η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Πώς περιμένεις...

Δεν απομένει παρά μονάχα η σιωπή
όταν το Αδιέξοδο φορτώνει την Ψυχή,
σε ξεζουμίζει κι' είναι μέσα σου Σκιά,
χωρίς κορμί, χωρίς μυαλό, χωρίς καρδιά.

Φοβάμαι γιατί το ξέρω πως μόνος το δημιουργώ,
και το ενισχύω, όσο αναβάλλω και με πιάνει τεμπελιό,
μα δεν το καταλαβαίνω γιατί αισθάνομαι μόνος
κι' από πού θα παρακινηθώ...;

Όταν κλείνεσαι στο σπίτι, στη δουλειά
κι' επαναλαμβάνεις ίδιες συνήθειες αλλά παραμελείς
τα πιο σημαντικά,
εκείνα τα οποία, έχεις μείνει στάσιμος και γίνονται θηλιά,
πώς περιμένεις άνθρωπε, να νοιώσεις τα καλά...;

Στον Καθρέφτη

Τα φύλλα φθίνουν.
τα φύλλα δυναμώνουν.
Ο άνεμος ουρλιάζει.
Ο ήλιος κρύβεται,
ο ήλιος ανεβαίνει.

Κρατιέμαι. Κρατιέσαι;
Είμαι εδώ. Πού είσαι;
Θέλω να σου μοιάσω.
Όχι, μη με ακούς.
Ψέματα σου λέω.

Θέλεις να μου μοιάσεις.
Έχω αυτό που σου λείπει.
Τα φύλλα,
ο άνεμος,
ο ήλιος.
Εγώ είμαι.

Ο εαυτός που φοβάσαι.

ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ ΟΝΕΙΡΑ

Έκτισες τόσο όμορφα όνειρα στην επαρχία
Μες την κρυστάλλινη τη διαυγή την ύπαρξή σου
Που τους πρέπει ένας καλύτερος κόσμος
Μακριά από τα λερωμένα πεζοδρόμια κράτα τα
Και τις πνιγμένες από νέφος μέρες
Οι κάπηλοι θα προσπαθήσουν
Να στ’ αρπάξουν
Να τα ξεσκίσουν
Μες σε χαμόγελα και κραυγές υστερικές
Θα σου πουλήσουν φτηνή πρόοδο
Για να τ’ αγοράσουν
Και ψεύτικα φεγγαρόφωτα θα βάλουν
στης νιότης σου τον ουρανό
Μην πλανηθείς
Τράβα το δρόμο σου
Ζήσε τα σιωπηλά σου τα Φθινόπωρα
Μια Άνοιξη παντοτεινή σε περιμένει
Μες τα βαθιά της ύπαρξης τα ψυχοδρόμια
Αν καταφέρεις βαδίζοντας τον

Τίποτα τα όνειρά σου να μη σκοτώσει.

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης