από το ξημέρωμα κλαίει ο ουρανός..κλαίει ένας θεός στις παρυφές του ορίζοντα...δεκανίκια οι αγριεμένες βουνοκορφές,τόσο αφιλόξενες θωρρούν αίφνης..όλη η πλάση αγρίεψε και αγριεύει με τη σειρά της...
εγώ..που είμαι εγώ? που με άφησες; κορμί
που περιδιαβαίνει με σιγή νεκρική στα σοκάκια προσωμοίωσης ζωής...κομμάτια που
θυμίζουνε μάλλον κάτι από ψυχή,
διάσπαρτα στο πουθενά...σφραγισμένα με ένα όνομα-το όνομά σου...
μια μορφή στα μάτια μου εμπρός-η μορφή
σου-που πέρασε στο πάνθεον των
αναμνήσεων...αποκαίδια έρωτα παρωδίας πατάω σε κάθε βήμα που σέρνω...δυο μάτια
ατάραχες λίμνες, σκοτεινές, με κοιτάζουν στον καθρέφτη...χείλη
σφιγμένα,ερμητικά κλειστά με πρωτόγνωρο πείσμα ενώ συγκλονίζονται από την
ανάγκη να κραυγάσουν...στη θέση της άλλοτε καρδιάς ένα κουβάρι οδύνης..
κλάψε ουρανέ να ξεπλύνω το μίασμα από
πάνω μου...κλάψε θεέ να ξαναβαπτιστώ...ασφυκτιώ μέσα σε μια περιβολή με την
οποία με έντυσες,ραμμένη με φαρμακωμένα νήματα...φλερτάρω με την απόλυτη
απόγνωση φορώντας τη μάσκα του τρόμου για πρόσωπο...μια ανάσα έχει ξεμείνει
μοναχά...έλα να την πάρεις κι αυτή...
