η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Θέλω να χάσω τον Έλεγχο σε υπέροχα χέρια

Αταλάντη φίλα με

κι απ' τα μαλλιά σου

ας κυλήσουνε

πανάλαφρα τα ρόδια

Κατηφορίζουν τώρα

τις τρυφερές καμπύλες των μαστών σου

τις παιδικές τσουλήθρες

που γλιστρούν

ως τον αφρό της θάλασσας

Δυο ρόδια πάμικρα

θα σταθούν στις άκρες των γκρεμών σου

ανατριχιάζοντας

στο χάϊδεμα δικέφαλων ανέμων

ανατριχιάζοντας

στο ύψος της ερωτικής μου παραζάλης

που βλέπει τον πιο πρόθυμο εαυτό μου

μ' ένα βήμα να συντρίβεται

πλάι στο κομματιασμένο του πηδάλιο

Σκάει το τελευταίο ρόδι

εκεί όπου ριγεί

το χνούδι

των υποσχέσεων

ακύμαντης κοιλιάς

Ένας ένας οι σπόροι του

επί μακρόν

αναπηδούν

στη δύκογχη

στη γάργαρη πηγή σου

Άκουσέ με

Σήκω και κοίτα, έξω από το παράθυρο.
Βάλε το μαντήλι, στο λαιμό σου.
Σπάσε το τζάμι και φώναξε:
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, σ’αγαπώ

Στους δρόμους βρέχει
Και ενώ είναι σκοτάδι,
Το ουράνιο τόξο έχει βγεί.

Ελευθέρωσε τους σκλάβους
και ενώ θα σπάς τις λάμπες,
ρίξε μια κουβέρτα απάνω σου
και φώναξε:
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, σ’αγαπώ

Κοίταξε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
Με τον βαθύ ρομαντισμό
Και μπες, στην ομίχλη,
Των ελπιδοφόρων, ονείρων σου.

Περπατάς και ο νους σου, είναι ταξιδιώτης.
Ταχύτητα φωτός απέκτησες, ενώ είσαι ακόμα εδώ.
Άκου τις ψαλμωδίες, του υποσυνειδήτου,
Στολίσου με λουλούδια
Και φώναξε:
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, σ’αγαπώ

ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ

Μόλις νυχτώσει οχυρώνομαι.
Κλείνω τις πόρτες και σημαίνω προσκλητήριο.
Καλώ όλα τα κομμάτια μου,
κάθε τεμάχιο που σκόρπισα
τις ώρες που περάσαν.

(Είναι τα κομμάτια που άφησα

σε φευγαλέες χειραψίες.
Σε κλεφτά χάδια ή φιλιά.
Σε υποσχέσεις που δε θα κρατηθούν.
Σε υποχωρήσεις που στάθηκε αδύνατο ν΄ αποφύγω).

Πόσο θα τόθελα να κρατηθώ.
έτσι για λίγο να σκεφτώ μονάχος
και διαλέγοντας να δοθώ όλόκληρος
στον άξιο στόχο.
Σα σφαίρα να συγκεντρωθώ
και να πέσω απάνω του,
σαν αητός που ανακάλυψε το θήραμά του.

Κι όχι σε ώρες της νύχτας πεντάρφανες

ν΄αθροίζω τ΄ αναρίθμητα κομμάτια μου μ' απόγνωση,
μόνο και μόνο για να βρεθώ επιτέλους ολόκληρος
σε άλλο ένα μου ποίημα.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

Νοσταλγός της αρχής ότι ένα κακό δεν κρατά για πάντα
αναζητώ τι είναι αυτό που κάνω σωστά χωρίς να το ξέρω . . .
Νοσταλγός της νεότητας σαν αυτή από μόνη της να τροφοδοτεί
με ορό τη σκέψη σταγόνα, σταγόνα ευτυχίας αναζητώ το σφάλμα …
Νοσταλγός της κορυφής μεγάλων και σπουδαίων ίσως εισπράξω
την περιφρόνηση των ήδη ισχυρών …..
το γόητρο δεν αποτελεί κίνητρο ευημερίας
Νοσταλγός των όσων διένυσαν εποχές γεμίζοντάς τες σοφία
αναζητώ το μέτρο αφού δεν είναι και πολύ σοφό να είσαι
σοφότερος από όσο χρειάζεται …..
Νοσταλγός των νόμων και ενίοτε των ηθικών αναζητώ τη δύναμη
να νικήσω τα πάθη, να γίνω πλούσιος όταν θα είμαι απλά πλήρης …

Νοσταλγός …. Γιατί μ’ αρέσει αυτή η λέξη αφού από μόνη της
δηλώνει παρελθόν ? όμως η ζωή μια άλλη όμορφη λέξη απεικονίζει
αντίθετα μια δυναμική μέλλοντος που ……..ψάχνω , ακόμα
ψάχνω … πώς να μην καταρρεύσει σε μια στιγμή !!!

Η Άνοιξη καίγεται στα οδοφράγματα

Ας ήταν κεραυνός

που βρόντηξε μες την καταιγίδα

Ας ήταν απλώς το καρδιοχτύπι μου

Σημασία έχουν τα νύχια

του αρπακτικού

Τα νύχια που μπήχτηκαν

στη σάρκα μου

και μ’ όργωσαν σαν άγονο χωράφι

Μες την αντάρα σταμάτησε ο ρήτορας

κι η συνέλευση έτρεξε

προς τον υπόγειο σταθμό

καταπίνοντας θειάφι και πιπερόσκονη

ίσως ήταν ο φωσφόρος

που έβαλε φωτιά στα συνθήματα

κι’ έφτυσε βήχοντας ο ρήτορας

το χαλίκι της ορθοφωνίας

Ίσως να ήταν και η Ιστορία

που ‘βαλε φωτιά στα οδοφράγματα

Ας ξεφυσάνε τα πνευμόνια αίμα

Ας βγαίνουν απ’ τη θολούρα

καρχαρίες σιδερόφρακτοι

Ας πέφτουν στο μπουλούκι οι γλάροι

Όπως πάντα

μετά το πρώτο ξάφνιασμα

ο φόβος δραπετεύει

κι’ έρχεται κεραύνια

η ταξική πάλη

να πυρπολεί τα όνειρα

στις γειτονιές των πόθων

Γι αυτό, όσο κι’ αν γεράσαμε

φυλάμε μες στις τσέπες μας

δυο χελωνόδερμες χειροβομβίδες

Κι ένας επίμονος κορυδαλλός

στο στήθος μας φωνάζει:

«κάτω η εκμετάλλευση»,

«ισότητα κι ελευθερία»

Κι αν έχει δίκιο η Ιστορία

Άκαυτη βάτος είναι η Άνοιξη,

που καίγεται στα οδοφράγματα

των λεωφόρων

που πας (;) με το μαλακό καπέλο στραβά, τη χαλαρή γραβάτα στο άσπρο πουκάμισο
που πας (;) με το τσιγάρο στα υγρά χείλη και τις λουστραρισμένες μπότες
να τρίζουν
που πας (;) με το περίστροφο κρυμμένο στο σακάκι
ως πάντα εξαίσια υπεροπτικός
κι υπέροχα αλαζόνας
μοιραίος άνδρας
ενός "ούτου" πέπρωται
όταν ανοίξεις την εξώπορτα θα συναντήσεις κάγκελα, θα απαντήσεις τοίχους
όπως σίγουρα θα κατάλαβες
ω ναι, αγάπη μου
το
σπίτι
είναι
από
παντού
κτισμένο!!!!.

Θάλασσά μου

Όταν ο ήλιος χαϊδεύει
τον ορίζοντα του σώματός σου
και ο αέρας στον ύπνο
στο ημίφως των αμμόλοφων
λίγο πριν έρθει το σκοτάδι
λικνίζει και σε προστατεύει
σου ψιθυρίζω
υποσχέσεις σειρήνων
κήπων υποσχέσεις

Θάλασσά μου ...


όταν η ημέρα φοράει
το βαθύ μαύρο της νύχτας
Ω! Θάλασσά μου τότε
νεκρώνουνε οι λέξεις
αφρός και αλάτι γίνομαι


όταν ο ήχος σου
μέσα μου κολυμπά
ακούω ιστορίες
των ναυτικών και των ψαράδων
να υμνούν τη μαγική ομορφιά σου


τη νύχτα η αμμουδιά
καταφύγιο ονείρων ψευδαισθήσεων
από πείνα και λήθη καταφύγιο
μα σαν ξημερώνει
όταν ο ήλιος αρχίζει να χαϊδεύει
τα κουρασμένα κύματα σου
κοπάδια καβουριών
τα σπλάχνα σου υφαίνουν
Ω! Θάλασσά μου τότε
παλλόμενη σκιές φωτός
τραγούδι γίνεσαι
ψαριών και γλάρων τραγούδι
με ελπίδας στίχους

και τότε
η ευτυχία μου γεννάται
χύνεται μέσα μου
αίμα κόκκινο
υμνεί τις φλέβες μου
την ψυχή μου

Θάλασσά μου...

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Άλτ ! τις ει ?? Είμαι ο κύριος Σήμερα !!
Καλημέρα κύριε Σήμερα … Η συνάντηση μαζί σου με γεμίζει χαρά
με ανανεώνει … ήρθες βλέπω με κρουαζιερόπλοιο σε ένα ταξίδι
του χρόνου φέρνοντας μαζί σου σε μια κιβωτό λαούς , πολιτισμούς,
τέχνες , ιστορίες , κουλτούρες, αγώνες, επαναστάσεις, θρησκείες αλλά
και μια βαλίτσα γνώσεων ερμητικά κλειστή. Είναι τόσο καλά κλειδωμένη
που μονοπωλεί το ενδιαφέρον των παιδιών σου να βρουν το κλειδί που θα ξεκλειδώσει το χτες , θα συστηθούν μαζί του και θα ενώσουν τις αμφίρροπες δυνάμεις τους για μια απογείωση στο αύριο ….

Καλησπέρα κύριε Σήμερα !! νομίζω είμαστε σε καλό δρόμο .. ο ήλιος
που σε λίγο θα δύσει θα ζητιανέψει απ΄ το φεγγάρι μια ελπίδα .. στην
αλλαγή της σκοπιάς τους ο φαντάρος θα ρωτήσει : άλτ ! τις ει ??
- είμαι η αθέατη πλευρά του φεγγαριού και μεταφέρω φως
αισιοδοξίας ! πες στα παιδιά σου πως το ταξίδι είναι ίδιο κάθε φορά
μόνο που η άγκυρα ζαλίστηκε και τρόμαξε και μάτωσε .. όμως θα τα καταφέρει .. θα αγκυροβολήσει και πάλι εκεί που εσύ θα προστάξεις.

Το ταξίδι συνεχίζεται ! άλτ τις ει ?? καλημέρα είμαι ο κύριος Αύριο …

ΑΠΛΗ ΥΠΟΨΙΑ

Το ‘ξερε πως όλα αλλάζουν,
πως ό,τι θεωρούσε απίθανο,
να που το βλέπει τώρα πιθανό.
Θυμόταν – άλλοτε –
τους χαφιέδες ξοπίσω του,
να παρακολουθούν το που θα πάει
κι αυτός να ξεφεύγει πάντα με τέχνη
και να κρύβεται.
Τώρα δεν τρέχει πια κανείς
κρυφά ξοπίσω του
κι ας προσέχει αυτός ακόμα πιο πολύ
κι ας κρύβεται ολοένα και πιο συχνά
και προπαντός
ας ξέρει πως με τίποτα πια
δε μπορεί να ξεφύγει,
αφού το που πηγαίνει είναι σ’ όλους γνωστό,
ενώ ο ίδιος απλώς το υποψιάζεται.

Περίμενε

Περίμενε, δεν ήρθε ακόμα η ώρα
θ’ αντέξεις όπως άντεξες θαυμάσια ως τώρα.
Περίμενε, δεν είναι ακόμα η σειρά σου
είναι μεγάλη η ουρά κι είναι πολλοί μπροστά σου.

Περίμενε τις αποφάσεις της επιτροπής
τη μετά θάνατον ζωή,
τη λαϊκή ετυμηγορία
να πάρουμε την εξουσία
να σταματήσει η νάρκωση
μία επόμενη ενσάρκωση…

Περίμενε κι ασχήμαινε
ξεμάκραινε και φύραινε
στις χίμαιρες επίμενε
και μέσα σου ξεθύμαινε.

Κι αν κλαις και βασανίζεσαι
ν’ ακολουθείς την τάση.
Μην προβληματίζεσαι,
μία ζωή ‘ναι, θα περάσει.

Περίμενε
το Σάββατο, τις διακοπές
τη σύνταξη, τις δόσεις
άλλες κοινωνίες, άλλες εποχές,
περίμενε να μεγαλώσεις.

Περίμενε να δούμε πού το πάνε
συμφέροντα τεράστια παίζονται
σεμνά και ταπεινά κάτσε να σε μαδάνε
στο τέλος οι θυσίες επιβραβεύονται.

Θα υπάρχει κάποιο τέρμα, δε μπορεί
άλλη μια μέρα ας δείξουμε ανοχή
δώσε τόπο στην οργή
κάνε υπομονή
κι ίσως μια μέρα αρπάξεις την καλή
μες στην αναμπουμπούλα.

Περίμενε, ποιος ξέρει τι; δεν έχει σημασία
συνήθεια και προσαρμογή φέρνουν επιτυχία,
έτσι δε θα ‘σαι από τους πρώτους που θα φαγωθούν
δεν ξέρεις από αυτά, άσε τους γνώστες να μιλούν.

Περίμενε, δεν τελειώσαμε, πού πας;
δεν έχουν οι συνθήκες ωριμάσει
δεν ήρθε ακόμα σήμα από ψηλά.
Μη βιάζεσαι, είναι κρίσιμη η φάση.

Περίμενε μ’ ελπίδα, με φόβο, με συντριβή
όλα είναι μάταια, όλα εκτός από ένα: την αναμονή.

Κατσίκια

Κλείνουμε τις πληγές μας

ψήνοντας

κατσίκια

σε αυλές

με ψησταριές

Κρυφοί καημοί

μπαλώματα

κι εσώτεροι

μαύροι αναστεναγμοί

Μία ζωή στις συμβάσεις

πρέπει να μάθουμε να ζούμε

με τις συμβάσεις

Ανάψτε τη φωτιά

σκαλίστε το μαγκάλι

ρίξτε τη θλίψη σας

ψήστε την

Όλα θα τα διορθώσει το κρασί

Ζωνάρι κόκκινο

Αχ βρε Μαρία...

νυχτερινο τρενο

νυχτερινο τρενο
πολλοι που θελουν να με παρουν
κοιτουν
κι απο τα ματια τους
ξεπεταγονται
τεραστιοι ποθοι
προσπαθουν να εισβαλλουν
μεσα μου με καθε τροπο
αλλα αυτο δε γινεται
γιατι καθως κοιτω εξω απο το παραθυρο
με απορροφα το περαστικο σκοταδι

ΥΠΟΘΗΚΗ

Σαν ποντίκια μες στα τρένα
στοιβαγμένοι μελλοθάνατοι
πόσες βάρκες θα μισθώσουν
με τις λίρες που μαζεύουν;

Και οι μούρες στριμωγμένες
μέσα σ’ αντιασφυξιογόνες μάσκες
πώς φοβούνται τον πνιγμό
αν ξεχάσαν ν’ αναπνέουν;

Σα σκυλιά πάνω στον πάγο
πέφτουν με μελανιασμένα πόδια
και τους βλέπουν να τρεκλίζουν
να γαβγίζουν και να κλαίνε

Τόσοι Οιδίποδες ηλίθιοι
με μπαστούνια αναπήρων
θε μου, πώς τα καταφέρνουν
να σκοντάφτουν και να πέφτουν
στην ευθεία που διανύουν;

Της θλιμμένης Κλυταιμνήστρας
τα πιστόλια στο φουστάνι
είναι του βλάκα εραστή της
που παίζει ρώσικη ρουλέτα
σαν μαϊμού χοροπηδάει όταν
της λέει πως την ντύνει «τεθλιμμένη Ιουλιέτα»

Και ουρλιάζουν στερημένοι
Λεν πως «ήρθε πια η ώρα»
τώρα να εκδικηθούνε
Για τι άλλο εκλιπαρούνε
τόσους μπάτσους και παπάδες;

Άδειοι δρόμοι και αλάνες
μόνο τεθωρακισμένες αύρες
και μάτια κρύα που ελέγχουν

Μα
βαθιά απ’ το Καθαρτήριο
εκατομμύρια ψυχές
ξανά - γι’ άλλη μια φορά

θα τους μάθουνε να τρέχουν

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης