η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ (Ντόνα Πένεβα)

Είμαι εκεί που θέλω να είμαι,
είμαι μ' αυτόν που θέλω πολύ.
Είναι ο κόσμος τόσο μεγάλος
και είμαστε εμείς τόσο μικροί.

Είναι γεμάτος με λέξεις ο κόσμος 
που μας γεμίζουν με λύπη, χαρά.
Μια από αυτές ,αγάπη μου,δώσε μου
να ευτυχήσω κάθε φορά.

Και όταν κοιτάζω τα μάτια τα οποία
με κάνουν να βλέπω την ομορφιά
βγαίνουν οι λέξεις αυθόρμητα έξω,
δεν ψάχνω στον νού, είναι στην καρδιά.

Ποιός είναι ο λόγος να υπάρχουν οι λέξεις 
αν δεν μπορείς να τα πεις σε αυτόν
δίχως τον οποίον δεν μπορείς να αντέξεις
στον κόσμο των λέξεων και των σκιών.

Οδυσσέας (Γιώργος Γκρίλης)

Κατεβαίνω στα υπόγεια των ματιών σου
μες στα δόντια μου ο φακός –τριγύρω πλήθη
οι σκιές, όλες ριγούν…  σαν παραμύθι
λίγο – λίγο γίνομαι και πιο δικός σου

Στο κατάρτι σου δεμένος για να αντέχω
στα στενά σου, όπως με σπρώχνουν οι χειμώνες
πως γεννήθηκα, θα πουν, για τους αγώνες
μόνο εγώ ξέρω πως ό,τι είσαι έχω

Και δεν θέλω να κουρσέψω καμιά αλήθεια
ούτε ζω για να παλεύω Ποσειδώνες
κι αν με τρώνε μία ζωή οι Λαιστρυγόνες
δεν ζητώ μια Ιθάκη, ούτε μια συνήθεια

Θέλω στα μάτια μου ν’ ανθίζουν διαρκώς οι νέοι τόποι
να ‘ναι η αγάπη μία θάλασσα πλατιά
και να μπω σε μια βάρκα που την λένε Πηνελόπη
για να φεύγω, όλο να φεύγω, μακριά

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης