γνωρίζει ότι πρέπει να αλλάξει,
ξέρει γιατί πρέπει να αλλάξει,
ξέρει τι πρέπει να αλλάξει,
αλλά δεν ξέρει το πως…
τόσα χρόνια, το συνήθισε…
γι΄αυτό κ ανάσα δεν μπορεί να πάρει…
κ αν ακόμα γράφεις για κούκλες πορσελάνινες, σπασμένες σε γωνίες,
τον πόνο της εποχής να πιάσεις, που θέλει την κούκλα, ψηλά κ σε βιτρίνες,
αλλιώς στο κύμα θα χαθείς κ σύντομα θα ξεχαστείς
την προσωπική μου αγωνία, θέλω να αφήσω για κληρονομιά κ να την κάνω μέλλον. Αλίμονο σε αυτούς που ψάχνουν την αγάπη κ δεν αγκομαχούν αγαπώντας.
ίσως μια μέρα τα πάρω όλα αυτά κ τα κάνω ποίημα…
