η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Ο ΕΧΘΡΟΣ

Εγώ θα πίνω θα καπνίζω
θα χορεύω θ’ αγαπώ.
Θα βρίζω, θα ξενυχτάω
θα τραγουδάω, θα μιλάω, θα γνωρίζω.
 
Εγώ θα πολεμάω στα πεζοδρόμια
κάθε μέρα,
κάθε μέρα θα μαθαίνω.
Τη ζωή μου δεν χαρίζω,
δικαστές εξωνημένους δεν αναγνωρίζω.
 
Εγώ, φασίστα, δεν περιμένω στη γωνία,
στη πλατεία θα με βρεις γυμνό.
Θα γράφω συνθήματα στους τοίχους
θα κυνηγάω τον χαφιέ.
 
Εγώ θα πάρω πίσω ό,τι έχει χαθεί,
στους δρόμους θα την ψάξω την αλήθεια.
Την οθόνη θα τη σπάσω,
τον κρυμμένο παιδονόμο,
θα τον φτύσω.
 
Εγώ θα κλάψω θα πονέσω θα χαθώ
δεν θα κρυφτώ,
εγώ γιορτάζω, αναπνέω, ξεψυχώ.
Εγώ, παπάδες, δούλος δεν θα γίνω
στον παλιό της εξουσίας σας θεό.
Εγώ παλεύω με τη σκόνη,
το φόβο σας ξορκίζω.
 
Εγώ δεν θα σαπίσω,
θα ξυπνήσω στ’ όνειρο.
Αμνησία δεν θα πάθω,
αμνηστία δεν θα δώσω
στην οθόνη της λήθης δεν θα κλειστώ -
θα βγω ξανά στο δρόμο.
Εγώ θα νοιώθω, θα καώ, θα εκραγώ.

Συνέντευξη του Αλέξη Δάρα για την ομάδα "Ποίηση στην εποχή της εκποίησης" στο "Βακχικόν" (Ιούνιος 2013)

#6 Ποίηση στην εποχή της εκποίησης - Η συνέντευξη


Συνέντευξη
στη Μαρία Τσιράκου
Image
Στο τ.χ. 22 του Vakxikon.gr γνωρίζουμε την ομάδα Ποίηση στην εποχή της εκποίησης. Στην υπόλοιπη ύλη του περιοδικού μπορείτε να αναζητήσετε τηνπαρουσίαση της ομάδας μέσω ανέκδοτων ποιημάτων της καθώς και ένα κείμενο για το βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άπαρσις. Εδώ, ο ποιητής Αλέξης Δάρας, δυναμικό μέλος της ομάδας, μιλάει στο Vakxikon.gr εκ μέρους της.

Ποίηση στην εποχή της εκποίησης. Αποσυνθέτοντας τον τίτλο της ομάδας και της συλλογής σας ή και συνθέτοντάς τον, πείτε μου για τη δράση σας.

Ο τίτλος της ομάδας μας σημαίνει πολλά πράγματα. Καταρχήν, χωρίς περιστροφές, ονοματίζουμε την εποχή μας. Με διαύγεια εντοπίζουμε το κύριο χαρακτηριστικό της χωρίς να μπλεκόμαστε με έννοιες που είναι προ πολλού κενές περιεχομένου, όπως πρόοδος, ανάπτυξη, μοντέρνο, μεταμοντέρνο κ.λπ. Η εποχή μας είναι περίοδος εκποίησης και απαξίωσης σχεδόν όλων των υλικών και πνευματικών στοιχείων. Η έκπτωση και η υποβάθμιση κυριαρχούν σε όλες τις σφαίρες της ζωής μας. Κάποιοι τομείς στους οποίους αυτό είναι ολοφάνερο είναι η εργασία, η καλλιτεχνική παραγωγή, η διατροφή, η αυτονομία και η αξιοπρέπεια του ατόμου, η φύση και το περιβάλλον, οι κοινωνικές σχέσεις, η επιστήμη, τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, η εκπαίδευση, η πολιτική, εκποίηση umber ales… Προσπαθούμε να βλέπουμε την πραγματικότητα, δε θέλουμε να πιστεύουμε σε ψέματα επειδή κάπου πρέπει να πιστεύουμε. Είναι απαραίτητο αυτό για να μπορούμε να ανακαλύπτουμε όσα αληθινά και άξια υπάρχουν και να τα ανασυνθέτουμε σε μια νέα δημιουργία. Παρόλο που η εκποίηση είναι μια έννοια με έντονο αρνητικό φορτίο, εμείς είμαστε η ποίηση στην εποχή της εκποίησης και όχι η ποίηση ενάντια στην εποχή της εκποίησης. Δεν παίρνουμε την ταυτότητά μας οριζόμενοι αντιθετικά με κάτι άλλο. Δεν υπάρχει πιο σίγουρη αποτυχία για κάποια κίνηση από το να την ορίσεις ως το αντίθετο κάποιου άλλου πράγματος. Τα παραδείγματα της ζωής μας που επιβεβαιώνουν αυτό είναι αμέτρητα. Το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε γι’ αυτό είναι πως είναι μια στάση μίζερη, κακομοίρικη. Είσαι πολύ λίγος όταν αντλείς τη δυναμική σου από ένα αντί. Και κάτι ακόμη: Ο ετεροκαθορισμός και μάλιστα ο αρνητικός ετεροκαθορισμός δίνει την ευκαιρία σε αυτό που υποτίθεται ότι πολεμάς, να σε χειριστεί όπως θέλει και να σε μετατρέψει σε όργανό του. Καθώς η εκποίηση προχωρά και γενικεύεται, η ποιητική διάσταση του ανθρώπου υποχωρεί. Η ομορφιά, η αγάπη, η εξερεύνηση, η ανακάλυψη, η έκφραση, η επικοινωνία, η ονειροπόληση, το συναίσθημα, το νόημα, η φαντασία, είναι κατά τη γνώμη μου τα βασικά στοιχεία της ποιητικής διάστασης του ανθρώπου. Όλα αυτά βρίσκονται σήμερα υπό συνεχή και συστηματικό διωγμό. Η ίδια η ικανότητα αναπαράστασης εννοιών και καταστάσεων μέσα στο μυαλό μας, που είναι το βασικότερο γνώρισμα του είδους μας, βρίσκεται υπό διωγμό μέσω της κατάργησης της παιδείας και της αντικατάστασής της με ένα σύστημα ανάπτυξης δεξιοτήτων, όπου οι σημαντικότερες δεξιότητες είναι η υποταγή και η συμμόρφωση. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η δημιουργία και κυρίως η ποιητική δημιουργία αποκτάει ένα περιεχόμενο όχι απλώς πολιτικό και κοινωνικό, αλλά αναδεικνύεται ως φιλοσοφική θέση, ως στάση ζωής, ως πρόταση. Η ποίηση στην εποχή της εκποίησης είναι ομάδα ποιητών που πιστεύουν ότι η ποίηση δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Η ομάδα υπάρχει από το Μάιο του 2010, δηλαδή αμέσως μετά την είσοδο της Ελλάδας στην εποπτεία κάποιων που ισχυρίζονται ότι τους χρωστάμε. Τότε δημιουργήθηκε ο ιστότοποςhttp://ekpoiisi.blogspot.com/ όπου δημοσιεύονται τα ποιήματά μας. Πιστεύουμε στη σχέση της ποίησης με όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Είναι βέβαια σεβαστός ο ποιητής - αναχωρητής και ο ποιητής που ζει στο σύννεφό του με τις μούσες του, αλλά εμείς δεν είμαστε αυτοί. Η ομάδα μας έχει οργανώσει αρκετές ανοιχτές αυτοσχεδιαστικές βραδιές σε διάφορους χώρους στο κέντρο της Αθήνας. Συνδυάζουμε την ποίηση με τη μουσική, τις εικαστικές και αναπαραστατικές τέχνες. Από τον Ιούνιο του 2011 επιμελούμαστε τη ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή ποίηση στην εποχή της εκποίησης, κάθε Κυριακή στις 8.00 το βράδυ, στο δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό Ηρακλείου Αττικής Επικοινωνία στους 94.0 στα fm. Η ομάδα μας έχει συμμετάσχει σε δημόσιες δράσεις όπως η Μέρα Δρόμου, η Διαμαρτυρία των Ποιητών κ.ά. Έχουμε πάρει μέρος σε αρκετές εκθέσεις στα πλαίσια των οποίων διοργανώσαμε ποιητικές βραδιές από αυτές που δε διώχνουν τον κόσμο από την ποίηση, αλλά τον κάνουν να την απολαύσει και να την αγαπήσει. Η ποίηση στην εποχή της εκποίησης πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Αντίστασης των κατοίκων της Κερατέας τον Απρίλιο του 2011. Είχε παρέμβαση τον Ιούνιο του 2011 στο κίνημα του Συντάγματος με μοίρασμα έντυπων ποιημάτων και απαγγελίες. Φέτος γιορτάσαμε την παγκόσμια ημέρα ποίησης με εκδήλωση στο ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός. Σήμερα που όλοι μας με βία υποχρεωνόμαστε να εγκαταλείψουμε τις ονειροπολήσεις μας για να στριμωχτούμε σε μια άχαρη και ανούσια ύπαρξη δίχως νόημα, η ποιητική διάσταση του ανθρώπου έχει πρόβλημα επιβίωσης. Και οι ποιητές φυσικά απειλούνται με εξαφάνιση. Αυτή η κατάσταση σπρώχνει τον καθένα στα όρια των ψυχικών και πνευματικών του δυνάμεων και μας ωθεί στην ανακάλυψη νέων τρόπων. Όσοι επιθυμούν και μπορούν και συνεχίζουν να ονειρεύονται γίνονται αντάρτες. Κι οι ονειροπόλοι καλλιτέχνες κάνουν αντάρτικη τέχνη. Και οι ποιητές αντάρτικη ποίηση. Όπως πάντα.

Το βιβλίο σας, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις απαρτίζεται από ποιήματα 21 ποιητών. Το νούμερο είναι συμβολικό του αιώνα που ζούμε, ή πρόκειται απλά για μία σύμπτωση;

Μου αρέσει πολύ ο συσχετισμός που κάνετε. Ο αριθμός προέκυψε θα λέγαμε τυχαία. Για να μην μπούμε όμως βαθύτερα στις έννοιες της τυχαιότητας και της σύμπτωσης, απλά θα σας πω ότι ούτε ήμασταν 20 και ψάχναμε άλλον έναν για να συμπληρώσουμε το 21, ούτε ήμασταν 22 και αποκλείσαμε κάποιον για να φτάσουμε στο ποθητό 21. Είμαστε 21 για πολλούς λόγους τους οποίους γνωρίζω αλλά και για πολλούς άλλους που δεν γνωρίζω. Έτσι όπως ο αιώνας μας είναι ο 21ος για πολλούς λόγους τους οποίους γνωρίζω αλλά και για πολλούς άλλους τους οποίους δεν γνωρίζω. Το 21 είτε το δούμε ως 7 φορές το 3, είτε ως κα΄, είτε απλά ως 21, είναι ένας αριθμός που φέρει πολύ πλούσιο περιεχόμενο. Μπορεί να συσχετιστεί με τις βασικές ιερές παραδόσεις της ανθρώπινης ιστορίας και έτσι μπορεί να συσχετίσει αυτές μεταξύ τους, ώστε να αποκαλύψει την αρχέγονη κοινή αφετηρία τους αλλά και το ρόλο που παίζουν στα πλαίσια του τρέχοντος αιώνος. Το ’21 με απόστροφο μπορεί να εννοεί Ελευθερία ή θάνατος και την επικαιρότητα του διλλήματος αυτού στον αιώνα που διανύουμε. Βέβαια, αν ρωτούσαμε έναν γιόγκι που εκτελεί 21 φορές μία άσκηση για τη σημασία του αριθμού αυτού, θα μας έδινε πιθανότατα διαφορετική απάντηση από την απάντηση που θα έδινε ένας χαρτοπαίκτης που περιμένει να του έρθουν δύο άσσοι. Πιθανόν όμως και οι δύο απαντήσεις να μας είναι εξαιρετικά χρήσιμες. Όπως και να το δει κανείς, καθετί που υπάρχει, συγχρόνως σημαίνει και είναι, συγχρόνως ορίζεται και ορίζει. Συγχρόνως είναι το ένα και όλα μαζί. Το να δεις τα πάντα ως μία αδιαίρετη ενότητα, ίσως να μη διαφέρει ουσιαστικά από την ειλικρινή, συνεπή και άφοβη ματιά σε μία και μόνη από τις χιλιάδες πλευρές της.

Δώστε μου τον ορισμό της εκποίησης έτσι όπως εσείς τον αντιλαμβάνεστε.

Εκποίηση σημαίνει υποβάθμιση. Εκφυλισμός και αντιεξέλιξη. Εκποίηση σημαίνει εμμονή στην αρνητικότητα και επιδίωξη επιβολής της. Η κυριαρχία της εκποίησης μπορεί να ιδωθεί ως ένα στάδιο στη διαδικασία σύγκρουσης ανάμεσα στην εξέλιξη και την εντροπία. Ένα στάδιο της σύγκρουσης ανάμεσα στη ζωή και την ανυπαρξία. Εάν η εκποίηση συνεχίσει χωρίς να ανακοπεί η πορεία της, τα στάδια που την ακολουθούν είναι η εποχή του μίσους και της αλληλοεξόντωσης, η εποχή της αποκτήνωσης και της μετατροπής του ανθρώπου σε πράγμα. Πιστεύω όμως ότι αυτό δεν θα συμβεί. Εάν κάποιοι έχουν μία μηχανιστική, γραμμική αντίληψη της ιστορίας και της πορείας της ζωής, τότε τα στάδια που προανέφερα θα τους φανούν αναπόφευκτα. Πιστεύω ότι σε όσους έχουν μία τέτοια αντίληψη, η πραγματικότητα τους επιφυλάσσει τρομερές εκπλήξεις.

Αναφέρετε στο εισαγωγικό σημείωμα: το ζητούμενο δεν είναι μια ποίηση για την εποχή, αλλά η ποίηση στην εποχή της. Έχει η ποίηση εποχή, με την έννοια του χρόνου;

Η εποχή της εκποίησης θα περάσει. Για την ποίησή μας όμως δεν μπορεί κανείς με σιγουριά να πει το ίδιο. Αν θα μπορούσε κανείς να δει την κίνησή μας ως ένα λογοτεχνικό ρεύμα αυτό είναι η ποίηση στην εποχή της, η οποία πιθανότατα υπάρχει σε κάθε εποχή. Ποίηση στην εποχή της σημαίνει ποίηση με συναίσθηση του κοινωνικού της ρόλου και φορείς αυτής της συναίσθησης είναι και οι δημιουργοί και οι αποδέκτες. Όταν η τέχνη είναι τοποθετημένη γερά στην εποχή της, έχει ελπίδες να γίνει διαχρονική. Τα παραδείγματα άφθονα. Από τον Όμηρο, τον Αισχύλο, το Σολωμό, τον Καζαντζάκη, μέχρι τον Μπετόβεν, τον Θεοδωράκη, τους Beatles, τους Pink Floyd. Και όταν συζητάμε για κάποια εποχή, τι χαρακτηριστικότερο έχουμε να αναφέρουμε γι’ αυτήν, από τα υψηλά έργα τέχνης της εποχής εκείνης; Ένα σχετικό απόσπασμα από ένα κείμενο του Σεφέρη: Όταν λέω Τέχνη… εννοώ μόνο την πνευματική τάξη που δημιουργούν τα καλά έργα της τέχνης περασμένα ή σημερινά, εκείνα που νομοθετούν, εκείνα που θα μας διδάξουν. Αν κοιτάξουμε λοιπόν τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτά τα έργα, θα ιδούμε ότι δεν είναι διόλου ξένα από τους αγώνες και τους πόθους της εποχής τους. «Ο μεγάλος καλλιτέχνης», όπως είπαν «δεν είναι της εποχής του, είναι αυτός ο ίδιος η εποχή του». Ναι, έχει η ποίηση εποχή, όπως η εποχή έχει ποίηση. Ο ποιητής δεν περιμένει να έρθει κάποτε η εποχή της ποίησης, η εποχή της ποίησης είναι γι’ αυτόν σήμερα. Σε μια περίοδο σαν αυτή που ζούμε, ο καλλιτέχνης είναι δύσκολο να μην επηρεαστεί από αυτά που ζει. Θα λέγαμε ότι είναι δύσκολο να μην υπάρχει καθόλου πολιτική χροιά στο έργο του. Όμως η πολιτική τέχνη σήμερα δεν μπορεί να είναι πολιτική με την έννοια που ξέραμε στο παρελθόν. Ούτε φυσικά μπορεί να είναι στρατευμένη, αφού έτσι αυτοαναιρείται ως πολιτική αλλά και ως τέχνη. Η στράτευση απαιτεί υπακοή, διοίκηση, περιχαράκωση κι έτσι ο στρατός αυτός είναι ήδη προδομένος από τον ίδιο τον εαυτό του. Τα παλιά κλισέ δεν χωρούν τη σημερινή πραγματικότητα κι αν η απομάκρυνση από την πραγματικότητα έχει γίνει κιόλας συνήθεια, η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον εαυτό του δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητη την τέχνη που θέλει να είναι η τέχνη στην εποχή της, την τέχνη που θέλει να είναι η εποχή της.

Σε ποιους απευθύνεται η Ποίηση στην εποχή της εκποίησης;

Η ποίηση στην εποχή της εκποίησης απευθύνεται σε όλους. Πιστεύω ότι το καλό έργο τέχνης, το έργο τέχνης που δεν φοβάται την έκθεση γιατί πιστεύει στον εαυτό του, μπορεί να μιλήσει σε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, στον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Η αντίληψη ότι η ποίηση είναι τέχνη για λίγους είναι βασικός λόγος της έλλειψης αποδοχής της ποίησης, φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών. Γιατί η τέχνη για λίγους εκφυλίζεται εύκολα σε τέχνη που δεν έχει κάτι να πει. Όπως και έγινε. Πιστεύω πάντως ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει σαφής θετική μεταστροφή του ενδιαφέροντος για την ποίηση. Η ποίηση στην εποχή της εκποίησης απευθύνεται σε όλους για έναν παραπάνω λόγο: Δεν εστιάζει σε αυτά που χωρίζουν τους ανθρώπους αλλά σε αυτά που είναι κοινά. Η αναζήτηση νοήματος στη ζωή μας είναι το βασικότερο από αυτά.

Πώς το συλλογικό μπορεί να γίνει πράξη σήμερα που ακόμα, το ατομικό υπερισχύει;
Πιστεύω ότι το συλλογικό είναι οργανικά και διαλεκτικά δεμένο με το ατομικό. Σήμερα δεν υπερισχύει το ένα του άλλου, αλλά απουσιάζουν και τα δύο, ή πάσχουν, είναι προβληματικά και τα δύο. Δε νομίζω ότι ο άνθρωπος που παίζει συνεχώς αυτοκαταστροφικά παιχνίδια εξουσίας με τους γύρω του, που δέχεται τη συνεχή πτώση της ποιότητας ζωής του, που δέχεται να τρώει μεταλλαγμένες τροφές και να πίνει νερό γεμάτο με χλώριο και φθόριο, που θέλει τις διακοπές του σε all inclusive hotels και εκτονώνεται σε κατωτάτου επιπέδου στρατόπεδα διασκέδασης, δε νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος λειτουργεί σύμφωνα με το προσωπικό του συμφέρον. Πιο πολύ μου φαίνεται σαν ένα ζαλισμένο πλάσμα, με παντελή έλλειψη προσανατολισμού και με τεράστιες ποσότητες τρόμου συσσωρευμένες μέσα του. Ο τρόμος υπάρχει στο σημερινό άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορεί πια να συνειδητοποιήσει το μέγεθός του, είναι εθισμένος σε αυτόν και τελικά καταντάει να γίνεται το οικείο σκηνικό μέσα στο οποίο αναγνωρίζει τον εαυτό του και τη σχέση του με τους άλλους. Η έλλειψη συλλογικότητας και αίσθησης του «εμείς» πάει μαζί με την αποξένωση του ανθρώπου από τον εαυτό του. Η λύση του δράματος πιστεύω ότι θα αρχίσει να εμφανίζεται σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο συγχρόνως. Η ασφυκτική πίεση, η περικύκλωση  και τα αλλεπάλληλα σοκ που υφίσταται ο άνθρωπος και η κοινωνία, θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη νέων τρόπων και νέων ικανοτήτων. Ο άνθρωπος θα αναγκαστεί να εξελιχτεί και να πάει παραπέρα σαν άτομο και αυτό το παραπέρα έχει να κάνει με τους τρόπους επικοινωνίας και συνεννόησης με τους άλλους. Πράγματα που δεν μπορούμε σήμερα να φανταστούμε ή ίσως τα θεωρούμε αδύνατα, σύντομα θα είναι αυτονόητα και καθημερινά. Πιστεύω ότι είμαστε κοντά στην ανάδυση ενός νέου ανθρώπου και μιας νέας κοινωνίας.

Πείτε μου μια λέξη που ονειρεύεστε να γίνει πράξη με, ή και χωρίς εσάς.

Βούληση.


http://www.vakxikon.gr/content/view/1628/9755/lang,el/

Στον εμφύλιο που έρχεται ξανά

Και γιατί να δακρύζω αδελφέ;
παίζοντας στα σοκάκια μικροί
νόμισες πως μ’ άφησαν να σ’ αγαπήσω;
Εσύ θαύμαζες τον παππού τσολιά
και γω τον παππού αντάρτη.
Θυμάσαι πως…
στο τέλος τους πρόδωσαν και τους δύο.

ΓΙΟΡΤΑΣΑΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΜΟΥ

Γιορτάσαμε το θάνατο μου
φίλοι αγαπημένοι.
Ήπιαμε, με τα ποτήρια μας ψηλά
τα μάτια δακρυσμένα.
 
Φωνάξαμε στα νιάτα μας
ξορκίσαμε το τώρα
ορκιστήκαμε στο χθες
απολογηθήκαμε στο αύριο. 
 
Φωνές, γέλια, μουσικές, χαμός,
γιορτάσαμε το θάνατο μου
μ’ αγκαλιές,
το τέλος ήταν τώρα.
 
Σκιές σαβάνωσαν τους
δειλούς της ζωής μας.
Τρεις άγγελοι
καθίσανε δίπλα στα κεριά μας
τρεις διάβολοι
χορεύανε μες την αγκαλιά μας.
 
Γιορτάσαμε το θάνατο μου
φίλοι αγαπημένοι
και λέγαμε και λέγαμε
για μέρες θυμωμένες
και λέγαμε και λέγαμε
γι’ αυτά που δεν μπορείς
να κουβαλάς στο θάνατο
μαζί σου.
 
Για όνειρα αποσκευές
που έμειναν στα αζήτητα
μιας αφετηρίας. 
 
Ρώτησα για παράπονα
και μου παν όλοι δύο.
Πώς ήμουνα ανεκτικός
και ότι τα ήξερα όλα.
 
Ενόψει τέλους,
σκέφτηκα τη συγνώμη.
 
Αδέρφια!
Φώναξα, κι έγινε ησυχία.
Μετάνιωσα, σας λέω την αλήθεια.
 
Όχι για τα λάθη μου
που λέτε
κι είναι μύρια.
Αλλά που δεν έκανα κι άλλα
κι άλλα  τόσα.
 
Φίλος σας πιστός ορκίζομαι,
και τώρα, στο τέλος της ζωής μου
για την ανεκτικότητα,
ειλικρινά απολογούμαι.
 
Για όσα σκύβαλα, στη πλάτη μου
κουβάλησα κι ανέχθηκα μια ζωή
το αίμα να μου πίνουν.
 
Φταίω που λησμόνησα
δάσκαλους καθηγητάδες παπάδες
και άλλης φύσεως καθοδηγητές
όλους να τους φτύσω.
 
Μετάνιωσα, σας λέω αλήθεια
για όλες τις φωτιές που έσβησα
μα πιο πολύ για κείνες που δεν έβαλα.
 
 
Φούντωσε η γιορτή
φόρεσα το σάβανο
οι φίλοι με πήρανε στα χέρια.
Μ’ ένα χαμόγελο ξάπλωσα,
έτσι τον είχα φανταστεί
κι αυτόν το θάνατο μου.

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Καί νάμαι!...εδώ που ανήκω βρίσκομαι ξανά,
καί μέσα απ' τις πατούσες μου η ζέστα τρέχει, διαπερνά
καί με σκουντάει στην ζωή, ποτίζοντας με με ήλιο..
Ξανάρθες!...απ' τον τοίχο λέει το τούβλο χαλαρό,
σπασμένο όπως χρόνια πρίν, μαζί μου γερασμένο..
Διψά γιά λάδι ο μεντεσές στην πόρτα, κι' όλο τρίζει...
ξύλο της πέργκολας σαθρό μ' ακόμα την στηρίζει
κι' αν καί σφιγμένη δυνατά, ακόμα τρέχει η βρύση...
Ολα εδώ απ' τον καιρό σακατεμένα, μα πιστά
γιά ν' αποδείξουν πως μου μείναν, καρτερούνε
μoνάχα απ' το δικό μου χέρι να φτιαχτούνε!...
Τα δέντρα ακλάδευτα κι' η γη καί τα λουλούδια,
την φροντισιά σαν να ζητούν μόνο από μένα!...
Ω Θεέ !.. τόσα παληά καί χαλασμένα,
πώς γίνεται χαρά να με γεμίζουν;...

Όψιμες επιθυμίες

Γερόλυκος ορέχτηκε να πιάσει ελαφίνα 
μα ήσαν τα πόδια του βαριά
και λίγη η ανάσα
κι αυτή του κάνει νούμερα
και τον περιγελά˙
τη μια πηγαίνει πιο κοντά
την άλλη ξεμακραίνει
κι αφήνει τον χωρίς πνοή
να κοντoανασαίνει.

Τι το ‘θελε ο έρημος
καλές κι οι προβατίνες
που είν’ όπως αυτός αργές
κι ας χρειάζεται στατίνες.

Μα όμως κι αν εγέρασε
μυαλό δεν έχει βάλει
κουμάντο κάνει η καρδιά
και όχι το κεφάλι.

Διαγραφή σήμανσης

Για λίγο
τα μάτια του κλείνει
αράζει·
κι η πόλη
η φρικτή που τον πνίγει
αλλάζει.
Κι εκεί
που τα πάντα σκεπάζει
μουντάδα
μπορεί
τώρα πια να γελά
στη λιακάδα.
Σε λίγο
τα μάτια θ’ανοίξει· η λιακάδα
θα φύγει.
Το ξέρει
δε θέλει· γι’αυτό
δεν τ’ανοίγει.
Άγιες νύχτες και μέρες με ξαστεριά
σαν μακάβρια ένωση πιθανοτήτων
με τις παράπλευρες απώλειες
δώρο για τους φτωχούς δρόμους
που παζαρεύουν ανθρώπινες παρωδίες

με χαμηλοτάβανες μοναξιές
Άγιες μέρες και νύχτες με ξαστεριά
και γώ μέσα μου φωνάζω 
φωνάζω για τον γείτονα 
που αγκομαχεί σε μια κλειστή τηλεόραση

αναζητώντας πλανόδιους έρωτες
και παραχαράκτες με μαχαίρια Ιαπωνίας
κραδαίνοντάς τα στον πνιχτό αέρα 
του δωματίου.
Μέρες Άγιες και νύχτες ακόμα πιο Άγιες

για την πνιγηρή Άγιότητα
οφθαλμών ακούσιων και εκούσιων
χρυσής φιλαυτίας.
--Πάρε με από δω και στρώσε με αγκάθια
  για να περπατήσω!

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης