Φως (Νίκος Νασόπουλος)

Δύσκολοι καιροί

σε δρόμους τριγυρνάνε

γκρίζους,

ψάχνεις το φως με ήλιο ντάλα,

το φως δεν είναι ήλιος,

είναι Φως...

γίνεται κι από ήλιο

κι από χώμα

κι από ανθρώπους.... 

ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΛΕΣ (Νίκος Νασόπουλος)

Κομμάτια λες
είναι οι στιγμές μας
που εσύ μονάχη
τα κολλάς...
και χάνονται
οι ενοχές μας
σε δυό στιγμές
μόνο
χαράς


πρωί περνάει
και χάνεται,
δεν είσαι
πουθενά,
το βράδυ
όταν 
με ζητάς,
γυρνάω 
στα στενά


κομμάτια λες,
δεν 
θα μπορέσεις,
να τα ταιριάξεις
άλλο πιά,
κομμάτια δες
τις
αντοχές μας,
θα τις γιατρέψουν
δυό φιλιά

ΣΤΟΝ ΗΡΙΔΑΝΟ (Νασόπουλος Νίκος)

Στον Ηριδανό
ένα βράδυ,
σε συνάντησα
και
με τη ματιά σου,
σάστησα

τ'άλλο βράδυ
τ'άστρα όλα,
κυνηγήσαμε,
τον Κεραμεικό,
αφήσαμε

στη μεγάλη Άρκτο
περπατήσαμε,
στον Περσέα,
σεργιανήσαμε...
κι όταν σβήσανε
τα άστρα
κατεβήκαμε,
στ΄Άρμα του Φωτός,
δεθήκαμε

τ'απογεύματα
τα άνθη
εμετρούσαμε,
πόθους
και φιλιά,
ζητούσαμε

και τα βράδυα,
σ'ουρανούς,
μαζί πετάγαμε,
ξενυχτάγαμε.

Σκόνη (Νασόπουλος Νίκος)

Σκόνη μου λες

να γίνουμε

στο σύμπαν

και αστέρια,

μα εμένα

μου φτάνει

να κρατώ,

βράδυ

τα δυό σου χέρια,

με φεγγάρι

ολόγιομο

τ'Αυγούστου

κι είμαι

και πάλι,

σκόνη

από τ'αστέρια

κι απ'τη γη

και πάω

παντού

και ταξιδεύω

Περνάς

Μέσα απ' της πόλης

τα στενά περνάς,

πόνο κι ανάσες

και χαρές

μετράς...

τ' αρχαίον κάλος

με τον τωρινό καημό

μπλεγμένα,

κάποια χαμόγελα

κρυμμένα....

να βρεις αλήθεια,

πρέπει να το ψάξεις,

κάτω από

μαλλιά βαμμένα

κι από μπότοξ

στις ρυτίδες,

πονάει η αλήθεια

κι άμα ρωτήσεις,

ψάχνουν

πολλοί να τηνε βρουν

μα εσύ λες πως την είδες...