Εφιάλτης

Ξύπνησα χαράματα

που διάολο ταξίδευα

όλη τη νύχτα

σε ματωμένους δρόμους

κι η ανάσα μου

ήταν κοφτή

μούσκεμα στον ιδρώτα

μέσα στο Δεκέμβρη

στεγνό το στόμα μου

κοίταξα δίπλα μου

το γνώριμο δωμάτιο

θαρρείς βομβαρδισμένο

σαν κάποιο χέρι ισχυρό

να τ’ ανακάτεψε

χώθηκα κάτω απ’ τα σκεπάσματα

έκλεισα τα μάτια

μ’ έπιασε ρίγος

και προσπάθησα να κοιμηθώ

να δραπετεύσω.

Έγκλειστος

Μπήκα πάλι σε μαντρί^.

τη μοναξιά φοβήθηκα

κι ήθελα να νιώσω πιο δυνατός

άλλη μια φορά γελάστηκα.

Εξουσίασε ή θα σ’ εξουσιάσουν

μα τίποτα απ’ αυτά δεν θέλω.

Ήρθα στα δυό

καλόγερος ή διαβρωμένος

μα θα’ναι  λάθος, σκέφτηκα,

λάθος θα είναι

οι άνθρωποι δεν ζουν έτσι

δεν μπορεί

αλλιώτικα μπορούν να υπάρχουν…

Ύστερα κουράστηκε ο νους μου

κι αναστέναξα

ένα τραγούδι με γαλήνεψε

ένα βιβλίο με παρηγόρησε.