η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

MAXH EΠΙΒΙΩΣΗΣ

Μή γυρίσεις το κεφάλι αν με δείς
να πουλώ στυλό στους δρόμους
θάναι που ήρθαν, τα χρόνια που σου έλεγα
κι έπεσαν και στους δικούς μου ώμους.

Χάρισέ μου τότε, μιάς στιγμής χαμόγελο
μιά ματιά αετίσια
θέλει κότσια σε καιρούς προσκυνημένους
να περπατάς με την ψυχή σου ίσια.

Μην κοιτάξεις τα παγωμένα χέρια μου
που θα τρέμουνε στο κρύο
θάναι που θα κοιτώ να σώσω την καρδιά μου
απ' της μιζέριας το ψυγείο.

Το μαντήλι σου μοναχά
άστο επίτηδες να πέσει
να κυλίσει μπρός στα πόδια μου
το αίμα μου να δέσει.

Το αίμα που θα χύνεται
απ' του κρανίου μου την βρύση
λόγω σκέψης που ξοδεύω, χρόνια για να βρώ
της επιβίωσης την λύση.

Ενοχή

Βάλτωσε η νύχτα στις παρυφές της αγωνίας

Έτρεχε στην τσιμεντένια άσφαλτο
όλο και πιο γρήγορα
Βραδινός προπονούμενος
Με κατεβασμένο σκουφάκι στ΄ αυτιά
Κάτω απ΄το δέρμα του η ενοχή
γλίστραγε υγρή
Πέρασε ώρα
Το χαλασμένο φανάρι άναψε ένα κοραλλί που φωσφόριζε
Σιγά σιγά το έδαφος άρχισε να βουλιάζει
Πρώτα, αισθάνθηκε δάχτυλα να αγγίζουν τη φτέρνα του
Κοντοστάθηκε
Ξεγελάστηκε πως ήταν κράμπα
Όμως ήταν δάχτυλα
Τότε θυμήθηκε τη γάτα με τα λιωμένα έντερα
που σερνόταν στο δρόμο
όταν έπεσε πάνω της με τ΄αμάξι.

Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα

Η άσφαλτος λιώνοντας σε σπείρα τον τύλιξε
θάβοντάς τον μέσα.

Έπειτα έγινε ησυχία

Μελιδόνι -1- (Λόη Βασιλική)

για τους επόμενους μήνες, η μοναξιά
θα σβηστεί από τις θεωρήματα της συνήθειας
                   από  τα αξιώματα των κινήσεων
στο ενάμιση τετραγωνικού σώματος
θα συγκατοικήσεις με ένα πρόσωπο
παραδομένο στην τυφλή του αυταρέσκεια
καταναλωμένο σε ένα συμβόλαιο ανάπτυξης

Από την ποιητική συλλογή της Βασιλικής Λόη «Μελιδόνι» (Νοέμβρης 2016)

ΑΤΙΤΛΟ


Η ζωή είναι άτιτλη, δεν είναι έτσι; Επιπλέει
σαν λάδι παστέλ σε καθαρό νερό, σαν ένα επίχρισμα
φωτός σε μια λίμνη, ή σαν μια αντανάκλαση
σε θαμπό γυαλί, όπου έχουν σβηστεί
οι εικόνες, μέσα σε κάδρο ωστόσο,
κινούνται στα ακαθόριστα, φανταστικά τους όρια
αλλάζοντας συνέχεια πρόσωπα και σχήματα.

Ο καλλιτέχνης ξέρει: έχει να κάνει
με τη μορφή και το χρώμα
μπερδεύοντάς τα, βρίσκει την απάντηση
στις σιωπηλές ερωτήσεις τους.
Μετά την τελευταία πινελιά κάνει ένα βήμα πίσω, ευχαριστημένος,
αποκαλεί το έργο τέλειο,

του βάζει μια κορνίζα και το ονομάζει "Άτιτλο".

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης