Ένας ..Θανάσης (Ελένη Σέττα)

Πού πας Θανάση, με τόση βιάση,

σ’ έρημη χώρα.

Σ’ έχουν γελάσει, σ’ έχουν δικάσει,

πολιτικοί  τούτη την ώρα.

Αχ  ρε Θανάση, σ’ έχουνε πιάσει,

αριστερίζεις.

Δύσκολη η ζήση, αλισβερίσι,

μα εσύ πορίζεις.

Δικτατορία, δημοκρατία,

μια απ’ τα ίδια.

Θέατρο η ζήση, σωστό μεθύσι,

πα στα σανίδια.

Το χειροκρότημα, σαν χαϊδολόγημα,

σε συνεπαίρνει.

Η κωμωδία, σαν τραγωδία,

δάκρυα φέρνει.

Τρέχα Θανάση, μην σε προφτάσει ,

ο άπονος χρόνος.

Πού πας Θανάση, έχεις γεράσει 

και φεύγεις μόνος.

Κρυμμένοι (Δημήτρης Κουρκουμέλης)

Συμβαίνουν όλα, στη στιγμή.

Μια συνεχόμενη προσαρμογή.

 

Σε προοδευτική αναβολή.

Ο πλανήτης, "κλινική".

Με οθόνη κινητή

και ψυχοανακατασκευή.

 

Νόμοι αναβαθμισμένοι.

Η θεραπεία σε προσμένει.

Ακούγεται σε όλη την οικούμενη.

Η αλήθεια μας κρυμμένη

ή για πάντα πια χαμένη

ΕΦΙΠΠΟΣ (Βασίλης Καπράλος)

                                        Πως κάποιο λάθος, έγινε, φωνάξανε.

Τα δυο του πόδια στον αέρα,

πως δεν πρέπουν, στ’ άλογό σου.

Γιατί στη μάχη, δεν απέθανες…

 

Τι να απαντήσεις;

Πως ο πόλεμος, δεν τέλειωσε;

Πως είσαι ακόμα, ζωντανή φοβέρα;

Πως κάτω απ' τις οπλές, ζει τ' όνειρο,

για να' ρθει η Λεύτερη η Μέρα;

 

Πως  νύχτες αρματώνεσαι,

‘κείνο το γιαταγάνι;

Που το ξανοίγει ο εχθρός

και την ψυχή του χάνει...;

 

Και πως μεσ΄ στα χαράματα,

που το έργο σου, τελειώνει,

ο χρόνος τ’ άγαλμα ορθό,

                                      θέλει και το παγώνει;      

( ΄Αγαλμα Κολοκοτρώνη )