η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ ΜΥΣΤΙΚΟ (Β.Α)

 Τ’  Απρίλη σμίγει η ψυχή με τ’ ουρανού τα φρύδια

που απόψε αργά γυρίζουνε σε γάλανο ουρανό

πάνω από πολυχρώματα των οριζόντων φίδια

που γέννησε το γέρικο της φύσης δειλινό.

 

Και μια γρια τρελούτσικη μονολογάει παρέκει

τραγούδι  βρυσοτράγουδο  χυμένο στον καιρό

αγράμπελη για σκέπη της μες στα μαλλιά της στέκει

στον κόρφο της δυο σπούργιτα στήσανε το χορό.

 

Κι από την κάτω ποταμιά απόηχο αφήνει

καμπάνα γέρος που χτυπάει του χρόνου ζαραλής

βέλασμα ένα μοναχό στα λόγγα μέσα σβήνει

κι ένα άλλο από φτωχικό απόμακρης αυλής.

 

Κι ύστερα οι ήχοι χάνονται μες του Κυρίου τα Πάθη

τ’ αηδόνι την Ανάσταση Κυρίου διαλαλεί

κόβονται οι λίγες φωταυγές με του Έσπερου τη σπάθη

βαθύτατο ένα μυστικό κοντά του με καλεί.         

ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΠΟΥΛΙΑ (Φαίη Ρέμπελου)

Τα πουλιά δεν έχουν ρίζες '

Θυμήθηκε με νοσταλγία την εποχή που ήταν δέντρο '

η μάλλον δεν ήταν -δεν ήταν ποτέ '

ένα μικρό νέο και ρωμαλέο πουλί ερωτευμένο με τον έρωτα,

ερωτευμένο με την αγέλη του.

Αχ ναι,την αγέλη του!

Πως μπόρεσε ο άνεμος να τα πάρει όλα πίσω, μια τέτοια συντροφιά '

την ζωή μας ολάκερη -

που να πετάξεις;

Μολυσμένοι οι ουρανοί απ'την κακία και την απληστία των ανθρώπων '

κι αν ποτέ υπήρχε θεός

θα ήθελε για δικαίωση

να βλέπει στα πρόσωπα τους την χαρά

και όχι ψεύτικες γκριμάτσες για σέλφι.

Πού να πετάξεις;

Για πόσο;

Νιώθεις μια μοναξιά που μαβίζει το μπλε τ' ουρανού.

Πέτα.

Πέτα και ότι και για όσο γίνει

ΑΙΘΕΡΕΣ (Καρίνα Βέρδη)

Από περιέργεια

Να δεις που φτάνει το άπειρο

Κι αν ο Θεός τσακίζει τις σελίδες του

Σε ό,τι λάθεψε

Αν είσαι εκτόπλασμα ή απλώς σε λίγωσε η ομορφιά

 βρήκες κάτι πιο επιστημονικό να μπερμπαντέψεις

 το «κλινικά νεκρός»

 

Πεζοδρομώντας τώρα στους αιθέρες

Η σκόνη φοράει ψηλοτάκουνα και καπνίζει ένα αστέρι

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης