η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Το πάρτυ πνέει τα λοίσθια (Διονύσης Φραγκόπουλος)

Εντελώς αναμενόμενη η πορεία που χρόνια στήνεις
με καταστροφολογίας εμμονή σε σενάρια που
η συλλογική μανία μορφοποιεί αλόγιστα
καταφέρνοντας θαυμάσια έλξη στο απευχόμενο…

Διαρκώς στριμώχνεις το ποθητό σε γωνιές
σκιερές όπου το φως σου αποτελεί ουτοπική
ακτίνα στέρησης εμπεριέχοντας στοιχεία
παραμυθένια ενδεδυμένα νέων μύθων…

Εν τω μεταξύ παρενδυσίας φαινόμενα
ελκύουν προβολείς εισαγωγής ενώ εσύ
στέκεις άλαλος βουλιμικά ρουφώντας
στοιχεία που σηματοδοτούν την επόμενη
φάση της προδιαγεγραμμένης διολίσθησης
δέσμιος εθιστικής αγκύλωσης σε κατανάλωσης
πολύχρωμη φούσκα αυτοκτονικής αποχαύνωσης.

Παρακαλώ σπανίως αλλά οι περιστάσεις το απαιτούν,
στο όνομα όλων των απανταχού άγρυπνων
στις τέσσερις μεριές του μπούσουλα που χάσαμε,
όσοι ξυπνάτε σκουντήστε και τους διπλανούς σας…

…διότι κάθε καλός παρτάκιας συνέρχεται
τσιτώνει
αφυπνίζεται
ενεργοποιείται

όταν του καταστρέφουν το όμορφο πάρτυ που έχει στήσει…

Το δικό μου δρομολόγιο (Ελένη Γιαννάκαρη)

Πριν γεννηθώ κατοίκησα
Σε ένα φωτεινό νεφέλωμα
Εκεί προετοιμάστηκε
Η έλευση μου στο κόσμο
Το χέρι κράτησα της αστραπής
Έτσι που πύρινα φτερά
Φύτρωσαν στους ώμους μου
Συγγένεψα με τους ουράνιους ποταμούς
Κι απείθαρχη χωρίς κοίτη και μέρισμα
Απλώθηκα πάνω στης γης το κρησφύγετο
Θησαυρούς συνέλεξα από τις αλυκές των άστρων
Έτσι που να μην πεινούν τα όνειρα
Που τα παιδιά πλάθουν στον ύπνο τους!

Πριν γεννηθώ κατοίκησα
Σε ένα σκοτεινό νεφέλωμα
Ήμουν το αγαπημένο τέκνο
Της αμφισβήτησης και της τρέλας
Μέρωνα μόνο κοιτάζοντας κατάματα
Τις βρόχινες στέρνες να βοούν με μανία
Τις νύχτες που η νοσταλγία σβήνει
Το φέγγος της σελήνης από τη μετόπη της πατρίδας
Ανδρώθηκα και ψήλωσα
Δίπλα στα άβατα μέρη του σύμπαντος
Εκεί που οι Αμαδρυάδες μεταβαίνουν οργισμένες
Σε χιλιόχρονους κορμούς
Για να αφανίσουν τον πέλεκυ
Που μάτωσε το σκισμένο φόρεμα τους
Περιπλανήθηκα απέλπιδα στους λειμώνες του Άδη
Ώσπου στο τέλος αφυπνίστηκα με αίμα
Κλώθοντας κόκκινα μαντήλια μεταξωτά
Στόλισμα να τα βάλω στον ιδρωμένο τράχηλο του κόσμου!

Πριν γεννηθώ κατοίκησα
Σε ένα φωτεινό νεφέλωμα
Απαρχής ξεδιάλεξα για φίλες μου
Τις εξώκοσμες νεράιδες με τα αμίλητα πρόσωπα
Έζησα διαιρεμένη
Ανάμεσα στον Έρωτα και τον Θάνατο
Σχεδιάζοντας με χέρι τρεμάμενο
Τον επάλληλο κύκλο της αρχέγονης αλήθειας
Έπλασα μύθους άφευκτους και δυνατούς
Γεννήτορες της κρυφής σκέψης
Με μόνο εργαλείο
Την λεπίδα και τον άκμονα των αστεροειδών
Σαν ασκητής βίωσα την μέθη της λύτρωσης
Στήνοντας βωμούς ορειχάλκινους
Με την πατίνα της φαντασίας σε ορμίσκους αθέατους
Εκεί που οι Θεοί των Φοινίκων προσαράζουν τις λέμβους τους
Κυνήγησα της μέλισσας το ταξίδι
Και σε ανθούς υπερβατούς γονιμοποίησα το βρέφος της αγάπης
Μη λείψει το αχνογέλιο από τον λίκνο του κόσμου και λαβωθώ!

Πριν γεννηθώ κατοίκησα
Σε ένα φωτεινό νεφέλωμα
Εκεί προετοιμάστηκε
Η έλευση μου στο κόσμο
Το χέρι κράτησα της αστραπής
Έτσι που πύρινα φτερά
Φύτρωσαν στους ώμους μου
Συγγένεψα με τους ουράνιους ποταμούς
Κι απείθαρχη χωρίς κοίτη και μέρισμα
Απλώθηκα πάνω στης γης το κρησφύγετο
Θησαυρούς συνέλεξα από τις αλυκές των άστρων
Έτσι που να μην πεινούν τα όνειρα
Που τα παιδιά πλάθουν στον ύπνο τους!

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης