ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Έρχονται τα πάθη μου, τα πάθη σου,

Ο σταυρός μου, ο σταυρός σου.

Η Παναγία πάλι θα κλάψει..

Τον χαμένο γιυό, την χαμένη κόρη.

Η γη θα ποτιστεί με αίμα και θα κάψει

η αλαζονία τις  ζωές κάθε θνητού,

Όπως τότε, από στρατιώτη χέρι,

έτρεξαν αίμα οι  πληγές του Θε-Ανθρώπου.

τόσες πληγές που έχουν ανοίξει, κάπου,

σ’όλα τα μέρη του Κόσμου.

Μόνο με την ψευδαίσθηση του Χριστού,

Περίμενε την Ανάσταση σου.

Με την ψευδαίσθηση, ότι θα

 γλυτώσεις την συμφορά.

Η Ανοιξη θάλθει πάλι μέσα

 από το  καμένο χιόνι, το μηδέν.

Κι ένα χελιδόνι, θα κρατήσει στα φτερά

του, το σώμα του Χριστού,

 κι΄ένα άλλο, το σώμα της Παναγίας.

Δεν τελείωσε ακόμη το ρεφρέν.

Η γη δεν γύρισε, η Κιβωτός χάθηκε.

Εμεινε καρφωμένη στον Χρόνο Εκείνο,

Όπου το ΤΕΛΟΣ έγινε ΑΡΧΗ.

Η ελπίδα έγινε όντως το Ζητούμενο.

Στο Μέλλον ήδη προτάθηκε,

από  το φίδι, τους ΙΣΧΥΡΟΥΣ,

και τους Πρωτόπλαστους:

Είτε πετάς με ίντερνετ και Κυβερνητική,

γιατί έτσι ο θεός κατέβηκε,

στη Γη αυτή τη φορά.

Είτε το δόρυ στα πλευρά

 σου για πάντα μπήκε!

ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ.