Γελωτοποιός

Έχοντας τελειώσει το κόλλημα της ταινίας ,

γύρω από τους δυναμίτες,

σύρθηκα απαλά πάνω στο χώμα

γλείφοντας σχεδόν τους σβόλους του.

Αγκάλιαζα ήδη την ηδονή της ανατίναξης.

Μη και τους αγγίξει η ανάσα μου και καταλάβουν τα όνειρό μου,

την μοίρα που επέλεξαν,  να την κατασπαράξω.

Ζήτησαν  γελωτοποιό, τα μάτια να μας κλείσουν

Για να μην καταλάβουμε πως θα μας παγιδέψουν.

ΕΓΩ λοιπόν είμαι το θύμα τους και νάμαι δώ μπροστά τους

διπλός ρόλος να παιχτεί απ τα ιμάτια  μου.

Το πλήθος σαν μαζεύτηκε, το μέλλον του ν’ ακούσει

πως τάχα δεν μπορούσανε πλέον να επιζήσουν

και τότε εγώ πετάχτηκα… το σκηνικό ν’ αλλάξω

για να μην καταλάβουνε το αίμα τους ,που ρουφιέται

και όπως ξεδιπλωνόμουνα

το πλήθος χαμογελάει

κι οι δυναμίτες φεύγουνε

και σώματα διαμελίζουν.

Ρέει το αίμα πράσινο απ’ την χολή βγαλμένο.

το πλήθος σιώπησε ξανά

μύρισε ΠΡΟΔΟΣΙΑ.

Και γω στο αίμα πλάγιασα που βγήκε απ την στολή μου.

ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ

για τον τελευταίο άνθρωπο

Ξεσκόνισε

Συγύρισε

Κατούρα

είν’ η μέρα της φασίνας

Μίλα

Μη μιλάς

Δούλεψε

Βάλε μυαλό

δεν είναι η ζωή παιδική χαρά

Μεγάλωσες

Να δεις τι θα κάνεις

Γλύψε

Προσαρμόσου

να ’σαι:

παραγωγικός

(Αξιοπρεπής)

και μετρημένος

Αξιοπρεπής κυρίως

Να υποκλιθείς

αλλά να κοιτάς στα μάτια

το αφεντικό

Να χαμογελάσεις θυμήσου

Γίνε καλύτερος

Γίνε αποτελεσματικότερος

Γίνε όπως σου ’δειξαν

Σκότωσε κάτι

…

Μην κάθεσαι άλλο:

σκότωσε κάτι!

Προσπάθησε κι άλλο:

Ψάξε

ΒΡΕΣ

ΤΑ

ΑΝΤΙΚΑ-

ΤΑ-

ΘΛΙΠΤΙΚΑ…

Η απουσία σας, μας ευχαριστεί

Η απουσία σας, μας ευχαριστεί

Γιατί μας πιάνατε τόπο

Γιατί μας κόβατε τον ήλιο

Γιατί μας πνίγατε το γέλιο

Γιατί μας μετρούσατε τα λόγια

Γιατί το βλέμμα σας ήταν βαρύ

Γιατί για χαμόγελο δείχνατε χολή

Χαρά μας η ατυχία σας

Και άγρια χρωστική

Τη θέση σας γεμίζει

Την κενή

Κισσός τη συντροφεύει/

Τα φτερά μας ανοίγουμε

Άνθρωποι-Πτηνοί

Την έλλειψή σας

Πετάμε

Στη Νέα Ζωή

Κι όμως ακόμα … μουγκρίζει

21^η Απρίλη σήμερα

και στη μνήμη μου κροταλίζει

                                    ένα πολυβόλο

Ένα Τανκ μουγκρίζει

                        στις αναμνήσεις μου

καθώς το συρματόπλεγμα

                          σφίγγει το λαιμό μου

Αφού σαν σήμερα

βγήκε στους δρόμους το θεριό

                     με τα σιδερένια πόδια

 Διψούσε για αίμα                      

          το θεριό με τα πύρινα μάτια

κι’ όρμησε σε στήθη τρυφερά

                                 και ανυπότακτα

Δεν ήταν κακό εκείνο το θεριό

ήταν απλώς το θεριό

               που πέταξε τη μάσκα του

Το θεριό που ενίοτε,

                ακόμα μουγκρίζει

                                        στη Σταδίου

όταν οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί

κι οι νέοι διεκδικούν τα όνειρά τους

Tι νόημα θα είχε ο ουρανός αν δεν είχαμε φτερούγες
τι νόημα θα είχε ο θάνατος αν δεν τον νικούσε μια μικρή φλόγα

Κάποτε αντηχούσαν στην Ελλάδα επανάστασης κανόνια

Κάποτε αντηχούσαν

στην Ελλάδα επανάστασης κανόνια

Τώρα η Ελλάδα βαράει κανόνι

Το γεγονός δεν πρέπει να τρομάζει

όσους δεν έχουνε κολλήσει λέπ[ια]ρα

ειδικά όταν σουρουπώνει

κι έρχονται της φουντωτής σκέψης

αντισταθμιστικά μέτρα

ή το άνοιγμα και ο διαλογισμός συνάμα

όταν στρώνει

του αετού το γάλα γεύμα

σε μιας θαρρετής αποκοτιάς το νεύμα

Οσονούπω φτάνει

κι ο Lewis Carroll πάνω σε πατίνια

πάνω στην ώρα που αστράφτουν

απ’ τη χώρα των θαυμάτων

της Αλίκης οι χυτοί λαγόνες

Σαν λαγωνικό τεντώνεται στην Κρήνη

τον υδάτινο πίδακα

που ανέλπιστα κυλά μες τους αιώνες

να κεντράρει στο λαγήνι

Κατά τα άλλα

κυρία επί των Τιμών

Ντολόρες Σαχλαμάρες

και αξιότιμε του νομού Ημιμαθείας βουλευτά

κύριε Μπουρδοκαταλάθογλου

σιχαμερή η ώρα

όταν μας προσαράζει

ικέτες ναυαγούς

ανέστιους χρεώστες

σε τούτη τη θεσπέσια Πάτωνχώρα

Σταύρωση

Αλυσοδεμένοι με αιματοβαμμένες αλυσίδες
στερεωμένοι με καρφιά σε ένα σταυρό
με φλέβες που τραβήχτηκαν όπως οι ρίζες
που γδύθηκαν από τη σκληρή σάρκα

ίδιος ανυπόφορος πόνος
ίδια απώλεια
και ο εκατόνταρχος της αγάπης
έλεος κανένα δεν δείχνει

αποξηραμένα λουλούδια
ρούχα λερωμένα
μνημεία των ονείρων
στην παγωμένη λάσπη.

Μακροβούτι μεν εκ ρηχών υδάτων δε…

Φίλους που κλείσαμε

στο μυαλό και στην καρδιά μας

πού έχουν δραπετεύσει;

Μας χαιρετούν και στρίβουν

λες και θα βρέξει

Με τόσες λέξεις

ψάχνεις κάτι

–μην είναι μόνο λέξη–

σε σώμα γλώσσας

που άπληστα μας εγκολπώνει

κάθε φορά ευτυχώς

αλλιώς φωτίζοντας

τις άπειρες φωτοσκιές

της άλωσής της

Από το χύμα λίμα

ως την Ιδέα της διάφανης αυλής

με βρυχηθμούς βαθύς

ανοίγονται βεντάλια

σε θεϊκή απόσταση

κυματισμοί του σύμπαντος

που ο Διόνυσος

του ξέφρενου βιώματος

στην αγκαλιά του

απλώνει

προς τον Φοίβο

της τέλειας ανέγγιχτης γραφής

Πέρασα έξω απ’ τα καλύτερα σχολειά

κι ήθελα να τους βάλω πυρκαγιά

Κανείς δε μπορεί να διδάξει

τίποτα σε κανέναν

συλλάβισε

αποτινάζοντας

κάθε γκλαμουριά

στη φλαμουριά

σκουριά

αυτή κι αν αντέχει

Κάντο μόνος

κι αν η φράπα βγει μάπα

θα είναι όλη δική σου

τουλάστιχον

Ο έρωτας το μόνο νηστίσιμο

που σου προτείνω

καλή μου σαρακοστή

Ε Τ Σ Ι Κ Ι Α Λ Λ Ι Ω Σ

Ένα χαμόγελο πικρό θα ‘χες στα χείλη
Πίσω από τα βλέφαρα
μόλις που θα κρατούσες το δάκρυ,
σκύβοντας ν' απιθώσεις στα χείλη μου απαλά
το στερνό σου φιλί.
Ύστερα με αργό επίσημο βήμα
θα κινούσες να βγείς από την κάμαρη,
αφήνοντας να σέρνεται ελαφρά στο πάτωμα
το μακρύ σου πανωφόρι.

Έτσι ωραία τα είχα φανταστεί. Ποιητικά.
Όμως γελάστηκα και πάλι.
Γιατί αφού κατακόκκινη μ 'έβρισες υστερικά,
έφυγες βιαστική βροντώντας πίσω σου την πόρτα,
χωρίς να σου περάσει ούτε στιγμή από το νου
πως έτσι κι αλλιώς
εγώ τους στίχους θα τους έγραφα.

Πεζό ποίημα

Ζαλισμένες λέξεις κλεισμένες στο δοχείο της ανάλυσης.

Μάρμαρα κομματιασμένα για αγάλματα που δεν λαξεύτηκαν.

Αυτή είναι η ζωή μας.

Τσαμπί που δεν μας τρύγησε κανείς και μαράθηκαν οι ρώγες πάνω του.

Γραμμόφωνο που παίζει ελέκτρο -ποπ και δεν του ταιριάζει καθόλου.

Θα υφάνω μια φορεσιά, με τοιχώματα από αρτηρίες.

Θα πάρω κόκαλα, αίμα, δέρμα και θα με ξαναφτιάξω.

Εμένα που θαύμαζα και μ' έκρυβα.

Και θα με ξαναβρώ. Στ’ ορκίζομαι....

Tώρα Τώρα Τώρα (υπερλεξιστικό)

Τώρα που μπήκε άνοιξη
σαμάρια βουλεμάτα
κιτίραμπι παράνυφα
όλο 'μορφιά γιομάτα

Αουραγκοντάγκος φρικασέ
σημύδες στην πλατεία
γειά και χαρά σου μενεξέ
κιμπάρι τα λιθίγια

Ούλα φασούλα ούλα τα
φατσούλα και φασούλα τα
ή τάν ή επιτάλατα
ταρατατού κι' ανάλατα