ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΠΟΥΛΙΑ (Φαίη Ρέμπελου)

Τα πουλιά δεν έχουν ρίζες '

Θυμήθηκε με νοσταλγία την εποχή που ήταν δέντρο '

η μάλλον δεν ήταν -δεν ήταν ποτέ '

ένα μικρό νέο και ρωμαλέο πουλί ερωτευμένο με τον έρωτα,

ερωτευμένο με την αγέλη του.

Αχ ναι,την αγέλη του!

Πως μπόρεσε ο άνεμος να τα πάρει όλα πίσω, μια τέτοια συντροφιά '

την ζωή μας ολάκερη -

που να πετάξεις;

Μολυσμένοι οι ουρανοί απ'την κακία και την απληστία των ανθρώπων '

κι αν ποτέ υπήρχε θεός

θα ήθελε για δικαίωση

να βλέπει στα πρόσωπα τους την χαρά

και όχι ψεύτικες γκριμάτσες για σέλφι.

Πού να πετάξεις;

Για πόσο;

Νιώθεις μια μοναξιά που μαβίζει το μπλε τ' ουρανού.

Πέτα.

Πέτα και ότι και για όσο γίνει

Η ΠΟΛΗ (Φαίη Ρέμπελου)

Άσχημη πόλη

όμορφα φτιασιδωμένη

ακατάλληλη για ενηλίκους ώστε

πέρα απ' τις πολύχρωμες λάμπες

στις γέφυρες,τα κάστρα και τις πέργολες

να μην φωτισθεί ποτέ.

Άσχημη πόλη που καιροφυλαχτείς σαν άγριο κοράκι για όσους θα σηκώσουν κεφάλι κι ανάστημα..

Ένα πέπλο ομίχλης φοράει την πλάνη σου,

τα κύματα της θάλασσας σκεπάζουν τον λόγο.

Όχι πια πετριές στη λίμνη σου

η' αφρούς στο σιντριβάνι.

Τ' όνειρο των ανηλίκων τέκνων σου

να φύγουν μακριά.

Άσχημη πόλη,

είμαστε πλέον κάμποσοι

που δεν κάνουμε για σένα:

Είμαστε γυμνοί

και ζωσμένοι με πυρομαχικά

ΣΤΑΓΟΝΕΣ (Φαίη Ρέμπελου)

Σταγονίδια τα μόρια του ιού στον αγέρα

Σταγονίδια.

Σταγονίδια στους αστικούς ωκεανούς οι μοναχικοί άνθρωποι,

άνοιξη δίχως αποσκευές, παρέες και προεκτάσεις

στους δρόμους.

Σταγονίδια.

Σταγονίδια τα δάκρυα που με πλημμυρίζουν,

δεν χωρούν εδώ άλλα'

το μαρτύριο της σταγόνας,

σταγονίδια.

Σταγονίδιο και η χαρά μου, που μάταια περιμένει κι άλλες σταγόνες

να αντέξει, να μη σβηστεί.

Ένα μικρό, αδύναμο σταγονίδιο.

ΑΠΛΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Τελευταία έχω ενδυθεί τον ρόλο του παρατηρητή.

Παρατηρώ αχόρταγα τις ανθρώπινες μορφές,

στις τράπεζες, τα σούπερ μάρκετ, τα μέσα μεταφοράς.

Να, τώρα κοιτάζω αυτές τις νεαρές τσιγγάνες 

που μπήκαν στο λεωφορείο μιλώντας ζωηρά, φωνάζοντας έντονα,

χειρονομώντας αναιδώς.

Βλέπω και κείνη την αυστηρή κυρία με τον κότσο που στέκεται παγωμένη

σε πρόωρη ακαμψία, κουνώντας ίσα-ίσα το κεφάλι της

με μια έκφραση οστεοπορωτικής, δήθεν αστικής αξιοπρέπειας.

Δεν της αρέσουν οι εντάσεις.

Η αυτού ταπεινότης αναζητούσε ανέκαθεν τον αποδιοπομπαίο τράγο.

Πως αλλιώς θα παρηγορήσει τον εαυτό της για την διαρκή καβάλα των ανώτερων κλιμακίων;

Δε γνωρίζω πια τί εκφυλίζει περισσότερο τα χιλιάδες άψυχα ζόμπι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. 

Η πατρίς, η θρησκεία ή η οικογένεια.

Σίγουρα ο γιος της θα αναζητά αυτή τη στιγμή τη δόση του,

σε κάποιο παρκάκι στην Ομόνοια, 

σκέφτομαι και αφαιρούμαι ξάφνου από το τοπίο

καθώς διασχίζω τον δρόμο πλαγίως

και μια τεράστια νταλίκα κινδυνεύει να με πατήσει.

"Τι συμβαίνει κοπέλα μου"; ρωτάει έξαλλος ο οδηγός. "Δεν μπορείς να περπατήσεις ευθεία;"

"Ευθεία;" τον ρωτώ κοιτάζοντάς τον με απορία.

"Προσπάθησα κάποια φορά, ατο μακρινό παρελθόν, αλλά ήταν ήδη κλειστός ο δρόμος."