η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Ευκαιρίες… (Ελένη Σέττα)

Μια μέρα, ακόμα, στο τεφτέρι 
κι όλο ζυγώνει καλοκαίρι, 
ο ήλιος άρχισε να καίει, 
μα η καρδιά ακόμα κλαίει.
Πολλοί οι «παπάδες» στη τιβί, 
μ’ ακόμα η εικόνα είναι θολή 
κι αυτή, η μαγική, η λύση, 
κάπου αλλού έχει κολλήσει.
Άδειοι οι κάδοι, από σκουπίδια, 
παντού καημός κι αποκαΐδια,
σκηνές π’ ατάκτως είν’ ριγμένες, 
ψυχές, ποντίκια, στοιβαγμένες.
Τι κι αν ανθίζει το χορτάρι 
κι η ανθρωπιά, με το καντάρι, 
ο πόλεμος καλά κρατεί, 
παντού το χρήμα διοικεί.
Πονά η καρδιά στο στήθος μέσα, 
ο άνθρωπος δεν έχει μπέσα, 
λυμαίνεται την δυστυχία, 
η συμφορά είν’ ευκαιρία.

Πορφύρωμα ζωής (Γιώργος Αλεξανδρής)

Κι όσο τα χρόνια πλήθαιναν
με μιαν ανελέητη ευκολία και σειρά
και στένευαν οι αλλότριες κι ασύμμετρες εποχές
σε μια άκληρη, απρόσωπη εφημερία
κι έναν ανώριμο και μακάριο εφησυχασμό,
λιγόστευαν τα όνειρα και οι προσδοκίες,
μίκραιναν οι ελπίδες και οι αναμονές
κι οι μέρες ασύνταχτες και δίχως τελειωμό,
δυσοίωνες γλιστρούσαν στη δυσθυμία και την ενοχή.

Κι όσο οι νύχτες αιμορραγούσαν
κενά ψυχής και απουσίες οραμάτων
σε κρυφούς καημούς κι επώδυνες ομολογίες,
αν και η φαντασία σμίλευε σεμνές συνωμοσίες,
αφουγκρασμούς ουράνιους κι επίγειες ανταμώσεις,
απαντοχές ευδόκιμες κι αρμένισμα ευτυχίας,
πέζευε η ζωή χλωμή στου νου τα σταυροδρόμια,
αβάσταχτη συνήθεια σε δόγματα και ρήσεις,
ανάγνωση ρηχή χωρίς προγνώσεις κι αποδράσεις.

Κι όταν η σύνεση ψηλάφησε
την ομορφιά της αρετής και την τελείωση του ήθους
στην αναστάτωση της ψυχής και την πυρπόληση της μνήμης,
στο στέγασμα της μοναξιάς και της  τελετουργικής σιωπής,
συστοίχισε τα καθημερινά με στοχασμό και βλέψεις
στον έρωτα και το σεβασμό μ’ αισθήματα αμοιβαία,
συμμάζεψε τα χθεσινά, τα υψιπετή και σκόρπια
απ’ τ’ άγια σεληνόφωτα και τις αστροφεγγιές τις πλέριες
για το κοινό  κι ανέφελο πορφύρωμα της ζωής.

Ουράνιο Τόξο (Ανδριάνα Μπιρμπίλη)

Πιάσε το χέρι μου να σηκωθείς
και δώσε μου το τόξο,
θα γίνει το πινέλο μας,
με αυτό και λίγο χρώμα,
θα χρωματίσουμε τον κόσμο.
Είναι μία μπόρα θα περάσει,
και ύστερα θα φανεί,
το πιο όμορφο ουράνιο τόξο.
 Θα τρέχουμε με τα παιδιά,
ξανά στις γειτονιές,
 και το φιλί θα έχει
την γεύση από δυόσμο.
Κοίτα τον ήλιο πώς χαμογελά,
αυτός μονάχα ξέρει,
να φέρει στις καρδιές μας,
πάλι το καλοκαίρι.
Θα κελαηδήσουν πάλι τα πουλιά,
θα ανθίσουν τα λουλούδια,
και εμείς θα τραγουδάμε,
χαρούμενα τραγούδια.

Στροβιλισμός (Δημήτρης Κουρκουμέλης)

Δημιουργία μας, οι λέξεις

Πρόσεξε τι θα πιστέψεις.

Ό,τι έχει φως δεν είναι ήλιος.

Με Το Λόγο, φανερώνεται η λογική μας,

Μα κρυμμένες οι προθέσεις της ψυχής μας.

Ορίζουμε τις επιλογές

που μας ορίζουν.

Οι χαρακτήρες μας καθορίζουν.

Ρολάκια παίζουμε,

σε παρωδία.

Κρύβοντας με άνεση

την τραγωδία στην κωμωδία.

Ενέσεις μας οι ανέσεις μας.

Φιλτράρονται οι σκέψεις μας.

Όλες οι υποθέσεις

αφορούν τις ορέξεις ,

Διαστρεβλώνονται οι σχέσεις .

Αναθεωρημένες απόψεις

Βελτιωμένες  αποδόσεις

Τρέχα να μη νοιώθεις.

Σα Δερβίσης του σύμπαντος,

ο στροβιλισμός μιας μαύρης

τρύπας,

που καταπίνοντας τα πάντα,

ενώνει το τίποτα με όλα.

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης