η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Αυτό το "γεια", το τελευταίο...

Το βλέμμα παγωμένο,
ένα γέλιο κολλημένο...
Από συνήθεια κοιτούσες,
Ελευθερία αναζητούσες...
Μια στιγμή ήταν αρκετή,
για να βρεις την αφορμή.
Έτσι, με πέτρα την καρδιά
και βαριά την αγκαλιά
μου είπες μες στο κρύο
ένα "γεια", αντί για "αντίο".

Ψυχή ασπαίρουσα

Ελαμπε ο βράχος κοφτερός
Ίδιος η ευθύνη
Ίδιος η ιστορία
Μέσα σε πέλαγος ριγμένος αιώνες
Να ποπτεύει τα νησιά του
Να στέκεται ίδιος με μαχαιριά
Που μάχεται γι’ αυτές τις πολεμίστρες της αλμυρής πηγής
Για το γαλάζιο της προδομένης περήφανης ψυχής
Φιλόξενο πέλαγο που κανείς δεν θρέφει
Παρά μόνο ο ήλιος που τον κοιτώ από ψηλά
Σε αντανάκλαση που ίδια ασπίδα μέγιστη
Για κάθε ύβρη
Φυλάει την ψυχή ασπαίρουσα
Κομίζει μια μετάγγιση
Σε κάθε πληγή
Ξανά και ξανά
Και πάντα θα πράττει μέχρι το τέλος του χρόνου
Μέχρι τούτη η γης να είναι ανάμνηση
Πλεγμένη σ’ αστέρια μακρυνά
Και η ψυχή του τόπου αυτού
Να παίρνει μορφή ξανά
Εκεί
Θρύλος για τους γενναίους
Δέος για τους μοιραίους
Ίδιος σκοπός ζωής
Μία νέα κοιτίς

ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΡΥΘΜΟΣ

Μ' ένα ξεχασμένο ροκ εν ρόλ
θα σε καλως ορίσω
απόψε
που χασε το δρόμο ο καιρός
και βρέθηκες να με κοιτάς
στο απέναντι πεζοδρόμιο
πόση σιωπή
μπορεί να χει μέσα του ένα παλιό τραγούδι
και πόσα λόγια λέει μονολογίζοντας
όταν τους ξεχασμένους δρόμους περπατάει
και προσπαθεί ν'αναγνωρίσει
μέρες που χάθηκαν
μέσα σ'ένα φευγαλέο φως
σε μια γιορτή που θα την αιχμαλώτιζε το αύριο
για να πληγώσει κάθε πτυχή
των λευκών ανάλαφρων συναισθημάτων
που είχαν την τόλμη να πουν
υπάρχουμε
ακολουθήστε μας
δεν έχει τέλος η μέρα της μεταμόρφωσης
η αγάπη δεν έχει τέλος στην αιωνιότητα.

ΕΜΦΟΒΟΙ

Μέσα στον κάδο

Των Ιστορικών λαθών

Το χέρι αναδεύει-χωρίς να πιάνει.

Δεν μάθαμε τίποτα.

Ακόμα και τους νεκρούς μας

τοποθετούμε σε στάση


Συνεσταλμένη.

Αφέντες

Αφέντες σεις που πλέκετε, με δάφνες μαραμένες
του τομαριού σας το λαμπρό, μα λιγδιασμένο πέπλο
αφέντες σεις, που κλαίγεστε για του λεπρού το δίκιο
δεν ξέρατε μου τάχατες, σεις Ήρωες Μουνούχοι,
οι πράξεις σας πως τις ψυχές σας έχουν αμαυρωμένες;

***
Αφέντες σεις που φέρνετε σε γιαλαντζί αντάρτες
κοιτάξτε πέρα μακριά, όσο σας φτάνει η σκέψη
θα στέκεστε εφταμόναχοι, στη λαϊκή σας δίκη
μαύροι, σαχλοί και αχαμνοί, πνευματικώς ευνούχοι
στην Προίκα της Παντάνασσας γυρίσατε τις πλάτες.

***
Αφέντες σεις, που σέρνεστε ευθύς προς τον Χαμό σας,
αθώων αίμα αποζητά, τον διαμελισμό σας
Αφέντες που βαπτίσατε Μεμψιμοιρία τη φρίκη,
 κόσμος αλάργα από χαρές, βαθιά αφοσιωμένος
σας πλέκει τον ιστορικό Εξαίσιο αφανισμό σας!

Περιμένοντας τη δόση

Σαν τα μαστούρια καρτερούν
τη δόση οι κυβερνώντες
μα οι δανειστές μας απειλούν
τρίζοντας τους οδόντες.

Ζητούν προαπαιτούμενα
αν θέμε να μας σώσουν
που αν δεν τους τα δώσουμε
τη δόση δε θα δώσουν.

Για το καλό μας θέλουνε
τα φάρμακα το γάλα
και το ψωμί να το πουλάν
στα market τα megaλα

μαζί με προφυλακτικά
αγγούρια και πατάτες
και βαζελίνη εκλεκτή
για όλους τους πελάτες˙

θα είναι πολύ χρήσιμη
καθώς μας ξεβρακώνουν
και τη μεγάλη δόση τους
βαθιά μας την ε-χώνουν.

Στην υγειά μας ρε παιδιά…

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης