ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Λάτρεψε τον βασανιστή της
Δεν αφέθηκε σε γλυκερές αγκαλιές
Πάντα έκλαιγε το βράδυ.
Ο βασανιστής της,
λάτρεψε αυτήν που τον βασάνιζε
άπλυτος πήγαινε μετά, 
σε πιο βρώμικες συνουσίες
εφιαλτικά τα όνειρά του.

ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ ΕΚΔΡΟΜΗΣ

Ο ανύπαρκτος επιμένει.
Συναντήθηκε με κάποιον στο δημόσιο ουρητήριο.
«Κι εσείς εδώ λοιπόν».
Πρόκειται για αντανακλαστικές κινήσεις
άλλωστε υπό τη γη ο θόρυβος λιγοστεύει.
«Βέβαια, πρέπει να μπορεί κανείς ν’ αντιμετωπίζει τους γλάρους,
είναι τόσοι πολλοί εδώ μέσα»
«Δεν βαριέστε αγαπητέ, εδώ υπάρχουν φυλακισμένοι χρόνια.
Ελάχιστο ζωτικό χώρο χρειαζόμαστε»
«Ο κύριος παίρνει το μπάνιο του»
«Ναι, τον ενοχλείτε όμως μ’ αυτή την αναφορά σας».
Ό,τι καταγράφεται υπάρχει
σαν τις μηνιαίες υποχρεώσεις: έσοδα-έξοδα.
«Υποσχέθηκα να ξεχρεώσω όταν τα χρώματα γίνουν πιο παλ»
«Εμένα πάλι, πεινούν τα μάτια μου»
«Και αναρωτιόμουν φίλτατε, γιατί αυτό το μικρό δάκρυ. Να, σάλιο ήταν».
Για τη διαφυγή υπάρχει ο εφιάλτης, επαναληπτικό όπλο.
Πολλοί προτιμούν να ξυπνούν
άλλοι οργίζονται πολύ.
«Η γνώμη σας για την οργή;»
«Ηρέμησα και θ’ ανέβω πάλι.
Ελπίζω σε αυτούς που θα έρθουν μετά».
Στοιχειώδες: να μην αφήνεις τη μέρα κενή.

ΜΩΒ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Εσυ που ξέρεις να κρύβεσαι,

έχουν μπεί άλογα στο στομάχι σου.
Γι αυτό είσαι αδύνατη.
Μυρίζεις λόγια που τα είπε κάποιος

Συχνά λες:
''Ήταν άλλουνού, γι αυτό''
Γλείφεις τα δικό σου πόδι,

Με τη μακριά σου γλώσσα και πάντα λες:
''Δεν είναι δικό μου, ηλίθιοι''
Ξέρεις τι χωρίζει τον κόσμο;
Εκείνη η γριά με τα σκοινιά για χέρια,
που μαρτυράει  τα παραμύθια,

για την ολόκληρη.
Εσυ που σε νιώθεις πριν κοιμηθείς,

που πασπατεύεις τον ακρωτηριασμό,
βάλε σ ένα σακούλι τα κομμάτια σου
Και δώστα.
Θα τα βρεί-θα δεις- κάποιος

που μετράει μέρες.
Εγω πάλι, θα σε βρω εκεί που σε πρωτοείδα.
Ανάμεσα στις σκάλες εκείνου του άδειου ξενοδοχείου
Στη μέση ενός κενού
Να τρέχω μήπως και προλάβω
Με νερά τριγύρω
-καθαρά γαλάζια νερά-
’’καλό όνειρο’’,
λένε οι γέροι.

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Η ώρα ήταν τρείς.
Έριξε μια ματιά στα πουλιά, πάνω.
όλο και του ξέφευγαν στο μέτρημα.
Τρεις φορές πέθανε ο πατέρας του,
τόσες και μέχρι να μετακομίσει απ’ την αυλή.
Φοβάται βράδυ τους γείτονες.
Θυμάται ένα πηγάδι
μ’ έναν παλιάτσο πάνω στο καπάκι
αντί για πέτρα.
Σιγά-σιγά η ζέστη μίκραινε την ανάσα στο δωμάτιο,
κι ο ουρανός άδειαζε απ’ τα πουλιά.
Τό ‘ξερε και αυτό ο πατέρας.
Περίμενε τους χωροφυλάκους,
κοιτούσε το γεμάτο τασάκι...
Ονειρευόταν μια γριούλα που γέλαγε.
Έριξε μια τελευταία ματιά.
Δεν ήταν μόνο το πηγάδι,
ήταν κι ένας γέρος μεθυσμένος, που διαλαλούσε τα πλούτη του:
«Σας έφερα πολύ χρήμα.
Κέρδισε η Χαρά στη τρίτη κούρσα.
Μονάχα εγώ την είχα ποντάρει».

ΤΙΠΟΤΕ

Όταν δεν ξέρεις να σιωπάς,

την ώρα που οι κραβγές τρυπάνε το μυαλό.

Όταν δεν ξέρεις πότε να σταματήσεις το κλαψούρισμα,

για νεανικές επιλογές που δήθεν είχες.

Όταν δεν σέβεσαι τα μικρά διαλυμένα πτώματα,

των μεγάλων φωτεινών σωμάτων.

Όταν δεν σέβεσαι τα υγιή σου γερατειά,

μέσα στα παιδιατρικά νεκροτομεία.

Όταν ακκίζεσαι στη λίγδα των απαταιώνων,

την ώρα που χιλιάδες συνομίληκοι σου τρώνε σκουπίδια.

Όταν γίνεσαι απόλυτα προκλητικά απών,

με  μιαν αχρείαστη κακοφωτογραφισμένη καθημερινή ψευτοπαρουσία.

Όταν μιλάς τάχα για έρωτα,

ζωγραφίζοντας κακά, μια νεκρική βενετσιάνικη μουτσούνα.

Όταν δηλώνεις δεκαετίες –με τα ίδια λόγια-προδομένος,

προδίνοντας κοσμοπολίτικα αυτούς που ντρέπονται για τη ‘’ζέστα’’ τους.

Όταν δεν ξέρεις πια φίλε, ‘’πώς να πεθάνεις’’

....τότε σε βρίσκει

το τίποτε.

ΔΡΕΨΑΤΕ ΑΝΘΗ ΕΡΑΣΤΕΣ

Περπάτησε ο ερωτευμένος
χορεύοντας τα μέσα του.
Εικόνες σάρκας
ήχοι τρυφερότητας σκληρής.
Θα έκανε ένα ξεκίνημα.
Έγραψε πρωί-πρωί μια σημείωση:
«Σήμερα, είναι μια νέα μέρα».

Πιο πολύ σκεφτόταν
την ένταση
την αντίσταση
την αντιστροφή
την παραδοχή
την παράδοση.
«Αργείς ακόμη ρε;»
Ο μικρός ξεμύτισε απ’ τον κάδο
με μια μισάνοιχτη συσκευασία κιμά,
ένα χαρτονένιο κουτί, τσαλάκα, με δυο κομμάτια πίτσα
αναψοκοκκινισμένος.
Πεισματάρικα.