ΡΟΙΤ ΑΜ

εκείνο,
το πλήθος,
στο βάθος του νερού,
στα πόδια των νυσταγμένων δέντρων,
με το πρώτο πρωινό φιλί των εραστών,
μετανάστευσαν ως πορτραίτα ενός ανύπαρκτου ουρανού,
στα χάδια των τοίχων της αιώνιας πόλης μας,
με παίρνουν τηλέφωνο τα βράδια,
και εγώ τους στέλνω ανορθόγραφα σκονάκια,
στους υπόλοιπους,
τα παρουσιάζω σαν τα χαρτάκια που έγραφε η μάνα μου.
Ψώνια για το σπίτι.
είμαστε οι εχθροί που δεν φαινόμαστε,
το δάχτυλο του προδότη που δείχνει αυτούς που πρέπει να εκτελεστούν,
δεν υπάρχουν όμως τουφέκια,
και δεν υπάρχουν ήρωες,
άλλωστε η σφαίρα δεν θα έβρισκε κανέναν,
μόνον θα διαπερνούσε τις κουρτίνες,
πέπλα,
καπνός όταν καίγονται ελαιόκλαδα,
η μυρουδιά τους,
θα ανέβαζε το βλέμμα μου στον θόλο που σκοτεινιάζει,
θα με ξανάφερνε πιο μπροστά,
εκεί,
όπου μου στέλνει σήματα μορς,
στραπατσαρισμένα,
σε μικρές ήσυχες νύχτες,
ο αόρατος άνθρωπος
ντυμένος με τα ρούχα βιαστικών ανθρώπων
που πάντα,
μικρός, αναρωτιόμουν
αν πραγματικά φταίω και γιαυτό με μισούν
τέλος πάντων,
αυτές είναι,
οι αστείες σκέψεις ενός παιδιού,
Η κούραση της επανάληψης,
η ζεστασιά της αποστείρωσης

Let's Fucking rock And Fucking roll

Μια πρώτη διευκρίνηση. Η γλώσσα είναι σχετική και ελάχιστα καλόβουλη για να την πιστέψεις και στο τέλος (εάν υπάρχει αυτό το μπουρδέλο που λέγεται τέλος) να μας ενώσει μέσα στην ροζ καρδία του συγχρονισμού. Άρα ας ξεκινήσω κάπως έτσι. Σημείο έναρξης και επαναπροσδιορισμού θα είναι η κοιλιά, η δική μου και η δική σου, οι περιστροφές της, οι αναταράξεις της, τα αέριά της, οι μουδιασμένοι της κόμποι θα δίνουν κάθε φορά το τέμπο και το στίγμα μιας ανακλαστικής έλξης ή άπωσης. Μια συμβολική αμοιβάδα μέσα στο αόρατο σώμα μιας αόρατης αμοιβάδας, το απόλυτο σόναρ μωρό μου. Θα στήσουμε λοιπόν αυτί στα τοιχώματά της και με κλειστά μάτια και σταθερή αναπνοή θα ιχνηλατήσουμε και τις πιο ανεπαίσθητες δονήσεις, τους ήχους του βυθού που εννοείται ότι αποτελούν την μετεστραμμένη φωνή όλων των επιφανειών, προς κάθε επιφάνεια και προς κάθε κατεύθυνση. Εκεί θα σχιστεί το παραπέτασμα, εκεί δεν θα υπάρχει κανένα ψέμα να ειπωθεί. Όχι δεν θα είναι ο παράδεισος και βέβαια δεν θα χρειαστεί να αποδημήσουμε για να ενωθούμε, ones and for all, με το γελοίο άυλο πυρήνα που μια μέρα μας έφτυσε και τώρα μας υποδέχεται, ξανά, ανάμεσα στα πόδια του για να γίνουμε ένα με τα κολπικά υγρά του. Και τα πράγματα έχουν κάπως έτσι, η γλυκιά ήττα των λέξεων έρχεται με την παιδική είσοδο του γεγονότος και την ηλιόλουστη καταιγίδα της συνειδητοποίησης, όταν σπάει το τακούνι της πρόθεσης και πέφτει στο φρεάτιο της πράξης, όταν το κάθε λάθος θα κοιταχτεί στον καθρέφτη και, επιτέλους, θα βγει για δείπνο με την αξιοπρέπεια του να είσαι αυτό που ήδη ήσουν και αν μη τι άλλο έμελλε να γίνεις, αυτό που ήδη ήσουν, χωρίς μετάφραση, χωρίς συμβολικούς στροβιλισμούς και μοναχικούς εναγκαλισμούς στο δωμάτιο της θλιμμένης πριγκηπέσας, ψηλά, ψηλά στο τελευταίο δωματιάκι του πύργου.

προσωπείο

Οι μουσικές χτίζονται πάνω σε μουσικές
τα λόγια πάνω σε λόγια
η αγάπη πάνω στην αγάπη
και πάνω στη έλλειψη της
τα πάντα χτίζονται πάνω στην έλλειψη
αυτού που είναι ήδη εκεί
και ο λευκός θόρυβος των φόβων μας
ως αυτεπάγγελτος σκύλος-οδηγός
εξουδετερώνει την ηδονική αδιαφάνεια του
ενώ αυτό αόρατο
φέρνει βόλτες επαναληπτικές
πάνω και μέσα στο σώμα μας
Οι τοίχοι κτίζονται πάνω σε αυτό το ενοχλητικό κενό
που τα μάτια μας
ώς άθροισμα όρασης
όλων των υπολοίπων διαθλασμένων οράσεων
μας χωρίζουν από την έλλειψη ασφαλούς συνόρων
που είναι ήδη εκεί
ώς άθροισμα
ως άθροισμα της διαίρεσης της ακεραιότητας μας
υιοθετούμε τα μάτια που δεν μπορούν να δουν το κενό
την απλή σύσταση του διαφανούς λευκού.
Τα πάντα κτίζονται πάνω σε κάτι ώσπου η αρχαιολογία ως τέχνη της γνωριμίας μας με το πρώτο επίπεδο του χώματος να διαλυθεί μέσα στην συστοιχία των κτισμάτων, και από εκεί να αντανακλάται από τα μόρια όλων των τοίχων
και ως μηχανικός μονόλογος
στην έλλειψη βαρύτητας του διαστήματος
να έρχεται και να φεύγει
παλινδρομικά
χωρίς να ζητάει κάτι
διότι οι αντανακλάσεις μας δεν ζητούν ποτέ τίποτε
καθότι εμείς έχουμε διαγράψει την λίστα
όλων αυτών που κάποτε
ζητούσαμε τόσο επίμονα
ακριβώς στον ίδιο ρυθμό
που χτυπάει η καρδιά μας
Εσύ όμως δεν ήσουν ποτέ από τσιμέντο
και δεν είσαι μια πόλη,
παρά η θολή αντανάκλαση της.
Η τέχνη των ματιών είναι να βλέπουν καθαρά,
διότι μπορούν,
τίποτα παραπάνω,
και η τέχνη του στόματος να εκφέρει το τώρα
πάνω στην επιφάνεια των κυμάτων
αυτού που είμαστε μέσα του
αυτού επωάζουμε μέσα μας
του χρόνου
που μας καλεί
φιλικά
και φιλήδονα
οι χτύποι της δικιάς μας καρδιάς
να συντονιστούν
με τους χτύπους
της καρδιάς
της θάλασσας
που σαν θέατρο
μας προϊδεάζει
για την ίδια μας
την γλυκύτητα