ΔΙΣΤΟΜΟ- ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΓΑΝ ΑΡΓΥΡΗ

Πολλά σύννεφα  λίγα δέντρα

στα πουλιά στήσαν ενέδρα.

Μετά τη τελική κραυγή απλώνεται  η σιωπή!

Είν’ του Διστόμου η μυρωδιά

παιδιά που χάσαν την αγκαλιά

και αναστέναξαν βαριά

κι αναστενάζουνε βαθιά.

Τι τύχη είχε ένα πουλί

το βόλι δεν το είχε βρει

και πέταξε πολύ μακριά

για το Χορτιάτη και τα Καλάβρυτα.

Συνάντησε ήλιους σβηστούς

μαύρα ρούχα, δακρυσμένους αετούς

και μια αγέρωχη καρδιά

που κρατά ακόμη ψηλά

το πείσμα και τη λευτεριά!

Δεν άντεξε άλλο το πουλί

και πέταξε για τη ζωή

σ’ ένα αδέσποτο καράβι

κάθισε πάνω στο κατάρτι

τα μάτια του να ξεκουράσει

απ’ την βροχή την αρμυρή

πριν σε καινούριο κόσμο φτάσει.

Χρόνια μακριά στην ξένη γη

η θύμηση μοναδική

που του παγώνει την ψυχή

βαθιά το τρώει η επιστροφή.

Ο κόσμος του χαμογελά

μ’ ένα μειδίαμα απαντά

και χρώματα απ΄ την ίριδα

μες τη ζωή του αναζητά.

Κι έγινε τ’ όμορφο πουλί

ένα μικρό γλυκό παιδί

είναι ο Αργύρης που περνά

μες του Διστόμου τα στενά

κι όλο χαμόγελα σκορπά!

Ένας κυκλικός χορός απόψε αρχινά

είν’ του σαράντα τα παιδιά

σήμερα θα ‘ταν γηρατειά.

Είναι των πουλιών  λαλιές

που χάθηκαν με τις κραυγές!