Κάθεσαι αναπαυτικά να παρακολουθήσεις τις ειδήσεις
δίχως να παραλείπεις την εβδομαδιαία εμφάνιση
του συνειδητά και κατ’ επάγγελμα διαστρεβλωτή
με την τσιριχτή φωνή και τα γουρλωμένα μάτια
να ασελγεί επί παντός του επιστητού
τιμωρώντας τον εαυτό σου
και νοητά αυτομαστιγωνόμενος
συνεχίζοντας να απολαμβάνεις τον καφέ σου
φορώντας επίσημο ένδυμα αναρωτώμενος
πόσο μακριά είναι το μέλλον ακόμη
βαδίζοντας πάνω στην ουτοπία
αγναντεύοντας το πότε και το γιατί
δρασκελώντας την κάθε στιγμή
πάντα αντίθετα με την φορά του ανέμου
χορτάτος από ανυπόστατα και κυρίως ανύπαρκτα
χθεσινά νέα και εκτός λειτουργίας
αφορισμούς παθών και εντάσεων.
Το σώμα αυτοδιαλύεται περιστρεφόμενο
και μετατρέπεται σε άγραφες σελίδες
βιβλίου που πάσχιζες να γράψεις
ακολουθώντας τον ρυθμό
από τον ήχο των σταγόνων
μιας βρύσης που στάζει.
Απομακρύνθηκε ο Μορφέας
μα τα μάτια μένουν σφαλιστά
παραμένεις εγκλωβισμένος σε δύο διαστάσεις
δίχως το ελάχιστο ίχνος υπέρβασης της καθεστηκυίας τάξης
ή έστω μιας προσπάθειας σχεδιασμού επί χάρτου
αίρων τις αμαρτίες του παρελθόντος.
