ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ (Γιώργος Αλεξανδρής)

Για το προσωπικό τ’ αντάμωμα σαν ξεκινήσεις
στη στράτα της ζωής που τη θέλεις πλατιά και μακρινή,
κρυφό και γλυκό ξαπόσταμα ποτέ μην πεθυμήσεις
στ’  ακρόδενδρου τον ίσκιο  και την νεροπηγή.

Στα  μάτια σου,  κατάματα ν’ αφήσεις να γέρνει
η λαύρα του ήλιου και τ’ άπειρο τ’ ουρανού
και στα στεγνά σου χείλη η δίψα να  σου φέρνει
καθάρια κι άγια νάματα της ψυχής και του μυαλού.

Οι πόθοι σου  αδέσποτα φαντάσματα να μη γίνουν,
τα όνειρα να μην σε ακολουθούν  εξόριστα και γυμνά
και οι σκέψεις σου κοντόθωρες  να μη μείνουν
σε  μέρες και νύχτες που μέτρησες απανωτά.

Στο διάβα ταπεινές στιγμές μη νοσταλγήσεις,
το κάθε σου πρώτο βήμα να το θαρρείς στερνό
και φίλημα χαιρετισμού σε μνήμες μην ποθήσεις,
το βέβαιο αγκαλιάσεις και χάσεις τον πειρασμό.

Για της γνώσης τον παιδεμό στη μύηση  σαν ξεκινήσεις
στην  απόκληρη κι ασύμμετρη συνοδεία της ζωής,
το τέλος της ως δίδαγμα να μην αποζητήσεις
και μ’ αποφθέγματα αδόκιμος κριτής  να μη φανείς.

Στα διλήμματα  του λογισμού  και τις φοβίες  μη σταθείς,
στου ξορκισμού το θόλωμα μη σε γητέψει ο νους σου
και για αρνήσεις κι επιστρόφια να μην αναρωτηθείς.
Απέναντι θα στέκεσαι εσύ, ορκιστής του εαυτού σου.