η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΑΡΧΩΝ ΕΞΚΑΛΙΜΠΕΡ

Μας έχει κουράσει αυτή η αναμονή
όλοι μας περιμένουμε στου ορίζοντα το βάθος
το μανιτάρι της φωτιάς  μέσα στα σύννεφα
φωτιά τα Σόδομα και ο κεραυνός φωτιά κι η Πομπηία
θα καταλύσει η ακοινώνητη ύπαρξη
τις πενιχρές τις μέρες των ανύπαρκτων ανθρώπων
μες το μυστήριο της λάμψης  της σιωπής
Κι η ελευθερία !
Τι θα απογίνει η ελευθερία του φραπέ!
Κι ελευθερία της βιτρίνας !
Κι η ελευθερία  να διαμαρτύρεσαι δαρμένος !
Κι η ελευθερία
να σ'έχουν σα σαρδέλα ντανιασμένο
μες στο δυάρι στο λεωφορείο στο μετρό
κι η ελευθερία
σαν παλιόσκυλο του δρόμου να σε διώχνουν
από δουλεία από σπίτι από ύπαρξη
οι Πρίγκηπες τέταρτης πέμτης γενεάς
δημοκρατών διαδόχων ! Πού το βάζεις!
Με κνώδαλα δύο τριών σεμιναρίων να τους στηρίζουν
Μην απελπίζεσαι όμως

μον' να κοιτάς του ορίζοντα το βάθος.

17 Νοέμβρη σήμερα, μια καλημέρα

17 Νοέμβρη σήμερα
κι η σκέψη μου σ’ όσους κράτησαν
                                            στιλπνό το μέταλλο
και το κρατούν ακόμα ανοξείδωτο
                                       σε πείσμα των καιρών
Σ’ αυτούς που αιθεροβάμονες
          στη στίλβη τ’ ουρανού βλέπουν
                                                το πρόσωπό τους
Σ’ όσους στη μεγάλη έφοδο
                                             κρατούσαν λάβαρο
                                        και το κρατούν ακόμα
Σ’ αυτούς που απέμειναν
στους σπάνιους όπως τα πετράδια
                     στους λίγους και τους φωτεινούς
που δεν αφήνουν τη φωτιά
                                         να σβήσει στην εστία
που φυλάνε μια σπίθα στην καρδιά τους
             προσμένοντας ν’ ανάψουν πυρκαγιά
                                     στους μπουρλοτιέρηδες
Σε όσους δένονται στο κατάρτι
                 ν’ ακούν το τραγούδι των Σειρήνων
Σε όσους φοβήθηκαν το ταξίδι
       αλλά ταξίδεψαν γαντζωμένοι στη σχεδία
Σ’ αυτούς που αψήφησαν το θάνατο
                                            κι έμειναν αθάνατοι
Στους γνωστούς κι άγνωστους ταπεινούς
                                               κι όμως γενναίους
που στις επετείους κρύβουν ένα δάκρυ
                                              μες στα γένια τους
Σ’ αυτούς που αντί για γραβάτα φορούν
                                  ένα κόμπο στο λαιμό τους
Σ’ όσους φορούν τα παράσημα
                              κάτω απ’ το πουκάμισό τους
Στους παλιούς συντρόφους του πολυτεχνείου
                                     που δεν αλλαξοπίστησαν
που δεν εκποίησαν τα τιμαλφή τους
                                     στην αγορά της εξουσίας
Στους παραπονιάρηδες,
                              τους ατίθασους συντρόφους
       που ξέρουν να γκρινιάζουν, να διεκδικούν
και να μάχονται για
                                   ψωμί, παιδεία, ελευθερία
        για δουλειά, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια
Σε όσους ακονίζουν το σπαθί
                                            και ξύνουν το μολύβι
Στους αφανείς που γράφουν ιστορία
                                               τώρα και όπως τότε
Σ’ όλους αυτούς σήμερα 17 Νοέμβρη
                                  τους πρέπει μια καλημέρα
                                       «Καλημέρα σύντροφοι»

Του ελάσσονος το μείζον

Τηρουμένων των αναλογιών
κάθε που από μια ισχνή χαραμάδα στο χώμα
σκάει δειλά ένα κύτταρο
και μια υγρασία μητρική που το θρέφει
όλες οι φλεγμονές του σύμπαντος επουλώνονται
όλοι σου οι θάνατοι και τα ναυάγια
και πάλι τοκίζεσαι απ΄τις επώδυνες γέννες σου
με τις εκφράσεις σου λιπασμένες
και τεταμένες τις προεκτάσεις σου
γιατί δυό αχτίδες στο παραπέτασμα
και λίγες νότες σε μια χορδή
πεισματικά συνηγορούν
πως όλα προορίζονται για να υπάρχεις
και όλα υπάρχουν για να προορίζεσαι
κι όσο στα πάντα περιέχεσαι
όλα τα άλλα περίσσευμα είναι

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης