Το πυροφάνι έμεινε στο κύμα
ο σταλακτίτης σε βαθιά μέσα σπηλιά
και του νερού το διάφανο το βήμα
νεκρή εικόνα μες την αντηλιά
οι νυχτερίδες φτερωτές κυράδες
σε έναν κόσμο που στα λήθεια σπαρταρά
μες σε βαθιούς και νόμιμους Καιάδες
καμακωμένη αργοσβήνει η χαρά
μα όσο κι αν ανώφελα σταλάζει
μέσα απ' τα μούσκλια των καιρών βρύση κρυφή
και της κακίας ακονίζονται τα νύχια
στα πολυτρίχια και στις φώκιες κάτι αλλάζει
σε ξεροβράχου θαλασσόδαρτη κορφή
και στης χαμένης ύπαρξης τα μύχια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου