ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ (Βασιλική Δραγούνη)

Τι πρέπει να δώσεις ως τίμημα εδώ;

Δείγματα ευφυΐας ή βάρη της συνείδησης;

Αβάσταχτο το κόστος και απαγορευτικό.

Τι χάνεται στο εύρημα;

Η πραγματικότητα ως σύμβολο

ή η αληθοφάνεια ως έννοια του πραγματικού;

Δεν φτάνουν πια οι λέξεις, δεν αρκούν.

Ψάχνεις για ένα τέχνασμα

να λύσεις το μυστήριο.

Όλη αυτή την εμμονή με την πραγματικότητα

-με ασυνεχή και αποσπασματική ανάγνωση-

πώς θα την ονομάσεις;

Tο παιχνίδι της αθωότητας

είναι ήδη πολύ μακριά -όσο μεγαλύτερη η επιμονή,

τόσο πιο απογοητευτική η επίλυση.

Η Δεισιδαιμονία ελλοχεύει,

υπενθυμίζοντάς σου τις συνέπειες.

Η Κολακεία έρχεται στα χείλη, σαν χαμόγελο.

Καθυστερείς για μια στιγμή.

Κρυμμένη μέσα στο παιχνίδι

είναι μία διέξοδος.

Τα νεκρά δέντρα περιέχουν

όλη την απώλεια του πλαισίου

σαν άδεια, βαριά κορνίζα.

Προσφέρεις ό,τι έχεις.

Κομμάτια σάρκας

και ξεφτισμένα στολίδια.

ΛΟΜΠΙ (Δραγούνη Βασιλική)

Ο τοίχος στην αίθουσα έχει μια κατεύθυνση

και μια διέξοδο. Εκτείνεται απεριόριστα,

ανεμπόδιστος από πόρτες.

Κανείς δεν περπατά εκεί. Η αίθουσα

είναι απέραντη. Μια σκιά προσπάθησε κάποτε,

μα ξεθώριασε στον τοίχο.

Το χαλί είναι πορφυρό με χρυσά κρόσσια

και το περίζωμα δεν έχει γρατσουνιές.

Τα δωμάτια πίσω από τις πόρτες

ήταν πάντα άδεια.

Υπάρχουν μόνο για τις ιστορίες.

Έτσι ήταν πολύ καιρό πριν.

Έτσι είναι και τώρα.

Νομίζω πως έζησα εκεί κάποτε

αλλά μόνο η μητέρα μου θυμάται

και δεν θα μου πει.

Να κι ο εαυτός μου στο τέλος του διαδρόμου

παίζει με τα παιχνίδια που ακόμα κρυφά

κρατώ προστατευμένα.

Νομίζω πως θυμάμαι.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΦΥΓΗ

Μέσα από την προσποίηση όλων

των αναλώσιμων εαυτών μου

γίνομαι ειλικρινής.

Επιστρέφοντας από την τελευταία διαφυγή μου

σε οικείο παρελθόν

βρήκα τον παλιό εαυτό μου

να πειθαρχεί στη νοσταλγία

ενός άλλου κόσμου

μεταξύ κέρινων ομοιωμάτων

και αντικειμένων χωρισμού

παραταγμένα με θρησκευτική ευλάβεια

σαν ακριβές μνήμες φυλαγμένες

στις πιο κρυφές γωνιές της θύμησης

σαν ένα σημείωμα που άφησε κάποιος

που με αγαπούσε, όταν δεν ήμουν εκεί.

Επιστρέφοντας από τις αδιέξοδες οδούς

και τα μονοπάτια του χρόνου

βρήκα τον άνεμο να φυσά

μέσα από τις κουρτίνες

και ένα χαμόγελο

να κρέμεται στο δωμάτιο

και έναν μικρό θάνατο

φτιαγμένο από σιωπή

και υγρό άρωμα.

ΑΤΙΤΛΟ

Η ζωή είναι άτιτλη, δεν είναι έτσι; Επιπλέει

σαν λάδι παστέλ σε καθαρό νερό, σαν ένα επίχρισμα

φωτός σε μια λίμνη, ή σαν μια αντανάκλαση

σε θαμπό γυαλί, όπου έχουν σβηστεί

οι εικόνες, μέσα σε κάδρο ωστόσο,

κινούνται στα ακαθόριστα, φανταστικά τους όρια

αλλάζοντας συνέχεια πρόσωπα και σχήματα.

Ο καλλιτέχνης ξέρει: έχει να κάνει

με τη μορφή και το χρώμα

μπερδεύοντάς τα, βρίσκει την απάντηση

στις σιωπηλές ερωτήσεις τους.

Μετά την τελευταία πινελιά κάνει ένα βήμα πίσω, ευχαριστημένος,

αποκαλεί το έργο τέλειο,

του βάζει μια κορνίζα και το ονομάζει "Άτιτλο".