Μίλα μου νύχτα (Γιάννης Ντέλλας)

Νύχτα γιατί δε μου μιλάς

πού είναι η γλύκα σου

πού είναι η έξαψη

το βήμα τ' αλαφρό

το μυρωμένο απόγεμα

νύχτα καρδιά μου

πού είσαι

πού να βρίσκεσαι

σε ποια περβόλια ξένα

ξένες καρδιές

μεταναστεύεις

το μέλι στάζεις

Να φύγω

Τώρα κανονικά

να φύγω θα 'πρεπε

να πάω στα νησιά

Τι θα με σπρώξει προς τα κει

τι θα με ξωπετάξει ;

Πού πήγε εκείνη η δύναμη ;

Κανονικά πρέπει να φύγω

να πάω

τους ανθρώπους να 'βρω

τα γλέντια τους στα δέντρα

τα νερά στα καφενεία

Πού είναι οι φίλοι μου

σε ποια ακρογιάλια απλώνονται

σε ποιες φωτιές σε ποια φεγγάρια

ξορκίζουν δραπετεύοντας

το αναπόδραστο

με τις ελπίδες τα όνειρα

το Γαλαξία, την αγαλλίαση

Για λίγο

το μέγα ψεύδος

Οι έφηβοι, τα μάτια, οι έρωτες

οι φλόγες

καίνε τη σύγχυση

με τ' άγγιγμα

ντριπλάρουν το τελεσίδικο

Απόψε πάμε βόλτα !

Πρέπει να φύγω

Με τι καράβι

Με τι ψυχή

Να εύρω φίλους

Να κολυμπήσω

Να μεθύσω

Να μη σκέφτομαι

Αλλιώς να σκέφτομαι

Άγονος τόπος

Άγονος τόπος

κατάντησε η αγάπη μου

νεκρό αποξηραμένο σώμα

έναυσμα μνήμης

αγχόνη του χρόνου

χοάνη

παλιού εκπληκτικού φωτός

Μια στενοχώρια

κατάντησε η λαχτάρα μου

σα να με βαρέθηκε

η αγκαλιά μου

με διώχνει κρύβοντας

τα μάτια της

σ’ άλλες καρδιές

Μουγκή γυναίκα φοβισμένη

αναποφάσιστη η καρδιά μου

περιφέρεται ασκόπως

το ανύπαρκτο ψάχνοντας

το προϋπάρχον

δεν μιλάει

δεν αποκαλύπτεται

κολλάει

σε φύκια κρασιά κόκα κόλες

εστιατόρια

Σπάσαν τα μάτια του θεού μου

μια κοινοτοπία μια ομίχλη

πήραν την εκτυφλωτική του

λάμψη

μια ψευτιά απέστρεψε

το βλέμμα του στο έδαφος

Μια βαρεμάρα

κατάντησε η γλύκα μου

συνήθεια προβλέψιμη ανία

κινήσεις άνετες

επίπλαστη υπερένταση σκιά

παλιού φωτός

απομεινάρι, σκήνωμα.

Έβγαλε νύχια και δόντια

η αγάπη μου

χύνει το δηλητήριο

στη μεγάλη πληγή

ένα τυφλό όρνιο

τρώει το πτώμα μας

Έγινε άλαλη πηγή.

Tώρα Τώρα Τώρα (υπερλεξιστικό)

Τώρα που μπήκε άνοιξη
σαμάρια βουλεμάτα
κιτίραμπι παράνυφα
όλο 'μορφιά γιομάτα

Αουραγκοντάγκος φρικασέ
σημύδες στην πλατεία
γειά και χαρά σου μενεξέ
κιμπάρι τα λιθίγια

Ούλα φασούλα ούλα τα
φατσούλα και φασούλα τα
ή τάν ή επιτάλατα
ταρατατού κι' ανάλατα

Άνοιξη

Κι' ήταν εκείνες οι στιγμές

θεσπέσιες...

θανάτου φίλημα !

σαν η καρδιά αναταράσσεται

στις μελωδίες

κείνο το δείλι διάλεξες

κείνο το βλέμμα

να προσπερνά ασταμάτητο

χαμένο καρφωμένο

στα άνθη

στις προσταγές της άνοιξης

κείνο το δείλι διάλεξες

κείνο το βλέμμα

να φύγεις

να χαθείς

μακριά στο ξέθαμπο

Κατσίκια

Κλείνουμε τις πληγές μας

ψήνοντας

κατσίκια

σε αυλές

με ψησταριές

Κρυφοί καημοί

μπαλώματα

κι εσώτεροι

μαύροι αναστεναγμοί

Μία ζωή στις συμβάσεις

πρέπει να μάθουμε να ζούμε

με τις συμβάσεις

Ανάψτε τη φωτιά

σκαλίστε το μαγκάλι

ρίξτε τη θλίψη σας

ψήστε την

Όλα θα τα διορθώσει το κρασί

Ζωνάρι κόκκινο

Αχ βρε Μαρία...

Άηχο Ντέφι

Γιορτής πιτσιρικάδων

έκθαμβα βλέμματα

δεν επαρκούν

ν' αρχίσει ο χορός

Το ντέφι άηχο

σα μουσκεμένο

ο Φοίβος χωρίς καλύβα

ο αρκουδιάρης χωρίς τελετή

Κρεμαστό το ραβδί

εκπεσόντων αυτοκρατόρων

σκήπτρο

στις λάσπες πεταμένο

μπρός στο μουσούδι

του κτήνους

Αρκούδα θλιβερή

με της μαϊμούς την πλάτη

έστω και έτσι Δώσε

την τελευταία παράσταση

για του κτήνους τη μοίρα

των δασών γενίτσαρος

της πόλης θιασώτης

προσμένει το πρόσταγμα

σαν κάποιους άλλους

πριν από χρόνια

να Εγερθεί βελάζοντας

φωνή να βγάλει

σκοπεύοντας τ' άστρα.