Φ Τ Ω Χ Ε Ι Α (Γεώργιος Βελλιανίτης)

                                          Βλέπεις  ματάκια  απορημένα.

                                          Ματάκια αθώα,  φοβισμένα,

                                          Ο  πόνος  των  μικρών παιδιών.

                                          Λύπη  στα μάτια  της  μητέρας.

                                          Απελπισμένος  ο πατέρας.

                                          Μαύρα  σημεία  των  καιρών.

                                          Παππούς,  Γιαγιά,  μέσα  στο  δάκρυ.

                                          Στέκουν θλιμμένοι  σε  μιαν  άκρη.

                                          Θρηνούν  προσπάθειες  ετών.

                                          Βλέπεις  τους  άστεγους  στο  δρόμο.

                                          Στα  μάτια  τους  διακρίνεις  τρόμο.

                                          Ποιά η  κατάληξη κι  αυτών.

                                          Καταγράφονται  αυτοκτονίες.

                                          Οργιάζουν  οι  συντεχνίες,

                                          απατεώνων  και  κλεπτών.

                                          Η  Πρόνοια  έχει  εκλείψει.

                                          Κάθε  ευθύνη  έχει  λείψει.

                                          Πειράματα  των  ισχυρών.

                                          Ποιοί  όμως  έχουν  την  ευθύνη;

                                          Η  Κοινωνία  έχει  γίνει

                                          Σύνολο  ζωντανών  νεκρών.

                                          Δεν  θα  αργήσει όμως  η  μέρα.

                                          Θα  κάνομε  τον  τρόμο  πέρα,

                                          λυτρώνοντας  τον  τόπο  αυτόν.