Σκιά από σύννεφο η ζωή
που αλλάζει σχήματα στις κορυφές των λογισμών.
Το μεσημεριανό αεράκι
μετακινεί τις προσδοκίες
αναζητώντας μια καινούρια άνοιξη.
Μάταια όμως !
Ένα φθινόπωρο ψεύτης
αφήνει λίγο τελευταίο καλοκαιράκι
στην ύπαρξη που την πληγώνει η ελπίδα.
Σιωπηλά πράσινα ακόμα δέντρα
συμμετέχουν στην απαλή αέναη των κύκλων θλίψη.
Το τελευταίο γεμάτο αυγουστιάτικο φεγγάρι
έφυγε προχθές.
Μαζί του πήρε την αγάπη!
Θα ξανάρθει ποτέ;
θα ξανά διαβεί το ποτάμι του χρόνου;
Τα φεγγάρια θα περνάνε!
Αλλά αυτό θα ξανάρθει;
Ξωπίσω άφησε σπίτια κλειστά!
Μνήμες καρδιές σε λευκούς Σταυρούς χαραγμένες!
Πόρνη πόλη!
Απατηλέ του πλήθους θάνατε!
Θεέ μου! Δημιουργέ μου!
Λένε ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος
τόσο μεγαλύτερη είναι η ευτυχία!
