η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Περί προσδοκιών

Ολόλευκη ολολυγή εκ στέρνου
έκφραση στερνή χορδίζει νεύρου
ταλάντωση ασημόχαρης χροιάς ευχή-
μανίας δίνη πυρόφλεκτη μεμιάς
τυλίγει ρίζες ουράνια σμιλευμένες-
δονεί την μνήμη της ανά συνθήκη
ηθικής λύσης της παλιγγενεσίας

[τρικλίζει οπτική επικάλυψη απροκάλυπτης διάθεσης
χειρισμού του μη εφικτού δια μεσολάβησης δυστοπικής δυσθυμίας]

Εκπορευόμενη ενέργεια ιδεών περιπλέκεται
σφαίρας προκατειλημμένη φυσική επιλογή
κατρακυλάει μαζεύοντας ψήγματα λογισμού
διαμορφούμενη αέναα μη άρτια-
ερείπια τα παλάτια σκίστηκαν τα ξάρτια-
καλλιεργώντας ιστού ολόγραμμα
σε εικονικές ασκήσεις που θα ζήσεις

[απερίσκεπτα σπέρνεις ποικιλίες αλλότριες
προς τα χρηστά ήθη ουράνια ζιζάνια μακάρια λικνίζονται]

Αμοιβαία εξάρτηση προξενεί παραισθησιακού τύπου
αλήθεια σε καλούπι αναγκαιότητας-
συνεπαγόμενες κακοφορμίες ανάγονται σε διπολική
αλυσίδα που οι κρίκοι καταρρέουν δομής δέσμιοι-
ταυτολογώντας ταυτοποίηση αντιδιαστολής


Προσδοκώ ανάταση λοιπών…

Αγία Τεσσαρακοστή

Πέρασαν οι απόκριες
πάνε οι μασκαράδες
που δίνανε νότες χαράς
σε μέρες αποφράδες.*

Πέρασαν και τα κούλουμα
κι αν φάγαμε λαγάνες…
από την Τρίτη πέφτουμε
σε δανειστών δαγκάνες

κι όσων δαγκώνουν τους φτωχούς
και τους συνταξιούχους
για να τους πιουν το αίμα τους
σαν τους συμβασιούχους.

Αυτών που έχουν για θεό
το Άγιο Κεφάλαιο
την Άγια Εκμετάλλευση
Βαγγέλιο παμπάλαιο,

τις Αγορές αγίες τους
τις Τράπεζες ναούς τους
κι έχουνε για αγγέλους τους
‘‘αγνούς’’ πολιτικούς τους˙

των αγορών και των λιστών
τυφλούς εντολοδόχους
που κλέβουνε τα ασημικά
για τους κλεπταποδόχους.

Δεν ορρωδούν προ ουδενός
μαζεύοντας παράδες
και ντύνονται λαοφιλείς
οι αιώνιοι Μασκαράδες,

που κοροϊδεύουν το λαό                
πως τούτη η κατάσταση
και η ληστο-νηστεία 
θα φέρουν την ανάσταση.

Άντε καλή σαρακοστή
                 μα…για καλή Ανάσταση…
                 δεν δείχνει η κατάσταση.

Στο χείλος

Kαι τώρα
σε κυνηγούν τ' αντικείμενα
που λάτρεψες
μα κι όσα δεν έβλεπες
όσα δεν άκουσες.

Διοικούμενος κι ατάραχος
έδεσες στη σύγχυση τα όνειρά σου
και σχεδόν αναίσθητος
μιά πολυπλεξία εμμονών
πλεξούδες στα μαλλιά σου.

Ευτυχία χωρίς ουσία.

Μοναδική σκιά σου
η Σκιά της επανάληψης.

Απο την αρχή μέχρι το τέλος
μιά διακεκομμένη συνουσία.

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης