ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΙΝ (Δημήτρης Π. Κρανιώτης)

Σκάψαμε με τα χέρια

το χώμα της ανάστασης

(μήτρα ζωής η γη

υιών και θυγατέρων)

ποτίζοντας ρίζες

που αλωνίσαμε

(δούναι και λαβείν

κατά φύσιν

κεκτημένα),

ξεθάβοντας νεκρούς

που αφορίσαμε

(δούναι και λαβείν

παρά φύσιν

τεκταινόμενα).

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ

Κόκκινο έβαψα

τον ουρανό,

μέρες που μ’ έχασα

και μ’ απαρνήθηκα,

γελώντας αναίτια

τις έζησα.

Κόκκινο έβαψα

το νερό,

σε δάκρυα μ’ έπνιξα

και με διέσωσα,

ξεχνώντας τύψεις

με ξεγέλασα.

Κόκκινο έβαψα

το ποίημα αυτό,

με λέξεις μ' έσβησα

και μ’ ανέστησα,

γράφοντας μ’ αίμα

μ’ εκδικήθηκα.

ΓΡΑΒΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΙΔΟΥΣ

Άρχισα να ξηλώνω

τα ρούχα μου,

ώσπου έμεινα γυμνός

στη μέση του πουθενά

φωνάζοντας

σε μια γλώσσα άγνωστη

(έτσι κι αλλιώς

ποιος θα με καταλάβαινε;)

μα δεν με συνέλαβαν

για προσβολή δημοσίας αιδούς.

Για να σταματήσω τις φωνές

με κέρασαν αψέντι

και μ’ έντυσαν στην τρίχα,

όμως τα κορδόνια μου

δεν ταίριαζαν

με την γραβάτα τους.

Δεν άφησα ρέστα

για πουρμπουάρ.

Δεν σκόνταψα διαγωνίως.

ΕΚΠΟΙΗΣΗ

Εκκωφαντική ένταση

χωρίς προλόγους,

ευτελής ανομβρία

με προκάτ επιλόγους,

φλυαρία κινήσεων

που δεν αγγίζουν την αφή,

αστυφιλία λέξεων

που θρυμματίζουν το φιλί,

οίνος της ευής

σε εκποίηση

μέσω πιστωτικής

ημιτελών αισθήσεων

κι ανένταχτων στιγμών.