Σταύρωση

Αλυσοδεμένοι με αιματοβαμμένες αλυσίδες
στερεωμένοι με καρφιά σε ένα σταυρό
με φλέβες που τραβήχτηκαν όπως οι ρίζες
που γδύθηκαν από τη σκληρή σάρκα

ίδιος ανυπόφορος πόνος
ίδια απώλεια
και ο εκατόνταρχος της αγάπης
έλεος κανένα δεν δείχνει

αποξηραμένα λουλούδια
ρούχα λερωμένα
μνημεία των ονείρων
στην παγωμένη λάσπη.

Θάλασσά μου

Όταν ο ήλιος χαϊδεύει
τον ορίζοντα του σώματός σου
και ο αέρας στον ύπνο
στο ημίφως των αμμόλοφων
λίγο πριν έρθει το σκοτάδι
λικνίζει και σε προστατεύει
σου ψιθυρίζω
υποσχέσεις σειρήνων
κήπων υποσχέσεις

Θάλασσά μου ...


όταν η ημέρα φοράει
το βαθύ μαύρο της νύχτας
Ω! Θάλασσά μου τότε
νεκρώνουνε οι λέξεις
αφρός και αλάτι γίνομαι


όταν ο ήχος σου
μέσα μου κολυμπά
ακούω ιστορίες
των ναυτικών και των ψαράδων
να υμνούν τη μαγική ομορφιά σου


τη νύχτα η αμμουδιά
καταφύγιο ονείρων ψευδαισθήσεων
από πείνα και λήθη καταφύγιο
μα σαν ξημερώνει
όταν ο ήλιος αρχίζει να χαϊδεύει
τα κουρασμένα κύματα σου
κοπάδια καβουριών
τα σπλάχνα σου υφαίνουν
Ω! Θάλασσά μου τότε
παλλόμενη σκιές φωτός
τραγούδι γίνεσαι
ψαριών και γλάρων τραγούδι
με ελπίδας στίχους

και τότε
η ευτυχία μου γεννάται
χύνεται μέσα μου
αίμα κόκκινο
υμνεί τις φλέβες μου
την ψυχή μου

Θάλασσά μου...