ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Γκρίζα πρόσωπα

άσκοπα τονισμένες λέξεις
επιστροφή στα ίδια
πληρωμένοι κατάδικοι
άχρωμα πτώματα σε σειρά
άχρηστες λέξεις οσμούν κακόφημα
ηχούν σειρήνες σε σπηλιά που οδηγεί
στο φέγγαρο
κι εσύ τον κοιτάς
κι εκλιπαρείς να
σε αρπάξει, να σε
υψώσει και να σε φτύσει
ελεύθερο. 

ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΡΕΜΟΥΝ

Βλέπω τον εαυτό μου να πέφτει από το 13ο όροφο.

Τα φώτα τρέμουν.
Προσπαθώ να θυμηθώ
μα μάταια. Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι ήδη εκεί.
Πάει καιρός που με βλέπω να χάνομαι.
Κι όταν γυρίζω πίσω, τα πάντα με ακολουθούν.
Μόνος.
Ευθείες γραμμές.
Τρέχουμε. Σταματάμε. Νυχτώνει.
Ακούμε τα πουλιά.
Κάνουμε έρωτα μα νιώθουμε αμήχανα.
Για πόσο ακόμα θα περιμένουμε σε αυτή τη στάση

ΑΠΟΝΤΕΣ

Να καλοκαιριάσει και πάλι ρε φίλε!

Να βγούμε μαζί ένα βραδάκι και να τα πιούμε
να αράξουμε στην παραλία σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα
να μιλήσουμε για τα μικρά και ασήμαντα
να ακούσουμε τα τραγούδια που μας μεγάλωσαν, χωρίς νοσταλγία
να φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη και να χτυπήσουμε 
τις καμπάνες της εκκλησίας του χωριού
ύστερα να καθίσουμε στο τραπέζι το πέτρινο,
να κοιτάξουμε τα φώτα της πλατείας και να θυμηθούμε εκείνες τις αγνές ιστορίες
αλλά δε θα κλάψουμε . Ποτέ ξανά. ΠΟΤΕ
Θα κοιτάξουμε τη στιγμή κατάματα
θα χαμογελάσουμε ειρωνικά στο μέλλον που μας ετοίμασαν.
Ας μην πουληθούμε ρε παιδιά. Μόνο αυτό.
Ας πεινάσουμε αλλά μην πουληθούμε.
Πως τα σκατώσαμε έτσι;
Δε ξέρω αν φταίμε εμείς.
Ξέρω όμως ότι έχουμε τη δύναμη να τα αλλάξουμε.
Να ξαναγίνουμε παιδιά.
Να σταματήσουμε αυτή τη βρωμιά.

ΠΡΟΣ

ΕΚΡΗΞΗ

ΤΙ;
ΟΛΑ
ΧΡΟΝΟΣ
ΕΝΑΡΞΗ
ΑΓΑΠΗ;
ΜΟΥΣΙΚΗ;
ΦΑΣΑΡΙΑ
ΑΛΗΘΕΙΑ;
ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ ΣΚΕΨΕΩΝ
ΜΠΟΤΙΛΙΑΡΙΣΜΑ ΜΑΣΚΩΝ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΓΗ
ΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ;
ΒΙΑ ΑΓΑΠΗ ΒΙΑ
ΨΕΜΑ
ΠΟΙΗΣΗ Ή ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ