ΖΩΉ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΌΝΕΙΡΑ (Χατζηγιάννη Έλενα)

Σ' ένα κλουβί αν κάποτε θελήσεις
να με χώσεις,
το πνεύμα μου ανήσυχο
θα φύγει να πετάξει.

Χρυσό ή πλατινένιο το κλουβί,
σε μένα αδιάφορο.
Θα ψάξω για τη σχισμή
για να γενώ δραπέτης.

Τον ουρανό να δω ξανά!
Τα σύννεφα με τα όνειρα ν' αδράξω!
Φτερά; Τα 'χω πάντα μαζί μου!
Τη φορεσιά του Ίκαρου
θα βάλω ευθύς αμέσως!

Και σαν με δει ο ήλιος ο καυτός
"Φύγε μακριά μου!" κι αν θα πει
"Μη θέλεις να σε κάψω ζωντανή;"
κι αν με ρωτήσει
Εγώ πάλι θα πάω!

Με το απερίσκεπτο του νέου
της ψυχής μου θ' απαντήσω:
"Εμένα δε με μέλλει!
Τη ζέστα σου ας νιώσω μια στιγμή
κι ύστερ' ας πεθάνω!

Τι να την κάνω τη ζωή
δίχως τη λευτεριά,
τα ονείρατα,
τα θέλω τα δικά μου;

Ενώ έτσι...
κι αν καώ...
θα μείνω στην Ιστορία
ως Ηρωίδα Αθάνατη!

Θα 'χω να λέγω τότε εγώ
πως είμαι η μοναδική θνητή
που άγγιξα τ' Όνειρο μου.

Κι ας ήταν το φιλί τ' ονειρικό
η μόνη αληθινή ζωή.
Δώρο...
απ' τον θάνατό μου! "

ΠΌΘΟΣ ΝΎΧΤΑΣ

Θέλω εγώ στα σκοτεινά
να 'ρθω να σε αγγίξω.
Θέλω να σε 'βρω στα κρυφά
να νιώσω το κορμί σου.
Να νιώσω την ανάσα σου
και να χαθώ μαζί σου.
Το κάθε βράδυ στα κρυφά,
το κάθε μέρα χώρια,
δίνει μια μπόρα στο κορμί
μια ζάλη στο μυαλό μου.
Όλες οι ώρες οι πολλές
δεν έχουν σημασία.
Το μόνο που ποθώ εγώ
είναι να ρθει το σκότος.
Σκότος νυχτιας, χτυπος καρδιάς, αντάρα στο κορμί μου.
Υγρή η νύχτα θα γενεί,
υγρό θα ναι το στρώμα.
Η σκέψη και τα μάτια της
πάνω σου γέρνουν πάλι.
Η προσμονή ειν' θάνατος αργός,
λύτρωση η αγκάλη.
Οι ώρες της ημέρας μου
να φύγουν θέλω σα στιγμή.
Να ρθουν οι ώρες της νυχτιάς,
να τρέξω πια να σε έχω.
Σκότος νυχτιάς, χτύπος καρδιάς, αντάρα στο κορμί μου.
Υγρή η νύχτα θα γενεί,
υγρό θα ναι το στρώμα.