ΜΙΑ ΚΟΥΠΑ ΚΑΦΕ

Σε πόσες κούπες καφέ να ναυάγησα;

Πόσα φλιτζάνια να συντρόφευσαν

τις ώρες της σιωπής,

τις ώρες της γραφής,

τις ώρες της αποστροφής,

τις ώρες τις αποσιωπητικές…

Τα πρωινά της ελπίδας,

τα δειλινά της ματαίωσης

Τις μέρες της αυτo-απόρριψης,

τις νύχτες τις αυτo-εξόριστες

Κούπες αμέτρητες

την ψυχή μου άχνισαν,

σ’ όλα τα χρώματα, σ’ όλα τα σχέδια,

για να ‘χει καθεμιά

καινούργιες ιστορίες να διηγιέται

Κούπες χαρούμενα ζωγραφισμένες,

το μέσα τους μαυράδι να παραμυθιάζουν·

τη θέρμη του κρατώντας,

τη μυρωδιά του ευωδιάζοντας 

Ένας καφές, σχεδόν πικρός,

με… ολίγη μαύρη

σα μια μικρή, νότα γλυκιά,

σαν τρυφερότητα ελάχιστη

στην άνοστη τριγύρω μου σκληράδα·

της μέρας ευφρόσυνη στιγμή,

για να παλεύει

στο κατακάθι της ζωής

Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή, «ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ»

ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ ΣΟΥ ΘΑ ΣΤΑΘΩ

Στην εγκαρτέρησή σου θα σταθώ,

κάτω από ενός ουρανού αυγινού

τα ανοικτήρια

κάτω από μιας ανοιξιάτικης βροχής

το γάργαρο σκέπαστρο,

θα εκλιπαρώ…

σαν από μηχανής θεός να έρθεις

την άνυδρη γη μου να ποτίσεις,

σαρωτικό κύμα ψύχους…

η μυρωδιά σου

το εντός μου να ευωδιάζει

κι ο αγέρας,

από εσένα εμποτισμένος,

αερικό θα γίνεται

τη σκέψη να νοτίζει

σαν τα κουράγια μου θα σώνονται,

σαν το συναίσθημα

μονάχο θα αφήνεται

να αφυδατωθεί

κι εγώ εκστατική

κάτω απ’ τη διάφανη ομπρέλα μου

τις κερασιές θα βλέπω

ολάνθιστες να ερωτοτροπούν,

μαργιόλικα

τα λυγερά κορμιά τους να λικνίζουν

σε κάθε ψιλόβροχο… χάδι απαλό,

δε θα δακρύζω…

παρά την ώρα της βροχής,

τότε που το νερό

στην αγκαλιά μου θα σε τρέχει

και κάθε δάκρυ

με τη δική σου αέναη ροή θα σμίγει

σαν ένα αόρατο φιλί

που άδοτο,

απόμεινε να εκκρεμεί

Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή, «ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ-Η ώρα της εξόδου»