Στην εγκαρτέρησή σου θα σταθώ,
κάτω από ενός ουρανού αυγινού
τα ανοικτήρια
κάτω από μιας ανοιξιάτικης βροχής
το γάργαρο σκέπαστρο,
θα εκλιπαρώ…
σαν από μηχανής θεός να έρθεις
την άνυδρη γη μου να ποτίσεις,
σαρωτικό κύμα ψύχους…
η μυρωδιά σου
το εντός μου να ευωδιάζει
κι ο αγέρας,
από εσένα εμποτισμένος,
αερικό θα γίνεται
τη σκέψη να νοτίζει
σαν τα κουράγια μου θα σώνονται,
σαν το συναίσθημα
μονάχο θα αφήνεται
να αφυδατωθεί
κι εγώ εκστατική
κάτω απ’ τη διάφανη ομπρέλα μου
τις κερασιές θα βλέπω
ολάνθιστες να ερωτοτροπούν,
μαργιόλικα
τα λυγερά κορμιά τους να λικνίζουν
σε κάθε ψιλόβροχο… χάδι απαλό,
δε θα δακρύζω…
παρά την ώρα της βροχής,
τότε που το νερό
στην αγκαλιά μου θα σε τρέχει
και κάθε δάκρυ
με τη δική σου αέναη ροή θα σμίγει
σαν ένα αόρατο φιλί
που άδοτο,
απόμεινε να εκκρεμεί
Συμπεριλαμβάνεται στην
ποιητική συλλογή, «ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ-Η ώρα της εξόδου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου