η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

NOOΤΡΟΠΙΕΣ (Γεώργιος Βελλιανίτης)

Μου  είπαν  τρέχα.

Εγώ  δε,  έτρεχα.

Ακόμα  τρέχω.

Τώρα  πιά  έμαθα.

 

Αυτοί  σταμάτησαν.

'Εμειναν  πίσω.

΄Ετσι  αναγκάστηκα

να  τους  αφήσω.

 

Νοοτροπίες,

άλλες.  Αλλόκοτες.

Χωρίς   ελπίδες.

Στείρες.  Απόκοττες.

 

Επεριφρόνησαν

την  ύπαρξή  μας.

΄Ασχημα  έπαιξαν

με  την  ψυχή  μας.

 

Μας  κατεβάσανε

μέχρι  τον  ΄Αδη.

Μας  κυνηγήσανε

πρωϊ  και  βράδυ.

 

Μας  εξαπάτησαν.

Τα  πάντα  πάτησαν.

Καί  τις  ελπίδες

τις  εξαφάνισαν.

 

'Υστερα  θέλουνε

νάχουν  προτίμηση.

Μάταια   ψάχνουν

λίγη  εκτίμηση.

 

Μα  εμείς  έχουμε

Ψυχή  Γενναία.

Δρόμο  ανοίγουμε.

Σελίδα  νέα !.....

ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΛΛΑΔΑ (Γιώργος Αλεξανδρής)

Σε χώρες ταξίδεψα πολλές και ξένους τόπους είδα.
Πρωτόγνωροι, ανοιχτοί, σε θέλγητρα απίστευτα μαγικοί,
μα σαν και σένα Ελλάδα γαλανή, τρισένδοξη πατρίδα,
όμοιά σου δε γνώρισα καμιά στα μέρη εκείνα εκεί.

Τ’ αμέτρητα τα κάλλη σου, η πλούσια ομορφιά σου,
μάτια θαμπώνουνε πολλά σε όλη την οικουμένη
και σ’ έχουν τίμημα τρανό, περήφανα τα παιδιά σου
και χαίρονται ανοιχτόκαρδα που σε τιμούν κι οι ξένοι.

Στην αναγνώριση, το θαυμασμό, στης προβολής τα γραπτά,
δόξα  κι αγλάισμα απόχτησες στα χρονικά της ιστορίας,
δόξα που κατακτήθηκε με δόγματα σοφίας και ρητά
και γαλουχήθηκαν λαοί στο πνεύμα της δημοκρατίας.

Επιβουλεύτηκαν πολλοί τ’ αδούλωτο και ιερό σου χώμα,
δυνάστες και κατακτητές στην υποδούλωσή σου να χαρούν,
όμως λεύτεροι πολίτες σε προστάτεψαν κι απέδειξαν ακόμα
πως την αρχαία δάδα της ευθύνης, αναμμένη την κρατούν.

Πρόμαχοι σε Θερμοπύλες, Μικρασίες, σε θάλασσες και βουνά,
λόγιοι και σοφοί στην Πνύκα, την Πόλη, σε Δύση και Ανατολή,
για το λάμπρισμα της ελευθερίας και της φυλής τα ιδανικά,
του πολιτισμού τη λαμπάδα κράτησαν ψηλά κι αέναα φωτεινή.

Και όταν σε κάθε εποχή , δόκιμοι ανεξάρτητων αρχών,
σε προδικάζουν θύμα ευάλωτων καιρών και πατριαρχίας,
μένεις ανοιχτός ναός λατρείας ελεύθερων προσκυνητών,
με πρόσκληση στην επιλογή κι εναλλαγή αδέκαστης εξουσίας.

Δημοτικές εκλογές 2023 (ΧrIstoS)

Τοίχοι κολόνες γέμισαν φάτσες υποψηφίων

που μας κοιτάζουν γελαστοί˙μας καλοχαιρετάνε

και  όλοι τους υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια.

Γεφύρια θα μας φτιάξουνε, ποτάμια θα μας φέρουν

αρκεί να τους ψηφίσουμενα ‘χουνε  εξουσία˙

τότε το δράκο τον κακό θα εξουδετερώσουν

και σ’ όλους μας σε πόλεις και χωριά

θα φέρουνε  και του πουλιού το γάλα.

Και αν πολλοί από αυτούςήταν και χθες

οι  ίδιοι και δεν εκάναν τίποτα,

τώρα βάλανε μυαλό θα εργαστούν με ζήλο

για το δικό μας το καλό και όχι υπέρ πάρτης.

Για τις πλημύρες τις φωτιές

και τ’ άλλα δυστυχήματα

έχουν για όλα λύση.

Γαϊδάρους θα επιτάξουνε να κάνουν δρομολόγια.

Τον Άτλαντα θα φέρουνε την Καλα-τράβα

πέργολα στους ώμους να σηκώνει.

Θαστρέψουν όλες τις βροχές να πέσουνε στις πυρκαγιές

να αλληλοεξοντωθούνε και έτσι να γλυτώσουμε

δίχως δεκάρα τσακιστή για έργα πολυδάπανα.

 

Τέτοιοι οι υποψήφιοι που θέλουν να μας σώσουν.

Ψηφίστε τους από καρδιάς

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΚΑΡΔΙΟΦΥΛΛΑ (Β.Α.,)

 Σκιά από σύννεφο η ζωή

που αλλάζει σχήματα στις κορυφές των λογισμών.

Το μεσημεριανό αεράκι

μετακινεί  τις προσδοκίες

αναζητώντας μια καινούρια άνοιξη.

Μάταια όμως !

Ένα φθινόπωρο ψεύτης

αφήνει λίγο τελευταίο καλοκαιράκι

στην ύπαρξη που την πληγώνει η ελπίδα.

Σιωπηλά πράσινα ακόμα δέντρα

συμμετέχουν στην απαλή αέναη των κύκλων θλίψη.

Το τελευταίο γεμάτο αυγουστιάτικο φεγγάρι

έφυγε προχθές.

Μαζί του πήρε την αγάπη!

Θα ξανάρθει ποτέ;

θα ξανά διαβεί το ποτάμι του χρόνου;

Τα φεγγάρια θα περνάνε!

Αλλά αυτό θα ξανάρθει;

Ξωπίσω άφησε σπίτια κλειστά!

Μνήμες καρδιές σε λευκούς Σταυρούς χαραγμένες!

Πόρνη πόλη!

Απατηλέ του πλήθους θάνατε!

Θεέ μου! Δημιουργέ μου!

Λένε ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος

τόσο μεγαλύτερη είναι η ευτυχία!

 

Την αντέχουμε όμως;

Θάλασσα (Αλέξης Δάρας)

Κύματα που ξεφυσούν

γαλανά χελιδονίσματα

μιας νηνεμίας αλαργινής

στο απέραντο απλωμένη.

Στην άπλα του γιαλού

στην αύρα τ' ουρανού

βουλιάζει η θάλασσα η λαξεύτρα.

Πέρα νησιά ναυαγισμένα

στα χρυσοπέλαγα του νου.

Νύμφες νεφέλες κυνηγημένες

από αέρηδες σειληνούς.

Μες στα νερά είδα τον πόθο

κι άκουσα το τραγούδι της.

Ήχοι αλλοτινοί

στα σύννεφα κρεμασμένοι

βουτούν σα μαυρογέρακες πετρίτες

στα βυθισμένα σύδεντρα

όπου ενώνονται και ξεσπούν

του ωκεανού οι εσώτερες

αβόλευτες αιτιάσεις.                                     

Και πιο πέρα στην κόκκινη κρασοθάλασσα

το πλεούμενό μας

ταλαντεύεται

μα τελικά ορμάει

σχίζει το παραπέτασμα.

Καταβροχθίζει πύρινα αγάλματα

που τραγουδούν το κάλλος

στις αμμουδιές του χρόνου.

Ωδή στην αντίληψη

που βουτάει μέσα της

ψάχνοντας κόκκο συνείδησης

να τον ρωτήσει 

μήπως είδε κάπου την ψυχή.

26. ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ (Γεώργιος Βελλιανίτης)

                                         Στις  απαιτήσεις  των  καιρών,
                                         τα  θύματα  των  πονηρών,
                                         Σ' αναζητούν,  Δικαιοσύνη.
 
                                         Πέταξε  κάτω  το  μαντήλι,
                                         να  δείς.   Ανάβουνε  καντήλι,
                                         στη  Χάρη  Σου  την  Ιερή.
 
                                         Μα  Εσύ,  φαντάζεις  παγερή.
                                         Σαν  να  μην  ξέρεις  την Αλήθεια.
                                         Λές  καί  Σού  λένε  παραμύθια !
 
                                         Πρόσωπα  άνω  υποψίας,
                                         από  νυκτός  μέχρι  πρωϊας
                                         ανοίγουνε   τάφους  αθώων.
 
                                         Παίζουν  τις  τύχες  των ανθρώπων.
                                         Κινούνται μέσα  στο  σκοτάδι.
                                         Κάνουν συμβόλαια  στον ΄Αδη.
 
                                          Δεν  είναι  αρκετό ν'  ακούς.
                                          Πρέπει να δείς,  όλους  αυτούς,
                                          όπου   ζητούν  ένα  Σου  βλέμμα.
 
                                          Δίνουνε  της  καρδιάς το  αίμα.
                                          Αλλά,  δε  βρίσκουνε  γαλήνη.
                                          Πνίγονται  στου  καϋμού  τη  δίνη.
 
                                         ΄Ελα   λοιπόν,  Δικαιοσύνη !
                                          Βγάλε  επί  τέλους  το  μαντήλι,
                                          να  πιάσει  τόπο  το  καντήλι .........

ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ (Γιώργος Αλεξανδρής)

Για το προσωπικό τ’ αντάμωμα σαν ξεκινήσεις
στη στράτα της ζωής που τη θέλεις πλατιά και μακρινή,
κρυφό και γλυκό ξαπόσταμα ποτέ μην πεθυμήσεις
στ’  ακρόδενδρου τον ίσκιο  και την νεροπηγή.

Στα  μάτια σου,  κατάματα ν’ αφήσεις να γέρνει
η λαύρα του ήλιου και τ’ άπειρο τ’ ουρανού
και στα στεγνά σου χείλη η δίψα να  σου φέρνει
καθάρια κι άγια νάματα της ψυχής και του μυαλού.

Οι πόθοι σου  αδέσποτα φαντάσματα να μη γίνουν,
τα όνειρα να μην σε ακολουθούν  εξόριστα και γυμνά
και οι σκέψεις σου κοντόθωρες  να μη μείνουν
σε  μέρες και νύχτες που μέτρησες απανωτά.

Στο διάβα ταπεινές στιγμές μη νοσταλγήσεις,
το κάθε σου πρώτο βήμα να το θαρρείς στερνό
και φίλημα χαιρετισμού σε μνήμες μην ποθήσεις,
το βέβαιο αγκαλιάσεις και χάσεις τον πειρασμό.

Για της γνώσης τον παιδεμό στη μύηση  σαν ξεκινήσεις
στην  απόκληρη κι ασύμμετρη συνοδεία της ζωής,
το τέλος της ως δίδαγμα να μην αποζητήσεις
και μ’ αποφθέγματα αδόκιμος κριτής  να μη φανείς.

Στα διλήμματα  του λογισμού  και τις φοβίες  μη σταθείς,
στου ξορκισμού το θόλωμα μη σε γητέψει ο νους σου
και για αρνήσεις κι επιστρόφια να μην αναρωτηθείς.
Απέναντι θα στέκεσαι εσύ, ορκιστής του εαυτού σου.

μελιδόνι (βασιλική λόη)

πρωινή εφημερίδα

το γκρίζο φως

καταχωρημένα τα συμβάντα

της νυχτερινής υγρασίας

στο αυτοκινούμενο διάστημα

με ομίχλης φώτα αυτοσχεδιάζω

αναφορές και σχόλια

στο εμπροσθόφυλλο

πότε στάσιμη

και πάντα από απόσταση



και μη νομίζεις

πως ασφαλιστήκαμε πίσω από το μάνταλο της αδιαφορίας

μετράμε τις μπουκιές μας στενεύοντας την όρεξη,

ακρολιγάμε τον λαιμό να καθίσει το νερό

να μαθητεύσει την απλότητα

τα σημερινά τα πρόσωπα κουρνιάζουν σε απόσταση βολής

χωνεύονται στην ιδιοτροπία των υλικών

περίσσιο λίπασμα στο χωράφι των δεικτών

όπου κάποτε άνθιζαν ολόφρεσκα τα σύμβολα 

Από την ποιητική συλλογή «Μελιδόνι» της Βασιλικής Λόη, Νοέμβρης 2016

Ανθρωποθυσίες (Ρώ Δέλτα)

Δεκαέξι χρονώ ήτανε γύφτος

Πέθανε  με μια φυτεμένη σφαίρα στο κεφάλι

Δεκαέξι  χρόνω για είκοσι ευρώ

Ζωή χάνει

από Μπράβο αστυνομικό

Κυκλώματα με επιχειρηματίες

Κυκλώματα με τη μαφία του χωριού

Όλα παράτυπα αρκεί στην κλίκα

να ναι ο εντολών

Αρκεί ρουφιάνος τους καλός να είναι

Προστασία του πολίτη η αστυνομοκρατία από πότε

Μετονομασία απάτη για λαό

Που ακόμα ταγματασφαλιτές τη ζωή ρημάζουν

 

Κι έρχονται μορφές ψηλές ξερακιανές και μαύρες

Πόδια σέρνουν

Με πολύ ποτό

Τόσος αγώνας προδομένος

Ζωές στην άκρη στο χαμό

Πατρίδα κόμμα ιδέα

Άχρηστα Όλα

Το κρασοπότηρο η ανταμοιβή σε μια γωνία

Για ένα γιατί που απάντηση προσμένει

 

Κλοτσιά Κοράκη στο συκώτι δάσκαλου κομμουνιστή

Στην κεντρική  τη μάζωξη μη φτάσει

Κι η λαϊκή κυβέρνηση τ' απομεινάρια

Σε κουφάρια όρθιων πτωμάτων γέρνει 

Ώμοι σκυφτοί περήφανων

Βουβοί

Γνώμες εν είδει χαϊκού (ΧrIstoS)

Θύτες, θύματος

ειδήν ενδεδυμένοι,

πλείστους απατούν.

 

Μετά την στέψιν

το ασθενές ισχυρό

γίνεται φύλο. 

 

Ενίοτε  (ή και πολλάκις) μικροί

τα μέγιστα μεγάλους

δυναστεύουσι.

Μάτια ερμητικά κλειστά (Δημήτρης Α. Δημητριάδης)

Με τα μάτια κλειστά είναι καλύτερα

με βλέπω να μιλώ

να γελώ

να κλαίω

να θυμώνω

 

μισός εδώ

και μισός στο στερέωμα

λυμένος στα κατάρτια

και πάνω στα διερχόμενα νέφη

 

γλιστρώντας μέσα μου κάτι κρυφό

απόκρυφο

αφού κανείς έξω από μένα

δεν υπάρχει να το διαβάσει.

 

Διπλώνομαι και ξεδιπλώνομαι σαν πέταλο

σαν πυρετός

που δε χάνεται με τις ενέσεις

και τα φάρμακα

 

αφουγκράζομαι

κι ακούω των λέξεων την ψιλή βροχή

φωνές στα ξεροπήγαδα και στις χαράδρες

πώς σκούζουν τα λυκόπουλα

 

κοιτάζω τα βουνά

κι ούτε καταλαβαίνω πώς φτάνω στην κορυφή τους

τη θάλασσα κοιτάζω κι η πείνα μου φουσκώνει

παφλάζοντα νερά με τραβούν

στον κόσμο τ’ ανοιγμένο στόμα.

 

Ξαγρυπνώ

γέρνω στην κόψη της σελήνης μετρώντας γερανούς

σκαλώνω στ’ ανοιγμένο φτερό σου

κρεμιέμαι

χωρώ στην αγκαλιά σου

και ψηλαφώ το ρίγος σου

γίνομαι δάκρυ λαμπερό

άλογο που καλπάζει σε τρυφερές πεδιάδες.

 

Εδώ το κόκκινο

το πράσινο

το γαλάζιο

 

μια λεύκα θροΐζει

ένας σπόρος σκιρτά

ένα βρέφος ξυπνά

μικρά ματάκια με κοιτάζουν μ’ απορία.

 

Κομμάτια γίνονται τοίχοι

από χρυσάφι και μάρμαρο.

 

Αιωρούμαι

διαλύομαι

διάφανος χάνομαι μαζί με ξωτικά και πνεύματα

μαζί με τους νεκρούς που ξυπνούν

 

βαδίζοντας ακροποδητί

σβήνοντας τα ονόματα στα μνήματα

και στήνοντας καραούλι.

 

Άφοβα περνώ μ’ ανοιχτά αυτιά για την Ιθάκη.

 

Με τα μάτια κλειστά είναι καλύτερα

ένα πελώριο εκκρεμές

ατέλειωτα μετρά τις στιγμές μου

μέσα στο σύμπαν.

Το μισό του ουρανού (Χρίστος Σκανδάμης)

Ο ουρανός,

δύο μισά αδιάρρηκτα

ενωμένα σε  ενιαίο σύνολο.

               

Γεννιέται το ερώτημα…

 

Αν το ένα μισό αφανιστεί

τότε τι θα ‘ναι τάχα

ο ουρανός;

            25 Νοεμβρίου 2022

ΔΑΚΡΥΡΟΟΝ ΥΔΩΡ* (Β.Α.)

Οι τραπεζίτες πουλάνε το νερό

σε λίγο και τα δάκρυά σου θα εμπορεύονται.

Οι συμμορίες του εμπορίου οι ωχρές

που της επαιτείας τους τριγυρίζουν αχυράνθρωποι

έχουν υπερβεί τα όρια του ξεπεσμένου ανθρώπου.

Δεν μπορεί

στο ανθρώπινο το είδος να ανήκουν

τέτοια όντα

του ακαταλόγιστου κνωδαλισμού.

Εσείς ιερείς

που ευλογείτε της ανομίας τους νόμους

εσείς δικαστές

που υπηρετείται τη διαρκή αδικία

εσείς στρατηγοί

που υποτάσεσθε στον απάτριδο απανθρωπισμό

εσείς φιλόσοφοι που μολύνετε τις ιδέες

με τις χρηματιστικά

συμφερόπληκτες τοποθετήσεις σας

εσείς επιστήμονες

που στο μηχάνημα αυτόματης ανάληψης

την επιστημονική σας δεοντολογία ξεπουλάτε

εσείς λαοί που τους δίκαιους αγώνες φοβάστε

αν και το άδικο ορόσημο είναι στη ζωή σας

ως πότε θα αφήνετε τα ευτελή των όντων

να κυβερνάν τη σκέψη σας στη κάθε μέρα

μετατρέποντάς σας περισσότερο πιο σκλάβους.

 

Μέρες της κρίσης έρχονται ανεπίστροφα

έγιναν καθρέφτης οι καιροί

τον εαυτό σας πάνω τους να δείτε

και ανασταίνονται οι εικόνες των ηρώων.

Κι αν άνθρωποι θέλετε να λέγεστε

το τελευταίο ιπποτικό το βήμα αποτολμήστε

που της ελευθερίας είναι το κλειδί

και η ισχύς του αδικημένου ανθρώπου. 

*μπορεί να μεταφραστεί ελεύθερα σε οποιαδήποτε γλώσσα του κόσμου.


ΚΟΡΩΝΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ (Ρώ Δέλτα)

Στην εποχή του κορονοϊού 
κόσμος μ' άδειο νου
άντε ο πιο πονηρός να φανταστεί
πως μέτρα αυταρχικά φτιάχνουν αυτοί
'Ομως κανένας στη σκέψη του 
δεν βάνει 
τον κόσμο και την εποχή
που θα 'χουνε ξεκάνει
Μία ζωή που χάνεται στ' αζήτητα πια 
δεν θα υπάρχουν προϊόντα φυσικά 
μόνο η τεχνητή σαβούρα
και τα φυτά τα δάση ή ζώα σε γκραβούρα
Μην ψάχνεις όντα αυτόνομα 
κοινωνικά ή αυθόρμητα 
μέτρα φιλιά μέτρα αγκαλιές
αναλαμβάνουν οι Γενετιστές

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης