ΠΟΙΜΕΝΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ (Β.Α.)

Δέσαμε το μουλάρι μας

απ’ των αιώνων τα τραχιά ριζά

κάτω από αρχαίο χρόνο κοιμηθήκαμε

με τον παλιό τοξότη

σε δασό ανταμωθήκαμε

κι απ’ τις γεροντικές τις αντηλιές

το μονοπάτι πήραμε και κατεβήκαμε

ως τις παλιές φτελιές.

Χνάρι το χνάρι απάνω σκαρφαλώσαμε

μέχρι του λύκου τη φωλιά

σ’ απόμερη απόκρυφη μικρή σπηλιά

προγγίξαμε

μικρά αγριοπερίστερα

και ύστερα

ήπιαμε αυγές και δειλινά

στ’ αγαπημένα της ψυχής μας τα βουνά

φύσης τον πόθο λίγο να δροσίσουμε

τον αναμμένο

μέσα στο κατακαλόκαιρο

με το νεράκι της κρυόβρυσης στο πλώχερο

ντυμένο με νυχτιάς τα γνέματα

μες σε δασιά ισκιά πλατανορέματα

κι αλλού γεμάτο αστράκια

και απάνεμο τον πίναμε

όταν την πρωινή σελήνη σβήναμε

στο λυκαυγές της νέας μέρας

που ’φερνε  ο ακτινόφωτος αέρας

μαζί με το πρωτόλαλο πουλί

από του λόγγου την αυλή

κι απ’ της πλαγιάς τα άγια κυπροκούδουνα.

Κι αλοχωρίτικα και τ’ άλλα κούδουνα

μια νέα δημιουργούσαν συμφωνία.

Στις φυλλωσιές με τα κρυμμένα αηδονίσματα

πο’ πάνω στήσαμε εικονίσματα

τελώνιο του λάγκαδου

να μην το συντυχαίνουμε

σαν στρατοκόποι αλλαχού πηγαίνουμε

λεφτοκαρυές γκορτσιές κοιτάζοντας

και ποταμιές χωριά κι αυλάκια στάζοντας

σαν οδοιπόροι ανταμώναμε

κι όταν νυχτώναμε

πόσες μορφές τα θάμνα παίρνανε

κι οι κλάρες

από  τα κεδρά από πούρναρα από έλατα

που γέρνανε

σ’ ορίζοντες τους μυθικούς και μαγεμένους

και με τη δύναμη

της μυθοπλάστρας  της φυλής ιστορημένους.

Κι ακόμα το ταξίδι συνεχίζουμε

στης ιερής εκείνης της απλότητας ελπίζουμε

το αρχινισμένο το ταξίδι να τελειώσει.

Κι ύστερα μούλα νια να σαμαρώσουμε

σε νέο αιώνα

και την πραμάτια την καινούρια

να φορτώσουμε

για άλλες κορφές

για άλλες στρούγγες

άλλες ρούγες

εκεί ν’ αρμέξουμε

τα κάλυβα να κτίσουμε

με τ’ άστρι  το πρωινό να τα σκεπάσουμε

στου χρόνου μες στις στάνες

όλο να γυρίζουμε

με των βουνίσιων σταυραετών

τις τιμημένες

τις αθάνατες φτερούγες.