η εχέμυθη ευχή ομόδοξη φωνή,

η σύναξη  άδολη μοιρασιά κι αλληλεγγύη

κι η πρόβλεψη βεβαιότητα και ευτυχία.

Με μνήμες βαθιές και άξιες παρουσίες,

συνάγωγη τη σκέψη σε ιδέες και πρακτικές

και τους καιρούς ορίζοντες μακράς διαδρομής,

τόλμησε ο κόσμος ανάγκες ν΄αφουγκραστεί

κι απόδρασε στην ενόραση της δημιουργίας,

ο στοχασμός να γίνει ευδόκιμη βουλή

η ύπαρξη, ανταύγεια θέωσης και σπονδή

ονείρων και οραμάτων, για μια αισιόδοξη αρχή.

ΧΑΛΚΗΣ* ΠΑΣΧΑ (Β.Α.)

Ανάβει απόψε  Αποσπερίτης λαμπερός

το αχνόθαμπο της Ιερής της Χάλκης το καντήλι

κι ο Άρχων Μιχαήλ ο στρατηγός

στων μυστηρίων φωταυγεί τη φλόγα απ’ το φιτίλι.

 

Κι από τους τάφους πίσω του ιερού μ’ αγγελικά φτερά

παλιοί καθηγητές Ιεροδιδάσκαλοι ξυπνάνε

ίσκιοι που μπαίνουνε στην εκκλησία με τάξη με σειρά

και στ’αναλόγιο τη Νύμφια των Παθών ακολουθία αρχινάνε.

 

Στέκονται στα στασίδια των Αγγέλων οι χοροί

τάγματα μαθητών προαπελθόντων

και όσοι οι Μεγαλοβδόμαδοι του πάλαι οι Σταυροί

τόσες κι οι χώρες νυν των εν Κυρίω ζώντων.

 

Κι αρχίζει εν τω μέσω της νυχτός

Νυμφίου η έλευση του Εσταυρωμένου

μωρές παρθένες θλιμμένες στέκονται εκτός

σχοινί ανεμίζει παρακεί του κρεμασμένου.

 

Και << η ζωή εν Τάφω >> αντηχεί

σε έαρος το μυρωμένο τον ψυχόδακρυ αέρα

ένα αλεκτόρι φαναριώτικο ορθρινά λαλεί

καλώντας για μετάνοια της άρνησης τη μέρα.

 

Κι η Χάλκη Σταυρωμένη Παναγιά

τη λάμπρυνση λαών πώς την προσμένει

σε ένα << Δεύτε λάβετε το φως >> σαν μισμαγιά*

σε μια Αναστάσεως ημέρα ευλογημένη.

 

Άγγελος  στον Πασχαλισμό την οδηγεί

με μυστική μια προσευχή Αθωνισμένη

κι εύχεται να ξανατρέξει των Αγγέλων νάμα η πηγή

να αναβλύσει πάλι η Ζωοδόχος  η πηγή η αγιασμένη.

                                                                   

Xάλκη*= Βυζαντινό νησί των πριγκηπονήσων

Μισμαγιά*= κατάστιχο

ΧΙΛΙΕΣ ΜΥΡΙΕΣ ΟΥΤΟΠΙΕΣ (Ελίζα Διαμαντοπούλου)

Στο διάβα των ανθρώπινων αιώνων

χίλιες μύριες ουτοπίες

εκύλησαν

στις φλέβες

εξεγερμένων κορμιών

στο νου

επαναστατημένων

ανθρώπων

στα μεγαλόπνοα σχέδια

αλλαγής

του κόσμου

χίλιες μύριες ουτοπίες

μίλησαν σε

γλώσσες όμοιες

διαφορετικές

ακατάληπτες

μειονοτικές

επικοινώνησαν

συν-κοινώνησαν

διαφώνησαν

και συγκρούστηκαν

στο πώς θα ζωγραφίσουν

τον κόσμο

διαφορετικό.

 

Στο πέρασμά τους

συμπαρέσυραν

τυραννίες

δημοκρατίες

αδικίες

δικαιοσύνες και

θρυμματισμένα κορμιά

από ρουκέτες πολέμων

και βόμβες,

άμαχους πληθυσμούς

και στρατευμένες ψυχές

που λύγισαν

υπό το βάρος

της απομυθοποίησης.

 

Στον διάβα των μελλοντικών

ανθρώπινων αιώνων

χίλιες μύριες ουτοπίες

πάλι

θα γεννηθούν,

θ ’απογαλακτιστούν

απ΄τα μυαλά

που τις γέννησαν

και τις έθρεψαν

και θα πορευτούν

τον δικό τους πανανθρώπινο

δρόμο

διεκδικώντας

ξανά,

και ξανά,

ν ’αλλάξουν

την ροή του κόσμου,

την σκέψη των ανθρώπων

τον διάβα των αιώνων

ν’αναστήσουν

τις νεκρές ελπίδες

τα νεκρά κορμιά

το νεκρό νου

τη νεκρή ελευθερία.

Εύχομαι,

οι ουτοπίες ετούτες

που είναι στα σπάργανα,

που έχουν το τρυφερό δέρμα

νεογνού

τη δύναμη των νιάτων,

την πυγμή

και την φαντασία

ανθρώπου ελεύθερου,

εύχομαι,

οι ουτοπίες ετούτες,

οι άπλαστες ακόμη,

οι τόσο εύθραυστες

κι επιρρεπείς

σε αναλήθειες

δόγματα

και τυραννίες,

να κρατήσουν το νου διαυγή,

την ψυχή καθάρια

σαν κρυστάλλινο νερό

και την καρδιά

αλώβητη

από τις

χίλιες μύριες πληγές

που γεννούν

οι ανθρώπινοι

εγωισμοί.

Δυο γάιδαροι μαλώνανε… (Χρίστος Σκανδάμης)

Αχός βαρύς ακούγεται πολλά βλήματα πέφτουν

μα μήτε σε γάμο ρίχνονται μήτε σε χαροκόπι

Δύο γαϊδάρων γάιδαροι τουτέστιν αρχιγάιδαροι

μαλώνουν και σκοτώνονται σε ξένο αχυρώνα

το ποιος θα πάρει πιο πολλά άχερα για πάρτι του

τους άλλους αρχιγάιδαρους αφήνοντας απέξω˙

κι αφού δεν τα κατάφεραν ήρεμα να μοιράσουν

συνεχίζουν την πολιτική με τα πολέμου μέσα

μα την πληρώνουν τ’ άχυρα που τα ποδοπατούνε.

Κι εμείς …

Σαν μέσα στα  πίτουρα που μας τσιμπούν οι κότες

μοιραίοι κι άβουλοι προσμένουμε ένα  θαύμα ˙

να πάψουνε να μας τσιμπούν και άθλια να μας λειώνουν ˙

είτε σαν πρόβατα επί σφαγήν που δεν εβάλανε μυαλό

ψάχνουμε οι άμυαλοι  ποιος είναι τάχα πιο καλός

μαζί του για να πάμε ˙  προστάτη να τον έχουμε

για να τον προσκυνάμε κι ας μας ξυλοφορτώνει

και μας αρμέγει αχόρταγα.

Μα πότε οι λύκοι γίνανε προστάτες των προβάτων ;;

Μόνο την τρίχα αλλάζουνε μα όχι και τη γνώμη.

 

Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά;

 

Καιρός να εγερθούμε, καιρός να ενωθούμε

όλοι μαζί να πνίξουμε γάιδαρους κι αρχιγάιδαρους,  

λύκαρους και λυκάκια  που βρίσκονται τριγύρω μας ,

μέσα τον αχυρώνα μας και κάθονται στο σβέρκο μας.

 

                                             Αρχές του Γδάρτη και Παλουκοκάφτη 2022

                                                                         ΧρΙστοΣ

1974 (Δημήτρης Α. Δημητριάδης)

Είμαι στα δεκαπέντε τώρα

απλωμένος στο δωμάτιο

στα φυλλώματα του χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα

αιωρούμενος

ακροβατώντας

σκιρτώντας

 

τίγκα οι τοίχοι με αφίσσες που τις έχω και μπλουζάκια

πλάι μου η κιθάρα

ένα περιστέρι πάνω στην κιθάρα

γύρω απ’ το περιστέρι οι λέξεις Woodstok/Victory Peace & Music

τέσσερις λέξεις που σημαίνουν μακριά μαλλιά σαν του Σαντάνα

που σημαίνουν αμπέχονο

τζιν

και μεθυσμένη Χάρλεϋ

κι Άντζελα Νταίηβις

με το μαλλί αφάνα

και την αγέρωχη στάση της

με το ένα πόδι απλωμένο

και το άλλο κεκαμένο στο γόνατο

κι ας μην ξέρω ποια

και τι ακριβώς είναι η Άντζελα Νταίηβις

κι ας είναι να περάσουν τρία ολόκληρα χρόνια

και να γίνω δεκαοκτώ

για να μάθω ποια και τι ακριβώς είναι.

 

Κι είμαι στα δεκαπέντε τώρα

και πετώ

και χάνομαι

χωρίς αντιφάσεις

χωρίς υποψίες

 

αργεί πολύ η ταραχή

η τρικυμία

η σύγκρουση

 

είναι ήπιο το κόλπο ακόμα

 

είναι αφίσσες στο δωμάτιο

γραφειάκι με βιβλία σχολικά

το Λάθος του Σαμαράκη

κι ο Μπάλος του Σαββόπουλου

είναι τρανζίστορ

και ποδήλατο

το Βιετνάμ της Φαλάτσι σε Βίπερ περιπτέρου

Δράση και Φαντάζιο

ένα ταξίδι τρελό

τρελαμένο

με μουσικές και Χίπηδες

πάνω σε Ντεσεβώ και Σκαραβαίους.

 

Κι είμαι στα χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα

μικρός ακόμα

στα δεκαπέντε

 

λαχταρώντας να διαλέγω τα ρούχα μου

τις ώρες έγερσης και κατάκλισης

τη χρήση των πτώσεων της γενικής σε «-ης»

και της γενικής σε «-εως»

λαχταρώντας να πιω κονιάκ

να καπνίσω σε σκοτεινά κατώφλια

να ξεχυθώ

να ερωτευθώ

ν’ ακούσω τον άνεμο των γεγονότων

 

μην κάνοντας τίποτα

τον παραμικρό κόπο να σκεφτώ

να μου περάσει η ιδέα

αμυδρά έστω

πως κάποτε

ναι κάποτε

θα είμαι σαράντα τέσσερα

πενήντα τέσσερα

εξήντα τέσσερα.

Αλήθειες (Γιώργος Αλεξανδρής)

Κι εμείς στενέψαμε τις μέρες μας σε άκρες και περιθώρια,

μακρύναμε τις νύχτες μας στη σιωπή του μοναχισμού,

αφουγκραστήκαμε τις εκκλήσεις,κοιταχτήκαμε στις συστάσεις

κι αποδεχτήκαμε με θεωρίες,αφορισμούς και δοκιμασίες

την άσπονδη καθημερινότητα της αναγκαστικής καταφυγής

πότε με την υποψία και το βόλεμα των δόκιμων συσπειρώσεων

και πότε με τη σιγουριά και το φόβο των στοχαστικών ακροβολισμών.

                                         *

Αριθμήσαμε ιστορικές περγαμηνές,παραδόσεις και γεγονότα,

προβληθήκαμε ως της συνέχειας εχέφρονες ευαγγελιστές,

προστρέξαμε ευσύνοπτοι μάρτυρες της αρετής και της προοπτικής

και πιστώσαμε την αλήθεια, συνείδηση,συνέπεια κι ευθύνη.

                                         *

Κι εκείνοι αναμετρήθηκαν παράμερα με ιδέες και δοξασίες,

μονολόγησαν αυτάρεσκα στη διαφορά και τη γνώση,

παλινδρόμησαν σε ίδιες πρακτικές και ξένες εμπειρίες

κι ανασυντάχθηκαν αυτόκλητοι κι αυτόνομοι μπροστάρηδες,

ενάντια στην ομαδική συμμόρφωση και την υποταγή,

μακριά από ύποπτα κελεύσματα και τη δόλια προτροπή,

μ' επίγνωση αυθόρμητης συμπεριφοράς και λόγου επιρροή.

                                        *

Μονοδρόμησαν στην εξαίρεση και την επιθετική προβολή

ανδρώθηκαν στην άρνηση ,το πείσμα και την ανυπακοή,

αυτομόλησαν στη στράτευση του επίδοξου οραματιστή

και έχρισαν την αντίπραξη αλήθεια και  σύληση υπαρξιακή.

                                        *

Αλήθειες ο ισχυρισμός, η αντίθεση, το δοκούν και η πλάνη.

Παράλληλη κι ομόσπονδη γραφή του καθενός ο χρόνος και ο χώρος

και σύμπτυξη ανερμάτιστη ο λόγος ο προσωπικός κι η στάση.

Αλήθειες η σύμπραξη και η συνοχή, η αντιδικία και η συνενοχή.

κλαίει ο ουρανός (Θώμη Μπαλτσαβιά)

από το ξημέρωμα κλαίει ο ουρανός..κλαίει ένας θεός στις παρυφές του ορίζοντα...δεκανίκια οι αγριεμένες βουνοκορφές,τόσο αφιλόξενες θωρρούν αίφνης..όλη η πλάση αγρίεψε και αγριεύει με τη σειρά της...

εγώ..που είμαι εγώ? που με άφησες; κορμί που περιδιαβαίνει με σιγή νεκρική στα σοκάκια προσωμοίωσης ζωής...κομμάτια που θυμίζουνε μάλλον  κάτι από ψυχή, διάσπαρτα στο πουθενά...σφραγισμένα με ένα όνομα-το όνομά σου...

μια μορφή στα μάτια μου εμπρός-η μορφή σου-που πέρασε στο πάνθεον  των αναμνήσεων...αποκαίδια έρωτα παρωδίας πατάω σε κάθε βήμα που σέρνω...δυο μάτια ατάραχες λίμνες, σκοτεινές, με κοιτάζουν στον καθρέφτη...χείλη σφιγμένα,ερμητικά κλειστά με πρωτόγνωρο πείσμα ενώ συγκλονίζονται από την ανάγκη να κραυγάσουν...στη θέση της άλλοτε καρδιάς ένα κουβάρι οδύνης..

κλάψε ουρανέ να ξεπλύνω το μίασμα από πάνω μου...κλάψε θεέ να ξαναβαπτιστώ...ασφυκτιώ μέσα σε μια περιβολή με την οποία με έντυσες,ραμμένη με φαρμακωμένα νήματα...φλερτάρω με την απόλυτη απόγνωση φορώντας τη μάσκα του τρόμου για πρόσωπο...μια ανάσα έχει ξεμείνει μοναχά...έλα να την πάρεις κι αυτή...

Απουσία (Αλέξης Δάρας)

Η προετοιμασία κράτησε μέχρι την αρχή

της επόμενης προετοιμασίας,

ο ειρμός είχε προ πολλού τεμαχιστεί,

μια άδεια πλατεία γεμάτη κόσμο

απ’ τη μια το φως αυτών που έφυγαν

απ’ την άλλη το φως αυτών που έρχονται

κλεισμένος ο ήχος

το κοινό δε θεαματίζεται,

κανένας δε δίνει την προσοχή του

όχι γιατί την φυλάει

αλλά γιατί δεν έχει.

Απ’ όταν άρχισαν οι νευρικές κινήσεις

οι κρούσεις πολλαπλασιάστηκαν

και οι υπήκοοι της εταιρίας

απέμειναν άοσμοι

χωρίς συμπτώματα, πλην πτώματα

εισπνέουν ζιζανιογόνα που επικάθονται

στη φυσαλίδα της ψυχής

μέσα σε αφρούς λήθης

που σαν σύννεφο γεμίζουν το στάδιο

εξελικτικής απομάκρυνσης

από τον εαυτό κι από αυτό

που χύνεται καυτό

στην παγωμένη ερημιά της απουσίας,

η εξουσία αποτελείται από την απουσία μας

κι εμείς από τη συνουσία μας,

απρόσκλητοι κι ανήκουστοι,

όσο πιο ανυποψίαστοι για τη μεγαλοσύνη μας

τόσο πιο σταθερά συγκεντρωμένοι

σ’ ό,τι φέρει η στιγμή

που ο χρόνος αδυνατεί να μεταφέρει

σ’ ένα ταξίδι έξω από το κενό μας.