Ένας ..Θανάσης (Ελένη Σέττα)

Πού πας Θανάση, με τόση βιάση,

σ’ έρημη χώρα.

Σ’ έχουν γελάσει, σ’ έχουν δικάσει,

πολιτικοί  τούτη την ώρα.

Αχ  ρε Θανάση, σ’ έχουνε πιάσει,

αριστερίζεις.

Δύσκολη η ζήση, αλισβερίσι,

μα εσύ πορίζεις.

Δικτατορία, δημοκρατία,

μια απ’ τα ίδια.

Θέατρο η ζήση, σωστό μεθύσι,

πα στα σανίδια.

Το χειροκρότημα, σαν χαϊδολόγημα,

σε συνεπαίρνει.

Η κωμωδία, σαν τραγωδία,

δάκρυα φέρνει.

Τρέχα Θανάση, μην σε προφτάσει ,

ο άπονος χρόνος.

Πού πας Θανάση, έχεις γεράσει 

και φεύγεις μόνος.

Ευκαιρίες… (Ελένη Σέττα)

Μια μέρα, ακόμα, στο τεφτέρι 

κι όλο ζυγώνει καλοκαίρι, 
ο ήλιος άρχισε να καίει, 
μα η καρδιά ακόμα κλαίει.

Πολλοί οι «παπάδες» στη τιβί, 
μ’ ακόμα η εικόνα είναι θολή 
κι αυτή, η μαγική, η λύση, 
κάπου αλλού έχει κολλήσει.

Άδειοι οι κάδοι, από σκουπίδια, 
παντού καημός κι αποκαΐδια,
σκηνές π’ ατάκτως είν’ ριγμένες, 
ψυχές, ποντίκια, στοιβαγμένες.

Τι κι αν ανθίζει το χορτάρι 
κι η ανθρωπιά, με το καντάρι, 
ο πόλεμος καλά κρατεί, 
παντού το χρήμα διοικεί.

Πονά η καρδιά στο στήθος μέσα, 
ο άνθρωπος δεν έχει μπέσα, 
λυμαίνεται την δυστυχία, 
η συμφορά είν’ ευκαιρία.

Μικρό παιδί

Μικρό παιδί,

τρελό πουλί,

λαλεί, σε κλώνο ολάνθιστο.

Μικρό  πουλί,

τρελό πολύ,

ξέγνοιαστο και αχάριστο.

Μικρή  στιγμή,

τρελή στιγμή,

περνά γοργά και χάνεται.

Τρελή στιγμή,

μικρή ζωή,

την ζει μα δεν αισθάνεται.

Μικρός Θεός,

κακός Θεός,

ο Έρωτας ορθώνεται.

Κακία στιγμή,

γλυκεία στιγμή,

το είναι  αναστατώνεται.

Το όνειρο

Βγήκε ο ήλιος πάλι,

πονάει το κεφάλι,

ξενύχτησα να κλαίω,

 δεν ντρέπομαι… το λέω.

Χαμογελά η μέρα,

ας είναι και Δευτέρα.

Πολύβουο μελίσσι,

αχολογά η ζήση.

Γεμάτο τα γραφείο

και το λεωφορείο,

άτομα σαν κι εμένα,

με μάτια απελπισμένα.

Καρδιές  σαν κουμπαράδες,

δεν βγαίνουν οι παράδες,

να πάρει χρώμα ρόδινο,

το  όνειρο το επώδυνο.