η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΗΤΤΕΣ ΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ (Αλεξανδρής Γιώργος)

Τούτο το ασχη­μά­τι­στο πλή­θος
με τα σφιγ­μένα χείλη και τα σκο­τεινά μάτια
που σάστισε στην ήττα της επο­χής του,
κι αυτός ο ασυμ­μά­ζευ­τος λόγος
που κούρ­σεψε τον πανικό και την υστε­ρία
με δυο κραυ­γές στο φόβο του
και μια βρι­σιά στην οργή του,
χώρε­σαν ως ενοχή και ψέμα στην επό­μενη ημέρα,
αιχ­μά­λω­τοι στις αρχές και το δίκαιο της ευθύνης .

Τού­τοι οι ευρύ­λα­λοι ταγοί
με το κηρύ­κειο της προ­σφο­ράς και την τήβεννο της πει­θούς
που στα­σί­α­σαν στα κενά και τις απου­σίες
κι αυτοί οι κλη­τοί συνο­δοι­πό­ροι
που θυσί­α­σαν στην πτώση και την ανα­δοχή
με δυο κρυ­φές απο­στρο­φές
και μια φανερή συνη­γο­ρία,
υπέ­κυ­ψαν στην οφειλή και τη γοη­τεία των επε­τείων
στο­χα­στές στην παρόρ­μηση και τον μυρηκασμό.

Πεζοί και χαλ­κευ­μέ­νοι οι και­ροί
σε δοκη­σί­σο­φες σκη­νές και πρά­ξεις επι­στα­σίας
να έχει σχήμα η ζωή και η συνέ­χεια άκρη
και οι άθρω­ποι προ­βλέ­ψι­μοι
στης μνή­μης το ανά­θεμα, στην οιμωγή του οίστρου.
Χωρίς της ουτο­πίας την πλη­σμονή,
την προ­σφυγή στου ονεί­ρου την προ­φη­τεία,
χωρίς την απο­κο­τιά και τ’ ανέ­φι­κτου την τυραν­νία,
ήττες και επέ­τειοι την ιστο­ρία θα ορίζουν.

Καλέ μου ποιητή.. (Καραγκούνης Δημήτριος) 

Καλέ μου ποιητή.. Φόρεσες το ρούχο της μοναξιάς
και περπατάς ανάμεσα σε κορμιά απρόσωπα..
μόνος.. αιώνια μόνος..
Ούτε με τους ομοίους δε μιλάς. Δε θέλει κανένας
να σε δει ..
Έχεις και μια θηλιά πλεγμένη άστρα στο λαιμό και σέρνεις
το βήμα και κάθε που πατάς ρίχνεις σκόνη στα άνθη του ποδιού

Κανένας δε σε θέλει στα τραπέζια του και στη γιορτή..
Σε φράζουν και γελώντας πίνουν. Γλέντα μωρέ!

Σκυφτός συ και αμίλητος, λες και δώρισες τη φωνή σου σε κείνους
Θες να μας σώσεις ποιητή..
Χωρίς κανένας να στο ζήτησε ποτέ του ποιητή

Περιγέλασες τους βασιλιάδες και τους θνητούς και τους διαόλους ..
ουδείς κρατά εξουσία απάνω σου.. ο καιρός δε σε πιάνει
μήτε κι ο ψόφος

Εσύ! κλείνεις τα μάτια στα φτερά του περιστεριού και ξαποσταίνεις
στην αγκαλιά της δράκαινας
Και της σμέρνας
Κι όμως!
λάσπη είσαι. Λάσπη και κόκαλα και αίμα

Ποιος δεν έψαλε λόγια δικά σου Ποιητή..
βρες μου μονάχα ένα κι αν τον βρεις ρίξε
ανάθεμα στη Μούσα και κάψε!
κάψε τους ναούς της συθέμελα ..
και πάρε!
πάρε το δρόμο της γιορτής..

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης