η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ

Κόκκινο έβαψα
τον ουρανό,
μέρες που μ’ έχασα
και μ’ απαρνήθηκα,
γελώντας αναίτια
τις έζησα.
Κόκκινο έβαψα
το νερό,
σε δάκρυα μ’ έπνιξα
και με διέσωσα,
ξεχνώντας τύψεις
με ξεγέλασα.
Κόκκινο έβαψα
το ποίημα αυτό,
με λέξεις μ' έσβησα
και μ’ ανέστησα,
γράφοντας μ’ αίμα
μ’ εκδικήθηκα.

ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΕΙΣ

…από τους αδέξιους βηματισμούς…

Η αστέγαστη σιωπή και το φευγάτο βλέμμα,
κρυφή παραδοχή κι αστράτευτη εμπειρία.
Η αγανάκτηση, ανώριμη οργή και  ρήτρα,
αυτάρεσκη επινόηση, του φόβου αγυρτεία.
Σωριάσαμε τις μέρες μας ανώνυμες και υποτελείς,
μετρήσαμε τα χρόνια μας με σύμβολα και εποχές
και τώρα πώς ν’ αναμετρηθείς με  σχήματα και ίσκιους
και πώς ν’ αξιωθείς μακαρισμούς και προβλέψεις;

…στο ανένταχτο κρησφύγετο …

Οι παλιές μνήμες και οι ύστεροι αναλογισμοί,
γραφή επιθυμιών και ανάγνωση σοφίας.
Η προσφυγή στους ορισμούς και τις αριθμήσεις,
αίρεση αξιών και αντίστιξη ευθύνης.
Συνταχθήκαμε με αναλυτές και προφήτες,
αναρτήσαμε ιδέες ,αξίες και προτάσεις
και τώρα πώς ν’ αναμετρηθείς με μεταστάσεις
και πώς ν’ αξιωθείς την πρακτική της γνώσης;

…και τις απόκρυφες  ομολογίες.

Η χθεσινή επίσπευση, το κέλευσμα τ’ αυριανό,
επίγραμμα μοναξιάς και επιμύθιο ιστορίας.
Το δίλημμα, συνείδησης κενό και υποτροπή,
αφορισμού ανάκρουση, ανάγκη και μαρτυρία.
Πορευθήκαμε με προτεραιότητες και ανιχνεύσεις,
στασιάσαμε με σύνδρομα και αμφισβητήσεις
και τώρα πώς ν’ αναμετρηθείς με τη δεσποτεία του χρόνου
και πώς ν’ αξιωθείς τη λύτρωση της υπέρβασης;

ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΣΕ ΛΕΝ ΛΕΝΩΡΑ!

        Μ' ένα μουνί στη θέση της καρδιάς πορεύομαι
                                                                        ασταμάτητος στη θέση μου σταυροπόδης
Χαϊδεύω το ξεβρασμένο σίδερο της θάλασσας
Η αλμύρα είναι οι πόνοι απ' τα κρίματα
                             Κρίμα που είμαστε διαφορετικοί
                             Και κρίμα που σε αγαπάω
Στης θάλασσας λοιπόν τα κύματα δακρύζεις τ' ακουμπάω
                             Κρίμα να σε καρφώνουνε στα νερένια σχεδιαγράμματα νυμφουσών
σα πλαίσιο σε κάθε εικονοστάσι
                    μέσα σου να ζουν νεκροί
                                                        διάφοροι
                                                             αγαπημένοι
Κρίμα να 'χεις όνομα ψυχή κατεργασμένη
                                    
Καθαγιάζοντας τα φυσικά φαινόμενα
Οι κάμπιες που 'στειλα σε αυτοκτονία
και τα δεκάδες μυρμήγκια που οδήγησα κι αυτό το καλοκαίρι στον πνιγμό
οι εκατοντάδες που τρόμαξα με το όρμηγμά μου
και οι χιλιάδες που λάθος μου να αγαπάω
                                    σαλπάραμε για ένα ταξίδι με ακαθόριστο τον προσανατολισμό
Κρίμα που χανόμαστε
                                         πριν ακόμα συναντηθούμε
Και κρίμα που 'σαι ελεύθερη
                                     λένε η ώρα
                                        λαιμού
                                           λυρί στεντόρια
                                                    Λενώρα!
Δεξί δάχτυλο στη πληγή πασαλειμένο
                                     λένε η ώρα του αναστεναγμου
είναι η πιο κρυφή η ώρα
Και τα παρακλάδια σου
                                         Μοσάντ, Τζεκιθράν, ο Φουσφορίλος ο γλυκός σατανιστής
Στα νησιά που θα κατακοιμήσουμε τις νύχτες
                                                                          υπνοβατόντας πάνω στις σελίδες
                                                                                    η ελευθερία μας
                                                                                                                                      Γυρίζει
                                                                                                                             Η Γη Γυρίζει
κι ο πλανοδόχος ακαθόριστος κι αυτός να πρασινίζει
                            την καρωτή τη ρίζα του
Το σκοτάδι λατρεύει το χρώμα
                                                        και τα άστρα
                                                        κρατάνε αυτό που παίχτηκε μεταξύ μας
                                                        κάρτα Ταρώ διπλωμένη τετράκυς
                                                        ζαρωμένη γέρικη υποστήριξη
                                                        στο τραπεζάκι
                                                        που χύνουμε τις ρακές μας
                                                                                                         στην Άβυσσο.

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης