η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Κ Ρ Α Υ Γ Η

εγώ σ΄ακούω σαν κραυγή
απόηχος ψιθυριστών κυμάτων
Φωνή αν είσαι σιωπηλή
 μορφή στην φαντασία των βημάτων

στην καρδιά μου έχω κρύψει ένα νησί
σ΄ευχαριστώ που το φροντίζεις
βρέχεται με χρώμα θαλασσί
μα κόκκινο το χρωματίζεις ….

στον ουρανό θα φτάσει η φωνή
μα θα΄ ναι μοιρασμένη σε κομμάτια
κάθε κομμάτι το μυαλό μου πυρπολεί
κοιμάσαι συ μα τα δικά μου κλείνουν μάτια

στην ψηλότερη κορφή της κραυγής
σαν αθλητής ακροβατώ με πείσμα
πόδια φτερά σε δρόμο άλλης γης
μα δεν χωράς ποτέ στο ποίημα …..

Εδώ παπάς εκεί παπάς…


Ο ουρανός συννέφιασε
 και στα κανάλια βρέχει,
άλλος τη λίστα έχασε
κι άλλος τη λίστα έχει.
Μια λίστα εδώ, μια λίστα εκεί,
μια λίστα παραπέρα
λίστες ο τόπος γέμισε
μoλύνουν, τον αέρα.
Έξυπνα παίζουν τον παπά
όλοι οι παπατζήδες,
κρύβουν τα χνάρια του παρά
της διαπλοκής οι ατσίδες.

Μιας λίστας οι διαδρομές
έχουν μεγάλο μήκος
μέσω off-shore και τραπεζών
και χάνεται ο μίτος
της διαπλοκής εταιρειών
με κάθε υπουργάκι
και με των μέγα καναλιών
κάθε παπαγαλάκι,
εις δόξαν του συστήματος
αγνής λιστοκρατίας,
της καθαρής και άδολης
κεφαλαιοκρατίας.


Κεφαλαιούχοι αχόρταγοι
με όπλο τους το νόμο,
που φτιάχνουνε στα μέτρα τους,
και με τον αστυνόμο,
μέσ’ από λίστες κλέβουνε
την ίδια τη ζωή μας
και δεν τους φτάνει μόνο αυτό
θέλουν και την ψυχή μας
με συγκατάθεσή μας.


Ας ξεφωνήσουμε λοιπόν:


Η ληστοκρατία πέθανε
Ζήτω η λιστοκρατία,
που φέρνει η αθάνατη
κι ‘‘αγνή δημοκρατία’’.

ΜΠΡΟΣΤΑ



                      Ήταν μέρα.
                      Πήγαινες μπροστά.
                      Πλήθος σ’ έζωσε.
                      Εσύ συνέχισες, μπροστά.
                      Πέφτανε σφαίρες,
                      έπεφτε βροχή,
                      λυσσομανούσε ο άνεμος
                      και συ πήγαινες μπροστά.
                      Σου φώναξαν να γυρίσεις
                      γιατί νύχτωνε.
                      Εσύ συνέχισες, μπροστά.
                      Σε τράβηξαν, σε χτύπησαν.
                      Δεν μπορούσες πια να προχωράς.
                      Η φωνή σου υψώθηκε:
                      -Πηγαίνετε μπροστά.

ΟΙ ΖΩΣΜΕΝΟΙ

Ζωσμένος από παντού ο αέρας
Από του πύθωνα τα δολερά κεντριά
Φλογώδεις κατά κύματα αόρατες αστραψιές
Των ανθρώπων τα σπλάχνα διαπερνούν
 
  Είμαστε παίγνια του εαυτού
Απ’ τα δεσμά της άγονης μας σκέψης
Μας στέλνουν τα πυθώνεια όντα
Ολόισια στο βασίλειο των λυπημένων
Με σκυφτούς τους αυχένες
Βλέμματα αδειασμένα από ουρανό.
 
Με ολόισια το νου σε κατωφέρειες
Σκάβουμε τάφους ολοένα στο ανόσιο
Ω  πότε θα ζευτούμε
Το υνί της θύελλας
Κι’ ενώ κυλίουμε ολημερίς λίθους στο εφήμερο,
Να ορθωθεί η ψυχή, αντίκρυ από το κακό σαν ήλιος
Ασπιδοφόρος που μάχεται
 
Κι ενώ πλημένει ο κόσμος
Από τα βαρυστέναχτα δεινά
Και πέφτει χαμαικοίτης
Σαν τα νεκρά  τα φύλλα απ’ τον καιρό
 
Φωνή βαθειά σπαράζει μέσα μου
 
Θα γράψω αλλοτινά τραγούδια
Ύστερα από τις μαύρες καταιγίδες
Και θα συλλήσω ό,τι απέμεινε από την ομορφιά
Θα πέμψω τον άνεμο απ’ το παρήγορο σκοτάδι
Φωτόδροση πνοή στους λυπημένους
Και θα φωνάξω στους ανόσιους, Φ τ ά ν ε ι!
Σ’ αυτούς που φυλακίσανε τον άνεμο
                             Των ελεύθερων ψυχων
Όμως για λίγο
Δεν γίνεται να κλέψεις τους ανέμους
Και να αθροίζεις ευπώλητα τα αργύρια στις μπάνκες
Το πνεύμα όπου θέλει πνεί
 
Σ’ αυτούς που άδειασαν τα βλέμματα
Απ’ του ουρανού τις γητειές
Θα μεγεθύνω τ’ άδεια τους πρόσωπα
Για να βοούν μες τις ημέρες τις άδειες, μολογώντας
Πως εγονάτισαν τα ύψη των ανθρώπων
Πως γέμισαν με ένδεια τον πλούτο τους
Πως δόλια μεσ’ τις παγίδες τους έσυραν
 
Και θα ρίξω ποτάμια βέλη τα τραγούδια μου
Θα πλημμυρίσουν οι κατακίτρινες όχθες
Αρχαία βλαστήματα να αναφανούν
Γέλια ξανά ν’ ανθίσουνε
Όλα τα μήκη των κυμμάτων
Και ομιλίες αρχαίες, όταν σε καιρούς παλαιότατους
Των ανθρώπων το παραμιλητό, ήταν ο Λόγος
 
Θ’ ανοίξω τ’ αραχνιασμένα στόματα
Και θα ρίξω τους σπόρους της θύελλας
Και όλα τα γεννήματα των τραγουδιών
Κορμιά καινούρια να ορθωθούν
Πάνοπλα από τα άδυτα ενάντια του ερέβους
Καθώς θα εξακοντίζονται  απo το πολύαστρο φως
 
Ω μεσουράνια
της πατρίδας μου λύρα
Ήχοι πανόλβιοι
και λόγια φτερωτά
Πανάξια
από της μνήμης την καρδιά
Που τοξεύετε  τ’ άστρα
εδώ συναχθείτε
 
·        Κι αν η θλίψη το γόνα σας κάμψει
Κι αν με φτηνά ψιμύθια το μάταιο μπουκώσει
                                                Τα σπίτια σας
Κι αν οι νύχτες σας φράξουν από περιφόβητα όνειρα
Εσείς εκεί
Πεισμώστε απ’ τα τραγούδια μου
                   Και μη συρθείτε πίσω
 

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης