ΤΟ ΟΤΟΣΤΟΠ

Στα ακαρνανικά βουνά το punto μου οδηγώντας

(θαρρώ πως στα ιταλικά punto θα πει «τελεία»),

στα ακαρνανικά βουνά, συχνά με σταματούνε

για να τους πάρω μέχρι το χωριό τους

ή και το δρόμο τους απλώς να λιγοστέψω.

Άλλος (ή άλλη) κουβαλά ένα δεμάτι φρέσκο

χορτάρι για τις γίδες του. Άλλος ένα δεμάτι

κλάρες ξερές ή και χλωρές το φούρνο να ταΐσει.

Άλλος ένα σακκί κουκιά, φασόλια ή καλαμπόκι.

Άλλος πεπόνια ή καρπούζια, άλλος τίποτε.

Κ’ είναι κι αυτοί που κουβαλούν τον ουρανό.

Όλοι σαν μπουν στο αμάξι μου βάζουν και το φορτίο.

Μόνο αυτοί που κουβαλούν τον ουρανό

μόνο αυτοί δεν βάζουνε μέσα και το φορτίο.

Αφήνουνε τον ουρανό πάντα εκεί απ’ έξω.

Κι όταν θα φτάσουν στον προορισμό τους

όταν κατέβουν απ’ το αμάξι μου

φορτώνονται τον ουρανό, ξανά, και συνεχίζουν.