η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Σελίδες



Κάνοντας περιπετειώδεις ονειρώξεις

πήρα πολλές σελίδες παράδοσης

πετώντας τις, στις 6 ή στις 2 γεύσεις,

μέσα στο σεμινάριο της ακαμψίας,

ποδοπάτησα μιά οχιά κραυγαλέα

και προσήλθα διευρυμένος

με τροποποιημένους στόχους.



Μια ανάμνηση από τρύπες

δημιούργημα  εκθεσιασμού

ασυγκράτητα και ασύγκριτα

γίνονται και θα γίνουν

στη τσέπη οι όψεις

των κτηρίων και των προσώπων

γιατί όλοι νοιάζονται.



Δύσμορφες χοντρές κωμωδίες

αποσιωπημένες τραγωδίες

παίρνοντας πίσω και αφήνοντας

ψεύτικους ενθουσιασμούς

σίγουρες επιλογές ατμόσφαιρας

ωμές διαπιστώσεις από ταλαντούχους ηλίθιους. 



Οι ρυθμιζόμενοι ήχοι επικοινωνώντας,

ενισχύουν μετωπικές διαπραγματεύσεις

σε πολυπόθητα στάδια εκκίνησης

αρμενίζοντας σε χαμένες επαναλήψεις

ψάχνοντας στα σκουπίδια λάμψεις,

ξεσκονίζοντας όνειρα και ελπίδες σβηστές.

ΣΤΟ ΠΟΡΤΕΤΟ ΜΟΥ ΜΙΛΩ

Ανάμεσα στο πρόσωπο μου
και στο πρόσωπό μου
ένα αδυσώπητο εγώ
παρεμβάλλεται

Ανάμεσα στο πρόσωπό μου
και στο πρόσωπό μου
μια τρυφερή μορφή παιδιού
διαγράφεται

Ανάμεσα στο παιδί
και στο εγώ
η μοίρα επιφυλάσσεται

ΓΡΑΒΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΙΔΟΥΣ


Άρχισα να ξηλώνω
τα ρούχα μου,
ώσπου έμεινα γυμνός
στη μέση του πουθενά
φωνάζοντας
σε μια γλώσσα άγνωστη
(έτσι κι αλλιώς
ποιος θα με καταλάβαινε;)
μα δεν με συνέλαβαν
για προσβολή δημοσίας αιδούς.
Για να σταματήσω τις φωνές
με κέρασαν αψέντι
και μ’ έντυσαν στην τρίχα,
όμως τα κορδόνια μου
δεν ταίριαζαν
με την γραβάτα τους.
Δεν άφησα ρέστα
για πουρμπουάρ.
Δεν σκόνταψα διαγωνίως.

ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ

Μόνοι κι ανήλιαγοι από το βλέμμα του θεού
και απροστάτευτοι πια από την ιερή του μέθη,
καταφύγαμε χωρίς θρήνους στη σιωπή και τις μνήμες,
για να μοιραζόμαστε στον ασάλευτό τους ίσκιο
της μοναξιάς την αθωότητα και το φέγγος
και ν’ ακούμε την ηχώ της κρυφής φυγής στο όνειρο.
Και πορευόμαστε με απουσίες και παραιτήσεις
πίσω απ’ τις αντηλιές του χρόνου,
αδέξιοι δραπέτες απ’ της ψυχής τα πάθη,
σ’ έναν μικρό και ασπούδαστο πηγαιμό,
χλωμοί οδοιπόροι στην ωριμότητα του φόβου,
της σύνεσης και του συμβιβασμού.
Μικρή πομπή ο κόσμος και η ζωή λιτανεία
για της ψυχής το άνθισμα, του νου το στρατοκόπι 
για τη σπονδή στον έρωτα, στην έκσταση και το θαύμα.
Χωρούσαν οι αλήθειες μας σε  μια ματιά 
κι ορίζαμε μ’ ένα  λόγο της ταύτισης το λευτέρωμα,
τ’ ανθρώπινο κι ανέσπερο, στη δοκιμή του αιώνιου.
Κι απόψε, ασυντρόφευτοι στασιαστές και συνοδοιπόροι ,
σ’ ένα συλλείτουργο ομολογιών και παρακλήσεων,
μνημονεύουμε σπαραγμούς και ολοκληρώσεις
και μικραίνουμε  την άβυσσο της  ανάγκης
για να μην έχουμε στη στέρηση ψευδαισθήσεις,
παρά φως και χρώματα από τόσες αναμνήσεις

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης