η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Μάρτυρας

Φεγγάρι, ολόγιομο

πάνω απ’ την κληματαριά

ανταύγειες ασημένιες

που κάνουν τις ρόγες

διάφανες

σαν το αυγό του φιδιού

και εσύ

ο σπόρος που έμεινε

κλεισμένος

και δένδρο ποτέ

δεν θα γενεί.

Υπάρχεις

αλλά δεν ζεις,

βλέπεις

αλλά δεν ακούς,

εμάς τους διχασμένους

που ούτε ακούμε

ούτε βλέπουμε

το βλέμμα των εφήβων

που με χρυσές ακτίνες

χτίζει αλλού

τα όνειρα για το μέλλον!

Ο τόπος μας

πανάρχαια ευλογημένος

λερώνεται με αίμα

μικρών ελαφιών

που η γνωστή –άγνωστη

ύαινα

σκίζει αδιάφορα

σαν ποταπός βρυκόλακας

που ακόμα δεν αποφάσισε

να παλέψει

το σκοτάδι μέσα του!

Πού το σκοτάδι;

σφαίρα το τρυπά!

στοχεύει τον ήλιο

ματιών ονειροπόλων,

ξοφλάει το δάνειο

για ελπίδα και για φως,

για αξίες και αρχές

που πάντα έδινε η Ελλάδα!

μα τι μπελάς,

αυτά τα μικρά παιδιά

να μην ξεχνούν

τη φωτιά του Προμηθέα!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης