Πώς περιμένεις...

Δεν απομένει παρά μονάχα η σιωπή
όταν το Αδιέξοδο φορτώνει την Ψυχή,

σε ξεζουμίζει κι' είναι μέσα σου Σκιά,

χωρίς κορμί, χωρίς μυαλό, χωρίς καρδιά.

Φοβάμαι γιατί το ξέρω πως μόνος το δημιουργώ,
και το ενισχύω, όσο αναβάλλω και με πιάνει τεμπελιό,

μα δεν το καταλαβαίνω γιατί αισθάνομαι μόνος
κι' από πού θα παρακινηθώ...;

Όταν κλείνεσαι στο σπίτι, στη δουλειά
κι' επαναλαμβάνεις ίδιες συνήθειες αλλά παραμελείς

τα πιο σημαντικά,

εκείνα τα οποία, έχεις μείνει στάσιμος και γίνονται θηλιά,
πώς περιμένεις άνθρωπε, να νοιώσεις τα καλά...;

Δειλά βήματα

Στις σκιές σου μπλεγμένος

το σ΄αγαπώ απορείς,

μες στις λάσπες σκορπισμένος

ζητάς να σωθείς.

Αρπαγμένος από άλλους

σε άτοπα γυρνάς,

τον Πατέρα Χ(Κ)ρόνο φοβάσαι

και λυγάς και λυγάς.

Σαν να ανοίγεις μια πόρτα

καινούρια μέρη να δεις,

μα πάλι ιδρώνεις

και γυρνάς το κλειδί.

Σαν τους πρωτάρηδες της ποίησης κι' εσύ,

ερωτευμένος μα δεν τόχεις...

Σήμερα σου μιλάω για Φόβο...

Σήμερα
θα σου μιλήσω
για τον Φόβο.
Ναι,για αυτόν που φοβάσαι
να παραδεχτείς
ότι έχεις μέσα σου
και κάνεις τον καμπόσο.
Πως δεν τον νιώθεις
σε κάθε σου κίνηση
σε κάθε σου φιλί
και σε λέξεις ανείποτες...
Σε κάθε σου ανάσα
αμφιβολίας,
σε κάθε μίζερη σκέψη σου
για το τώρα
και το μέλλον του κόσμου...
Μα να θυμάσαι μονάχα αυτό:
Πως ο Φόβος σου
αφορά την Ζωή
που δεν έζησες.
Για αυτό αναγνώρισέ τον
μα μην τον σκέφτεσαι
απλώς
άστον να υπάρχει
και κάνε το τώρα Θεό...