η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΧΑΛΚΙΝΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ (Παλαιολόγος Χαλίδας)

Κι αν θέλω τώρα στη χώρα των ηρώων

να ακούγεται η φωνή μου

Μαλαμοχάραμα αρχίζει

μαυρίζει ο ουρανός.

Βαθιά σ' ευχαριστώ αρειαγαπημένη

που χάθηκε όλος μου ο εαυτός σε σένα

Τόσες φορές γεννούσες  

το πάθος το παράφορο

Τα τραύματα του κόσμου όλα δικά σου

Τώρα γυρίζουνε πολλοί

που ορφανοί μαζεύουν άνθη

Στολίζουν σάπιο σκηνικό

Και τα θηρία να ξεσκίζουν τη φωνή σου

Τελικά οι θεοί κοιμόνταν πάντοτε

Και τώρα ότι καλύτερό μου

Ξεφτίλα, οθόνες και θάνατος

Ελλάδα Αθήνα Κόλαση

Κουρσεμένη και θεοστόλιστη πόρνη,

γλυκιά μου φιμωμένη

Σε χαιρετώ

Στο μεσοστράτι γαβγίζουν

του χαμού οι κομπανίες

«Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μου σπαράζεις την ψυχή

γιατί μ’έμαθες και ξέρω ν' ανασαίνω όπου βρεθώ 

να πεθαίνω όπου πατώ»

Ο χάρτινος (Βασίλης Καπράλος)

Ο χάρτινος-1

Δε φύσαγε ευνοϊκός, ήταν αντίπαλος κι αυτός…

Το βάρος, που τραβά η ουρά, τα μυστικά του τα φτερά.

Και τον βαστά ένα σκοινί, στην κεφαλή και τον κινεί.

Του έχει οριστεί η ποινή· να τον φοβούνται οι ουρανοί·

κι όλα του τα εμπόδια, -κρυφά- πολεμοφόδια…

Είναι φτιαγμένος με χαρτί, μα την ψυχή του την κρατεί.

Και με την όψη του αγνή, τον αγκαλιάζουν οι ουρανοί. 


  Ο χάρτινος-2

Μήτε το βάρος λόγιασε, στα πόδια κρεμασμένο,

μήτε και στο λαιμό η θηλιά, τον έχει φοβισμένο.

Και πήρε και τον άνεμο, που κόντρα ψιθυρίζει

και σύμμαχο τον έκανε, κι εκεί ψηλά ‘νεμίζει. 

ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ (Γεώργιος Βελλιανίτης)

                                                   Ο  κατάλληλος  άνθρωπος

                                                   στην  κατάλληλη  θέση !

                                                   Ό,τι  μπορούνε  κάνουνε

                                                   να  φύγει  από  τη  μέση.

 

                                                   Σήμερα  τρέχα  γύρευε.

                                                   Άντε  νε  βρείς  την άκρη.

                                                   πολλοί  είν'  αυτοί  που  μένουνε

                                                   με  πίκρα  καί  με  δάκρυ.

 

                                                   Οι  κρατούντες  μακάριοι

                                                   αβέρτα  λύνουν  δένουν.

                                                  ΄Οσοι σ'  αυτά  είν'  αρχάριοι

                                                   εκτός  νυμφώνος  μένουν.

    

                                                   Να  πάμε  γρήγορα  μπροστά,

                                                   παιδιά,  να  ετοιμαστούμε.

                                                   Με  χίλια  τρέχετε  εσείς,

                                                   εμείς  να  δοξαστούμε.

 

                                                   Οι  άχρηστοι  βολεύονται.

                                                   Ο  κάθένας  τα  χάνει.

                                                   Στο  τέλος  όλα  φαίνονται

                                                   πως  είναι  μία  πλάνη.

 

                                                   Δεν  τελειώνει  όμως  εδώ,

                                                   αυτή  η  ατυχία.

                                                   Οι  εξυπνάδες  οδηγούν

                                                   'ισια στη  δυστυχία.

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης