η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Δεν υπήρξαμε ποτέ…

Δεν υπήρξαμε ποτέ…
Μόνο στον ήχο του ανέμου
που φιλάει το εκκρεμές…
Μόνο στον ορίζοντα
της θάλασσας, που γίναμε
κόκκινοι γίναμε μπλε…
γίναμε μωβ…
Μόνο εκεί που έφτανε
το απλωμένο χέρι σου…
Εκεί που έπιασες
τον Αύγουστο
και τον έκανες άγριο…
Μόνο όταν μου είπες,
σβήσε στο σκοτάδι…
σ’ αγαπώ…

Αρμονία.. 

Κλωσσούν οι ουρανοί το αύριο κι είναι των θεών οι ασπίδες γυαλισμένες..
Μα νά, κοιτάξτε κεί! στα δυτικά! οι μέλισσες στρατεύτηκαν.
Ένα σπουργίτι απόψε άρχισε αντίσταση, καιρός να πάμε κι άλλοι
 με το καυκάλι της χελώνας και βέργα λυγερή ας οπλιστούμε!
Ένα κλωνάρι κορμάκι λουλουδιού στα χείλη θα φυτρώσει..

Χτίζεις κάθε στιγμή το σπίτι της μεγάλης βροχής και ανάβεις το κερί του ταπεινού και κόβεις το ψωμί του τρομαγμένου μέρα τη μέρα..

Τραβάς το σχοινί της καμπάνας για να στείλεις τα περιστέρια πάνω απ΄τα σπιτια των ανθρώπων..

Αφήνεις τα παιδιά να σου περνούν λουλούδια στα χέρια..

Ετοίμασε τον ψαλμό της αδελφοσύνης να γαληνέψεις..
Η μάνα μας με την άσπρη της ποδιά κοιτάζει το ξύλινο εικονοστάσι της ικανοποιημένη και ανάβει το καντήλι των 
φάρων..


Είμαστε ένα παιδί.. 

ένα παιδί στη μέση της άνοιξης..

Τα βράδια οι άγγελοι γυρνούν ανάμεσα στα στάχυα 

και τις πορτοκαλιές με τους αρχαίους κίονες 
γδύνονται και γελώντας κολυμπούν στο ρυάκι..

ΔΥΣΑΓΩΓΟΣ ΛΑΟΣ

Οταν θα λουλουδίσουνε οι παλάμες σου

και θάχεις θάρρος

Οταν θα σπιθοβολείς γαλάζιο

και δεν θα καταπίνεις ερημιά

Θέλω να στέκεις σαν ιστός

Στη μέση του Στρατώνα.

Να σε κοιτούν οι αμνήμονες

Κι εγώ να καμαρώνω.

Μην ξεχαστείς.

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης